Απλά πράγματα, μια μικρή λίστα με τις 12 καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Μιας και το πρώτο μισό του 2017 μας έχει αφήσει, ας ρίξουμε μια ματιά στις καλύτερες ταινίες που είδαμε το πρώτο εξάμηνο της χρονιάς. Μόνη προϋπόθεση, να είχαν επίσημη κυκλοφορία στην Ελλάδα μέσα στο 2017. Πάμε λοιπόν, χωρίς καθυστέρηση!
Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς. Ανατριχιαστικό, αστείο και τρομερά έξυπνο, χλευάζει τις φυλετικές συζητήσεις που έχεις ακούσει και σε πυροβολεί με το σχολιασμό του. Η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του Jordan Peele (Key & Peele) που δείχνει έτοιμος για σπουδαία πράγματα, με τον Daniel Kaluuya (Black Mirror) στον πρωταγωνιστικό ρόλο, μαζί με τους Allison Williams (Girls), Bradley Whitford (The Cabin in the Woods), Keith Stanfield (Atlanta) και Catherine Keener (Capote, Into the Wild).
Μια ταινία που δύσκολα κατηγοριοποιείται, καθώς έχει στοιχεία θρίλερ, δράματος, μυστηρίου, μεταφυσικού και avant-garde. Καταφέρνει όμως να σε καθηλώσει και να σε κάνει να νιώσεις άβολα, σχεδόν από το πουθενά• ακόμα και η δόνηση στο κινητό της Maureen όταν δέχεται μήνυμα σου τινάζει τα νεύρα. Σκηνοθετημένο από τον Olivier Assayas (Clouds of Sils Maria), με πρωταγωνίστρια την εξαιρετική Kristen Stewart.
Φρέσκια είσοδος. Μια ταινία παραδίδει μαθήματα στο πως πρέπει να είναι ένα καλό blockbuster. Υπέροχα εφέ, δυνατό σενάριο που έχει κάτι να πει χωρίς να στο κοπανάει στα μούτρα, όσο πρέπει δράση και στιβαρή σκηνοθεσία. Ο Matt Reeves, του επερχόμενου The Batman, επιστρέφει μετά το Dawn of the Planet of the Apes, μαζί με τον ανυπέρβλητο Andy Serkis (The Lord of the Rings) για να κλείσει την καλύτερη τριλογία επιστημονικής φαντασίας μετά το πρωτότυπο Star Wars.
Αφού το Netflix έχει έρθει επίσημα στην Ελλάδα, μπορούμε να βάλουμε και την πρόσφατη ταινία του Bong Joon-ho (Snowpiercer, Memories of Murder) στη λίστα. Ένας από τους καλύτερους genre σκηνοθέτες παγκοσμίως, ο Bong παραδίδει ένα θαύμα φαντασίας και τεχνικής, σε μια ζόρικη θεματολογία, και μας δείχνει ότι ο κινηματογράφος μπορεί ακόμα να είναι ειλικρινής και γεμάτος ψυχή.
To πρώτο John Wick ανέστησε τον Keanu Reeves και αναζωογόνησε το είδος της περιπέτειας/θρίλερ εκδίκησης. Το βάρος ήταν μεγάλο για το sequel, το οποίο όμως δεν απογοήτευσε. Το neo-noir σκηνικό μεταφέρεται υπέροχα στη Ρώμη, προσφέροντας ασταμάτητη δράση, όμορφες εικόνες και εξαιρετικές -και κωμικές- χορογραφίες, που σπάνια βρίσκεις πια σε ταινίες του είδους.
H πρώτη ταινία μεγάλου μήκους της Julia Ducournau σόκαρε και αποθεώθηκε στο φεστιβαλικό circuit, με τις κανιβαλιστικές τάσεις μιας φοιτήτριας της κτηνιατρικής. Η βία και η σεξουαλικότητα της ταινίας ταιριάζει με τον τίτλο της, αλλά η τρομερή ατμόσφαιρα και ο συμβολισμός φροντίζουν για να μην σου μείνουν μόνο αυτά.
