Η χρονιά φτάνει στο τέλος της• οπότε τι σημαίνει αυτό; Λίστες! ΛΙΣΤΕΣ! Σε ποιον δεν αρέσουν οι λίστες; Το 2017 είχε ταινίες για όλα τα γούστα: ψυχοπλακωτικά δράματα, art-house φιλμάκια, σκεπτόμενα μπλοκμπάστερ, άβολα θρίλερ, καλές κωμωδίες, feel-good καταστάσεις. Προσπαθήσαμε να φτιάξουμε μια λίστα με τις 10 καλύτερες ταινίες της χρονιάς, οπότε αρκετές έμειναν απ’ έξω. Χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις, ας δούμε τις ταινίες που μας άρεσαν περισσότερο το 2017.
Προσωπικά, ακόμα πιστεύω ότι είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς. Ανατριχιαστικό, αστείο και τρομερά έξυπνο, χλευάζει τους ανθρώπους που κρύβουν τις ρατσιστικές τους απόψεις πίσω από αντιρατσιστικά πέπλα και σε πυροβολεί με το σχολιασμό του. Η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του Jordan Peele (Key & Peele) που δείχνει έτοιμος για σπουδαία πράγματα, με τον Daniel Kaluuya (Black Mirror) στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Μια ταινία που δύσκολα κατηγοριοποιείται, καθώς έχει στοιχεία θρίλερ, δράματος, μυστηρίου, μεταφυσικού και avant-garde. Καταφέρνει όμως να σε καθηλώσει και να σε κάνει να νιώσεις άβολα, σχεδόν από το πουθενά• ακόμα και η δόνηση στο κινητό της Maureen όταν δέχεται μήνυμα σου τινάζει τα νεύρα. Σκηνοθετημένο από τον Olivier Assayas (Clouds of Sils Maria), με πρωταγωνίστρια την εξαιρετική Kristen Stewart.
Η πιο under-the-radar ταινία της λίστας• τόσο που δεν έχουμε γράψει καν κριτική ακόμα. Το ανεξάρτητο διαμαντάκι της A24, της καλύτερης εταιρείας παραγωγής αυτή τη στιγμή στην Αμερική. H Rooney Mara (Carol) τρώει μια ολόκληρη πίτα, ο Casey Affleck (Manchester by the Sea) φοράει ένα σεντόνι σε όλη την ταινία και ο David Lowery (Ain’t Them Bodies Saints) σκηνοθετεί μια τρομερά ατμοσφαιρική ιστορία για την αγάπη και την απώλεια.
Ο μαέστρος του σκεπτόμενου μπλοκμπάστερ, Christopher Nolan, αφήνει τις εντυπωσιακές περιπέτειες και επιστρέφει με ένα καθηλωτικό πολεμικό δράμα που εξιστορεί την υποχώρηση της Δουνκέρκης τον Ιούνιο του 1940. Αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο και με περιορισμένο διάλογο, καταφέρνει να σε κρατάει σε ένταση με την αψεγάδιαστη φωτογραφία και τον ανατριχιαστικό της ήχο. Η Δουνκέρκη είναι μια από τις καλύτερες πολεμικές ταινίες όλων των εποχών.
B-a-b-y, BABY! Μάλλον η πιο απολαυστική ταινία της χρονιάς. O αγαπημένος Edgar Wright (η τριλογία Three Flavors Cornetto) επιστρέφει με μια μουσική κωμωδία που έχει το ρυθμό μέσα της. Εντυπωσιακές σκηνές δράσεις (με περιορισμένα ψηφιακά εφέ) συγχρονισμένες στην εντέλεια με το φάνκι σάουντρακ που ακούγεται καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Με τον Ansel Egort σε έναν breakout ρόλο και τον Kevin Spacey -μάλλον- σε μία από τις τελευταίες του ταινίες.
