Get Out (2017)

Παράνοια, αυτό έχουμε. Μια υπέροχα παρανοϊκή ταινία. Ο Jordan Peele συνεχίζει να αποδεικνύει ότι οι περισσότεροι κωμικοί έχουν διεστραμμένο μυαλό. Στην πρώτη του σκηνοθετική προσπάθεια και με ένα μαζεμένο -για την Αμερική- μπάτζετ των 4.5 εκατομμυρίων δολαρίων, κατάφερε να φτιάξει μια ταινία που αγαπήθηκε και έχει κάνει τζίρο σχεδόν 150 εκατομμυρίων δολαρίων στο παγκόσμιο box office.

Επειδή προσπαθούμε να αποφεύγουμε τα spoilers, δε θα πω κάτι παραπάνω για την υπόθεση από αυτά που έχετε δει στο τρέιλερ, καθώς υπάρχουν κάποιες εκπλήξεις που αξίζει να δείτε στον κινηματογράφο. H βασική υπόθεση είναι απλή: μια κοπέλα (Allison Williams) επισκέπτεται τους γονείς της για να τους γνωρίσει τον Αφροαμερικανό φίλο της (Daniel Kaluuya), ο οποίος καταλήγει να παγιδευτεί σε ένα The-Stepford-Wives-εφιάλτη, καθώς από τη στιγμή που φτάνουν στο σπίτι καταλαβαίνουμε ότι κάτι περίεργο υπάρχει στην ατμόσφαιρα, με τις αλλόκοτες καταστάσεις να κλιμακώνονται όσο προχωράει η ταινία.

Αυτό που μπορώ να σας πω, είναι ότι πρόκειται για ένα τρομερά θαρραλέο θρίλερ, μια περίπλοκη ταινία τρόμου, με εύστοχα και αρκετές φορές κωμικά σχόλια για την αμερικανική κυρίως κοινωνία. Παρότι δανείζεται στοιχεία από παλαιότερες ταινίες του είδους (The Stepford Wives, Rosemary’s Baby, Guess Who’s Coming to Dinner), το Get Out είναι φρέσκο και έξυπνο, κάτι πολύ σπάνιο για τις σύγχρονες ταινίες τρόμου, καταφέρνοντας πολλές φορές να είναι ταυτόχρονα άβολο και ξεκαρδιστικό.

Το κοινωνικό του σχόλιο, περασμένο από ένα φίλτρο του Black Mirror, δεσπόζει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας και δε διστάζει καθόλου να ξεμπροστιάσει βλακώδεις ρατσιστικές απόψεις και συμπεριφορές. Είναι μια ταινία που καταπατά την πολιτική ορθότητα, σε μια προσπάθεια να “αφυπνίσει” όσο μπορεί τη σύγχρονη Αμερική του Τραμπ, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο, στρέφοντας μεγάλο μέρος του σχολιασμού της, όχι σε ακροδεξιούς ξενοφοβικούς από τους οποίους περιμένεις ρατσιστικές συμπεριφορές, αλλά στον μεσοαστό μορφωμένο άνθρωπο.

Στην τελευταία πράξη, ίσως για όσους κουράστηκαν από τη βαθιά κοινωνική χροιά της ταινίας, ο Peele “πετάει κεραυνούς” με απρόβλεπτα ανατριχιαστικές σκηνές. Κάτι που οπτικά είναι απολαυστικό, αλλά αφήνει στην άκρη αρκετά από αυτά που έχτιζε στην υπόλοιπη ταινία.