Στην τροχιά ενός πλανήτη στα πρόθυρα πολέμου, οι επιστήμονες δοκιμάζουν μια συσκευή που θα λύσει μια ενεργειακή κρίση, αλλά αντιμετωπίζουν μια σκοτεινή πραγματικότητα.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Σε μία πλοκή που δεν κρύβει κάτι καινούριο, μία ομάδα αστροναυτών με γνώριμα αρχέτυπα που θυμίζουν ιστορία από ανέκδοτο (ένας ηγέτης, ένας “ύποπτος”, ένας προδότης, ένας ανταγωνιστικός, ένας αστείος, ένας Ρώσος κι μία Κινέζα), καλείται να σώσει τον πλανήτη γη από την επερχόμενη καταστροφή λόγω έλλειψης ενέργειας. Η συσκευή που καταφέρνουν να ενεργοποιήσουν τελικά δεν δίνει λύση στο πρόβλημα, αλλά δημιουργεί ένα ακόμα μεγαλύτερο τόσο στην γη, όσο και στον διαστημικό σταθμό που επιβαίνουν.
Οι περισσότεροι χαρακτήρες μοιάζουν με κολάζ από διαφορετικές ταινίες, με τα πρώτα πράγματα που σου ‘ρχονται στο μυαλό να είναι ότι τους έχεις γνωρίσει κάπου στο περσινό Life, στο Hitchhiker’s Guide to the Galaxy ή στο Gravity του Alfonso Cuarón.
Το μεγαλύτερο ατύχημα όμως του φιλμ δεν είναι το μπερδεμένο σενάριο και οι ρηχοί χαρακτήρες, αλλά το γεγονός ότι δεν βρίσκει σε καμία στιγμή ένα ξεκάθαρο genre/είδος για να εκτιμηθεί από τον θεατή (και να κριθεί αναλόγως). Ξεκινάει ως scifi drama, γίνεται space thriller, προσθέτει πινελιές κωμωδίας, μεταλλάσσεται σε ταινία καταστροφής και καταλήγει να ενσωματώνει βεβιασμένα την ιστορία του στo πακέτο “μυθολογίας” του Cloverfield. Από την άλλη καταφέρνει να μας λύσει απορίες από τις προηγούμενες ταινίες είτε αυτές μας αρέσουν, είτε όχι (στην κριτική μου στο 10 Cloverfield Lane μάλιστα είχα αναρωτηθεί γιατί “μεταλλάσσεται σε ένα sci-fi, μόλις λίγα λεπτά πριν ολοκληρωθεί”, παίρνοντας απάντηση 3 χρόνια μετά).
Τα παραπάνω προφανώς και διέγνωσε η Paramount που δεν βρήκε “slot” στις διανομές της για το φιλμ (με πρωτότυπο τίτλο “God Particle”), με το Netflix να αποφασίζει ως σωτήρας να το αγοράσει αποκλειστικά για την δική του πλατφόρμα, χωρίς η ταινία να “παίξει” στους κινηματογράφους. Θεωρώ πως αυτό θα λειτουργήσει ευεργετικά για την τρίτη συνέχεια του Cloverfield, καθώς θα βρει το κοινό που του αρμόζει και κυρίως το κοινό που θα το εκτιμήσει, έστω και σαν ένα φιλμ σε στυλ επεισοδίου Black Mirror με παρακαταθήκη τα 2 προηγούμενα πιο… “τίμια” κομμάτια του puzzle.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Η κουκλάρα Gugu Mbatha-Raw, την οποία γνωρίζεις από το τρομερό “San Junipero” του Black Mirror (αν δεν το έχεις δει, σταμάτα ότι κάνεις και παρακολούθησε το), αποτελεί την μόνη ανάπτυξη χαρακτήρα στο φιλμ, κάνοντας την να φαίνεται η μόνη ερμηνεία που βγάζει νόημα. Δυστυχώς το σενάριο δεν βοηθά τους υπόλοιπους ηθοποιούς να δείξουν στοιχεία του αναγνωρισμένου ταλέντου τους, κάτι που υποψιάζομαι πως συνέβη επειδή η διαδικασία του casting προηγήθηκε της συγγραφής του.
Ο Daniel Brühl (Captain America: Civil War, Burnt, Rush, Good Bye Lenin!) καλείται να μπει στον ρόλο μιας καρικατούρας “ύποπτου” Γερμανού, ενώ ο David Oyelowo (Selma, A United Kingdom) σε αυτόν ενός αδιάφορου Αμερικανού κυβερνήτη. O αγαπημένος μου Chris O’Dowd (The IT Crowd, Frequently Asked Questions About Time Travel) βρέθηκε στο cast για να προσφέρει κωμικά στοιχεία, ενώ η Elizabeth Debicki (The Man from U.N.C.L.E.) χαρίζει το κρύο και αψεγάδιαστο πρόσωπο της για να μπερδέψει τον θεατή όσον αφορά τις σεναριακές της προθέσεις.
Ο Νιγηριανός Julius Onah παρουσιάζει την δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά (η πρώτη ήταν το “άγνωστο” The Girl Is in Trouble με παραγωγό τον Spike Lee), δείχνοντας αξιόλογα δείγματα με σταθερά κεντραρισμένα και χωρίς υπερβολές πλάνα, έχοντας στο πλευρό του τον κινηματογραφιστή Dan Mindel, συνεργάτη του (παραγωγού) JJ Abrams σε πολλές επιτυχίες του τελευταίου (Star Wars: The Force Awakens, Star Trek: Into Darkness, Mission: Impossible III). Την μουσική υπογράφει ο “τηλεοπτικός” Bear McCreary (The Walking Dead, Agents of S.H.I.E.L.D. , Battlestar Galactica) που ακούσαμε και στην προηγούμενη ταινία της σειράς, κρατώντας ικανοποιητικό tempo σε scifi ύφος, χωρίς να προσφέρει ιδιαίτερο “θέμα” στο soundtrack.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Το σενάριο δεν παίρνει ποτέ στα σοβαρά τον εαυτό του (δεν νομίζω να έγινε κάτι αντίστοιχο άλλωστε ακόμα και στα προηγούμενα της σειράς), οι διάλογοι βαθμολογούνται κάτω του μετρίου κι όμως το “παράδοξο” στο “Paradox” είναι ότι βγάζει ένα fun στοιχείο που σε κάνει να το απολαμβάνεις. Αρκεί να έχεις τις προσδοκίες σου χαμηλά και να σου αρέσουν οι σεναριακές πλοκές σε κατάσταση… μπλέντερ.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ
Το Παράδοξο του Cloverfield
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ
04 Φεβρουαρίου 2018
ΔΙΑΡΚΕΙΑ
102 λεπτά
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
ΓΛΩΣΣΑ
ΧΩΡΑ
BUDGET
$45.000.000