Μην ακούτε τους άπιστους. Το νέο Blade Runner είναι σπουδαίο και σίγουρα η ομορφότερη ταινία της χρονιάς. Ο Denis Villeneuve ετοιμάζεται να διαδεχτεί τον Christopher Nolan στο θρόνο του βασιλιά των ποιοτικών μπλοκμπάστερ και παίρνει φόρα για την επερχόμενη μεταφορά του Dune. Η φωτογραφία του Roger Deakins σου φέρνει δάκρυα στα μάτια και το 2049 τιμά το original όντας σαφέστατα κάτι περισσότερο από μια απλή sci-fi περιπέτεια.
Η πιο γλυκιά ταινία της χρονιάς. Ακολουθεί τη ζωή ενός εξάχρονου κοριτσιού (Brooklynn Prince), της μητέρας της και των φίλων της σε ένα μοτέλ του Ορλάντο. Η μικρή Prince και ο Willem Dafoe -που πάει φουλ για το όσκαρ Β’ ανδρικού- κλέβουν την παράσταση, ενώ αποθεωτικές κριτικές πήρε και ο Sean Baker (Tangerine) για τη σκηνοθεσία και το σενάριο.
Ένα ανεξάρτητο διαμαντάκι που δεν θα βρει λογικά το δρόμο του προς τις ελληνικές αίθουσες, αλλά αξίζει να ψάξετε να το βρείτε. Μια πολύ όμορφη ταινία για την αρχιτεκτονική (!) και τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο Jin (John Cho) και η Casey (Haley Lu Richardson) γνωρίζονται υπό μη συμβατικές συνθήκες και βλέπουμε το πως αναπτύσσεται η -φιλική- σχέση τους, σε μια ταινία που δεν θες να τελειώσει.
Ακόμα δεν μπορώ να ξεπεράσω τη σαχλή ελληνική μετάφραση του τίτλου. Το The Big Sick ήταν η ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς• μια ρομαντική κομεντί που κατάφερε να τρυπώσει στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Βασισμένο στην πραγματική ιστορία του κωμικού Kumail Nanjiani και της γυναίκας του, που έπεσε σε κώμα λίγο μετά τη γνωριμία τους. Το σενάριο του Nanjiani είναι ένα από τα πιο αστεία και συγκινητικά της χρονιάς και το καστ είναι εξαιρετικό.
Oι αδερφοί Safdie (Heaven Knows What) σκηνοθετούν ένα οπτικά εντυπωσιακό και ανθρώπινο «θρίλερ κυνηγητού» που γρήγορα αποδεικνύει ότι δεν είναι απλά μια «good time» ταινία. Ο Robert Pattinson καθαρίζει μια κι έξω από τους λεκέδες του παρελθόντος (*γκουχ* Twilight *γκουχ*) παραδίδοντας μία από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς, και σίγουρα την καλύτερη της καριέρας του.
Αυτά που έμειναν απ’ έξω: το πάντα επίκαιρο κοινωνικοπολιτικό ντοκιμαντέρ I Am Not Your Negro, το κλείσιμο της καλύτερης sci-fi τριλογίας της δεκαετίας με το War for the Planet of the Apes, το ατμοσφαιρικό και σκληρό Raw, το άγνωστο Columbus, τα Moonlight/Hell or High Water/Manchester by the Sea επειδή -λόγω των βραβείων Όσκαρ- έχουν μείνει στη συνείδησή μας ως περσινές ταινίες παρότι κυκλοφόρησαν στις ελληνικές αίθουσες μέσα στο 2017, η προσπάθεια του Netflix να χωθεί στα Όσκαρ με το εξαιρετικό Mudbound, το The Square που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο φετινό φεστιβάλ των Καννών, το The Killing of a Sacred Deer του Γιώργου Λάνθιμου, το You Were Never Really Here της Lynne Ramsay που είδαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας, την εξωτική περιπέτεια The Lost City of Z, το νουάρ superhero φιλμ Logan το συνταρακτικό 120 BPM και αρκετά άλλα που σίγουρα ξεχνάω.