Black Panther (2018)

TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Όπως συνηθίζουν πλέον οι ταινίες σουπερ-ηρώων, το cast δημιουργεί ένα μεγάλο assemble χαρακτήρων που παλεύουν να βρουν λίγο χρόνο για να δείξουν κάτι παραπάνω από την απλή ύπαρξη τους στο παρουσιολόγιο. Και αν σε άλλες περιπέτειες αυτό πραγματοποιείταi επιτυχώς, στο Black Panther αποτυγχάνει καθώς αρκετοί χαρακτήρες είναι προφανώς αχρείαστοι. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Chadwick Boseman (Marshall,Gods of Egypt) δεν χρειάζεται να κάνει κάτι περισσότερο από αυτό που έχει ήδη δείξει στην πρώτη του εμφάνιση, ενώ βρίσκει απέναντι του ένα καλύτερο ερμηνευτικά alter ego, τον εξαίρετο Michael B. Jordan (Creed, Fantastic Four).

Στους αδιάφορους ρόλους θα βρεις την Lupita Nyong’o στον ρόλο της κατασκόπου, τον Daniel Kaluuya (τον ξέρεις από το Get Out) σε αυτόν του Ιούδα, τον Forest Whitaker να ψάχνεται κινηματογραφικά (ίσως και οικονομικά), τον Sterling K. Brown να κάνει ένα αδιάφορο μπάσιμο από την μικρή στην μεγάλη οθόνη και τον Martin Freeman σε ρόλο Dr. Watson να αδικεί το ταλέντο του.

Η Danai Gurira (The Walking Dead) ενσαρκώνει σίγουρα την ηρωϊδα που θέλω να ξαναδώ στο μέλλον, ενώ η Letitia Wright (και όχι η Rihanna) υποδύεται τον… πράκτορα Q, προμηθεύοντας με απαραίτητα gadgets τον James Bond της Wakanda, χαρακτήρα που αβαντάρει (δικαίως) το σενάριο. Όσο για τον παράσταση, αυτή εκλάπη από τον θεότρελο και διασκεδαστικά σαδιστή Ulysses Klaue, aka Andy Serkis!

Η σκηνοθεσία του Ryan Coogler (Creed) δεν φέρνει κάτι καινούριο, ενώ κληρονομεί τα “χούγια” των κακογυρισμένων (για τα δικά μου γούστα) σκηνών πάλης, όπου δεν μπορεί ο θεατής να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει μπροστά στα μάτια του (μόνο το Winter Soldier των Russo μας εξέπληξε ευχάριστα). Είναι υπεύθυνος όμως για μία καταπληκτική σκηνή καταδίωξης με αυτοκίνητο (σίγουρη προσθήκη στην συνέχεια του αφιερώματος για car chase σκηνές), που θα μείνει ως highlight στην μνήμη σου. Το μοντάζ δεν βρίσκει σε κανένα σημείο κάποιον εντυπωσιακό ρυθμό, πιάνει όμως τον ελάχιστο δυνατό, ώστε να αποδώσει το σενάριο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς περιττές σκηνές.

Η μουσική αποτελεί την κορυφαία ειδική κατηγορία του φιλμ. Ένα μείγμα hip-hop ρυθμών (κάτι που απ’ όσο θυμάμαι μόνο τα Blade μας έχουν προσφέρει στο ίδιο genre) από τα χεράκια του Kendrick Lamar, συνδυασμένο με αφρικανικό ηχόχρωμα και “αμανέδες” που θυμίζουν Lion King σε Afro τέμπο, αλλά διατηρώντας ταυτόχρονα το γνωστό υπερηρωϊκό θέμα του MCU. Η παραπάνω επιλογή της παραγωγής κάνουν το Black Panther να διαφέρει από κάθε άλλη ταινία του είδους, βάζοντας (επιτέλους) το original score σε ρόλο πρωταγωνιστή.

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ

Δεν χρειάζονται και πολλά επιχειρήματα για να παρακολουθήσεις μια ταινία σύμπραξης Disney-Marvel, οπότε σαφώς και το Black Panther προτείνεται ανεπιφύλακτα για θέαση σε κάποια σκοτεινή αίθουσα. Θα περάσεις καλά, θα γνωρίσεις ακόμα καλύτερα έναν περιθωριακό ήρωα που πρωτογνώρισες (κινηματογραφικά) πριν δύο χρόνια, δεν θα σε ενοχλήσουν τα όποια ψεγάδια της, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα την ξαναδείς, μα σίγουρα θα ανεβάσεις τις προσδοκίες σου στον ουρανό για το επερχόμενο Infinity War.

Μπορεί το “Black Panther” να προσπαθεί ατυχώς να γίνει κάτι περισσότερο από μία super-hero ταινία, θα γίνει όμως το πρώτο κερδισμένο ρίσκο της Marvel να αλλάξει λίγο το καλούπι παραγωγής ταινιών της.

Όπως πάντα αν κάνεις υπομονή θα δεις δύο επιπλέον σκηνές μετά το τέλος της ταινίας, οπότε περίμενε καρτερικά στην θέση σου κατά την διάρκεια των τίτλων τέλους, χωρίς να ενοχλείς (ναι για σένα που τις βλέπεις όρθιος λέω) τους υπόλοιπους.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