Καλοκαίρι είναι, δεν θα μπορούσα να μη βάλω στη λίστα ένα ανάλαφρο monster movie. Και το Kong είναι μάλλον η αρχετυπική ταινία του είδους. Γρήγορη σκηνοθεσία, ασταμάτητη δράση, ένας επιβλητικός Κονγκ, χαζούλικο σενάριο και όμορφες φάτσες (Brie Larson, Tom Hiddlestone)• τι άλλο χρειάζεσαι για να περάσεις καλά; Φέρτε μας το επόμενο Godzilla τώρα.
Εδώ ίσως με κερδίζει η νοσταλγία, αλλά νομίζω το Covenant έκανε εξαιρετικά τη δουλειά του. Ξεκάθαρο sequel του Prometheus, παρά απόηχος του πρωτότυπου Alien, καταφέρνει όμως να βελτιώσει το πρώτο και να “κλέψει” λίγη από την ατμόσφαιρα του δεύτερου, δείχνοντάς μας και πρώτο -χρονικά- xenomorph. Σκηνοθετημένο από τον Ridley Scott, τον άρχοντα του sci-fi, είναι ενθουσιώδες, μεγαλεπήβολο, κυνικό, με εντυπωσιακή αισθητική και με τον Michael Fassbender να ταιριάζει γάντι στο ρόλο ενός παρανοϊκού “θεού”.
Όταν πρωτοείδα το τρέιλερ, δεν περίμενα ότι το The Lost City of Z θα ήταν μια καλή ταινία. Έπεσα αρκετά έξω, καθώς πρόκειται για πολύ καλό κινηματογράφο. Με εντυπωσιακά τοπία, όμορφα κάδρα και τον δικό του ρυθμό, αναπολεί ξεκάθαρα περιπέτειες εξερεύνησης του παρελθόντος. Με σκηνές που θυμίζουν αριστουργήματα του Werner Herzog και του Stanley Kubrick, ο James Gray (We Own the Night) μας προσφέρει σύγχρονο κλασικό κινηματογράφο και έναν ρόλο που θα εξυψώσει την καριέρα του Charlie Hunnam (Sons of Anarchy, Pacific Rim).
Πάμε στις αρχές του χρόνου με τις επόμενες, οσκαρικές ταινίες. Πρώτο το Moonlight που κέρδισε και το βραβείο Καλύτερης Ταινίας στα φετινά Όσκαρ. Παρότι δεν μου έκανε την εντύπωση που έκανε στον περισσότερο κόσμο, δύσκολα μπορεί να αρνηθεί κανείς τη συναισθηματική δύναμη αυτής της ιστορίας ενηλικίωσης και το λυρισμό που έχουν οι εικόνες της. Αξίζει να την δεις μόνο και για τα χρώματα του Barry Jenkins και τον τρομερό φωτισμό του James Laxton.
Από τις πιο αδικημένες ταινίες των Όσκαρ, καθώς λίγος κόσμος του έδωσε σημασία. Ένα από τα καλύτερα γουέστερν που έχουμε δει πρόσφατα, σκηνοθετημένο εξαιρετικά από τον David Mackenzie, με πολύ καλές ερμηνείες από τους Jeff Bridges, Chris Pine (Wonder Woman, Star Trek) και Ben Foster (3:10 to Yuma). Ξεχωρίζει για τον ρυθμό του, την πανέμορφη κινηματογράφηση και το σάουντρακ από τον Nick Cave και τον Warren Ellis.
Ξεκάθαρα το πιο δυνατό δράμα της χρονιάς, είναι μια γροθιά στο στομάχι σε όλη τη διάρκειά του. Οι ιστορίες του αφορούν την πραγματική ζωή και όχι αυτήν που έχουμε συνηθίσει στο Χόλυγουντ, χωρίς happy ending, χωρίς κλείσιμο της αφήγησης και με ανυπόφορο πόνο. O Keith Lonergan σκηνοθετεί αψεγάδιαστα τους ηθοποιούς του και παίρνει τρομερές ερμηνείες από τον Casey Affleck, τη Michelle Williams και τον Lucas Hedges.
Μια ταινία που δε βρήκε διανομή στην Ελλάδα και προβλήθηκε μόνο στο Φεστιβάλ του Εν Λευκώ. Η ταινία του Ben Wheatley (Kill List, High-Rise) έχει πολύ χαβαλέ και πιστολίδι, με ωραίες ατάκες και ωραιότερο καστ, με τους Brie Larson, Armie Hammer, Cillian Murphy και Sharlto Copley στο πρωταγωνιστικούς ρόλους.