The Killing of a Sacred Deer (2017)

Η επιστροφή του Γιώργου Λάνθιμου μετά το πολυσυζητημένο και ιδιαίτερα “εύστροφο” Lobster είναι γεγονός. Με την προσθήκη ακόμη ενός μεγάλου ονόματος στο καστ, όπως αυτό της Nicole Kidman, τον πρωταγωνιστή του Lobster, Colin Farrel, σε πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινία του δημιουργού για δεύτερη συνεχόμενη φορά αλλά και τον Ευθύμη Φιλίππου να υπογράφει το σενάριο μαζί με τον σκηνοθέτη οι προσδοκίες ήταν πολύ μεγάλες. Ο Λάνθιμος για ακόμη μία φορά δεν απογοητεύει και εμπνευσμένος από την αρχαιότητα και τον αρχαιοελληνικό μύθο για το ιερό ελάφι τον Αγαμέμνονα και τις συνέπειες του, παραθέτει μία σύγχρονα γυρισμένη τραγωδία που θα προκαλέσει δέος στον θεατή που θα την παρακολουθήσει. Ζητήματα ηθικής, ανησυχίες για τις συνέπειες των πράξεων μας, κοινωνική σάτιρα και πολλά ακόμη είναι αυτά με τα οποία ασχολείται ο Λάνθιμος, ξανά τοποθετώντας τα σε έναν ‘’καθρέπτη παραμόρφωσης’’ του φαίνεσθαι.

Η ταινία από τα πρώτα κιόλας λεπτά δημιουργεί σασπένς και σε “πιέζει” να ακολουθήσεις το μυστήριο της μέχρι τέλους. Η ατμόσφαιρα πλησιάζει σε μεγάλο βαθμό το ‘’μουντό’’ περιβάλλον του Lobster που σε κάνει να εισέλθεις 100% σε ό,τι βιώνουν οι πρωταγωνιστές συναισθηματικά αλλά και νοητικά. Στην ατμόσφαιρα που δημιουργείται συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό και η μουσική, η οποία είναι ανατριχιαστική και έντονα “ενοχλητική” θυμίζοντας σε μεγάλο βαθμό το The Shining και προκαλώντας ταραχή στον θεατή, ταραχή που δεν τον απωθεί αλλά τον προσελκύει να συνεχίσει με ακόμη μεγαλύτερη προσήλωση την θέαση.

Η “μεταφορικά” ρεαλιστική προσέγγιση του δημιουργού εξυπηρετείται από το μεταφυσικό στοιχείο, το οποίο αφήνει και κάποιες υπόνοιες και απορίες, όμως είναι πιθανό να καθιερώνει ένα καινούργιο στυλ, μία ταυτότητα στον σκηνοθέτη, μετά και το Lobster. Συγκριτικά με το Lobster βλέπουμε έναν Λάνθιμο να κινείται σε έναν “ενοχλητικό” χαρακτήρα όπως αυτόν του Κυνόδοντα αλλά να ενστερνίζεται στοιχεία της προτελευταίας ταινίας του, βέβαια με ένα λιγότερο σύνθετο σενάριο.