Asteroid City (2023)

Φαίνεται ο Wes Anderson, χρόνια τώρα να προσπαθεί να κάνει ταινίες ισορροπώντας χαριτωμενιά, παστέλ χρώματα, χορταστικές παλέτες, συμμετρικά πλάνα και υπαρξιακές αναζητήσεις. Ελάχιστες φορές τα έχει καταφέρει στη μέχρι τώρα καριέρα του και τις ταινίες που (δε λέω) δημιουργούν εντύπωση ακόμα και σε casual θεατές που θα πάνε τυχαία θερινό να δουν απλά μια ταινία να περάσει ευχάριστα το βράδυ τους. Στο φανταστικό κόσμο του Asteroid City ο Anderson χρησιμοποιεί το meta του meta ό meta, μια ταινία μέσα σε ένα θεατρικό μέσα σε ένα τηλεσόου με παρουσιαστή τον σκληρό Bryan Cranston, συγγραφέα τον Edward Norton και σκηνοθέτη το alter ego του Wes, διανοούμενο Adrien Brody, οι πρωταγωνιστές βασανισμένοι από βαθιά κατάθλιψη, οι ελπίδες για το μέλλον μηδαμινές, μόνο τα παιδιά με iq 150 θα μπορέσουν να προχωρήσουν, ίσως γιατί ξέρουν να κοιτάνε μπροστά, ίσως γιατί οι γονείς τους μεγάλωσαν με ένα φόβο, το φόβο τον οποίο έθρεψαν γενιές και γενιές Αμερικάνων, μας απειλούν οι ναζί, μας απειλούν οι Ιάπωνες, μας απειλούν οι Κορεάτες και τώρα η άγνωστη σε όλους τους κατοίκους εξωγήινη απειλή, η οποία φανερώνει με κωμικοτραγικό τρόπο την απώλεια γνώσης και την δυσκολία αποδοχής των καταστάσεων, της σχέσης δηλαδή του ατόμου με το κοινωνικό σύνολο και κατ’ επέκταση το συλλογικό τρόμο για την απώλεια και κυρίως για το άγνωστο μέλλον, μήπως μετά από τις ανασφάλειες έρχεται η ομαδική συνειδητοποίηση;

Δυστυχώς ο Anderson όπως πάντα με το εκκεντρικό του στιλ καπελώνει το οτιδήποτε ήθελε να πει, τα ενδιαφέροντα setup αφήνονται στην τύχη τους και τα payoff δεν έρχονται ποτέ πραγματικά, πέρα από μια υπαρξιστική παραδοχή όσον αφορά το ρόλο του έργου στην πραγματική ζωή των ηρώων, η αλκοολική Midge ερωτεύτηκε τον καταθλιπτικό Augie την ώρα που η καραντίνα βαθαίνει λόγω της άγνωστης απειλής, άραγε ο άνθρωπος θέλει τον εγκλεισμό του για να καταλάβει τι γίνεται γύρω του; μας ενοχλεί ότι μάλλον ο αγαπημένος μας Γάλλος-Αμερικανός δεν είχε σκοπό να εξερευνήσει ούτε να στοχαστεί πάνω σε έννοιες όπως η απομόνωση, η απώλεια, ο έρωτας και το άγνωστο, τα τόσο γρήγορα και κοφτά πλάνα δεν μας βοηθούν στο να νιώσουμε τι στο καλό συμβαίνει τελικά και μας οδηγούν στο συμπέρασμα αυτό. Εδώ που τα λέμε δεν το έκανε και ποτέ.