Annihilation (2018)

Το είδος του sci-fi έχει απενοχοποιηθεί την τελευταία δεκαετία και δε θεωρείται πια  mainstream κινηματογράφος. Αποτέλεσμα αυτού είναι να διανύουμε μια νέα χρυσή εποχή για την επιστημονική φαντασία, με δεκάδες -καλές και κακές- κυκλοφορίες κάθε χρόνο, οι οποίες οφείλουν πάρα πολλά σε σπουδαίες ταινίες του είδους όπως τα 2001: A Space Odyssey (1968) και A Clockwork Orange του Stanley Kubrick, τα Blade Runner (1982) και Alien (1978) του Ridley Scott, και το Matrix (1999) των αδερφών Wachowski.

To Annihilation είναι η νέα ταινία ενός από τους πιο αξιόλογους εκπροσώπους του είδους, του Alex Garland που αναδεικνύεται σιγά-σιγά ως ο βασιλιάς του genre της επιστημονικής φαντασίας. Ξεκίνησε την καριέρα του ως συγγραφέας με την “Παραλία” (1996) που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 2000 από τον Danny Boyle. Συνεργάστηκε άλλες δύο φορές με τον Boyle γράφοντας τα σενάρια για τα εξαιρετικά 28 Days Later (2002) και Sunshine (2007), τα οποία τον καθιέρωσαν στο είδος. Στη συνέχεια, έγραψε το σενάριο για το Never Let Me Go (2010), την αξιολογότατη μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του νομπελίστα Kazuo Ishiguro. Το 2012 ήταν σεναριογράφος στο Dredd, το οποίο απέσπασε πολύ καλές κριτικές και γρήγορα απέκτησε cult status, ενώ σύμφωνα με τον πρωταγωνιστή της ταινίας θα πρέπει να θεωρείται και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Garland. Πάντως, το επίσημο σκηνοθετικό ντεμπούτο του δεν άργησε πολύ και έγινε το 2015 με το εξαιρετικό Ex Machina.

Σε ότι αφορά στο Annihilation, δε θα αποκαλύψω πολλά πράγματα γιατί είναι μια ταινία που αξίζει να «ανακαλύψει» κάποιος. Ξεκινάμε βλέποντας μια γυναίκα (Natalie Portman) να κάθεται σε μια καρέκλα και να ανακρίνεται. Με ένα flash-back βλέπουμε τον άντρα της που θεωρείτο εξαφανισμένος να επιστρέφει από μια απόρρητη αποστολή. Μέσω της ανάκρισης μαθαίνουμε για το “The Shimmer”, μια αποκλεισμένη περιοχή για την οποία λίγα είναι γνωστά και για την ομάδα γυναικών που στάλθηκε να την ερευνήσει. Όταν περνούν τα όρια που χωρίζουν την περιοχή από τον υπόλοιπο κόσμο, τότε είναι που τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται παράξενα.

O Alex Garland μας προσφέρει ένα βραδύκαυστο θρίλερ και χρησιμοποιεί κυρίως εικόνες για να μας μεταφέρει τις πληροφορίες που θέλει· μερικές από τις πιο όμορφες και ψυχεδελικές εικόνες που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό. Παρά τις εξωπραγματικές καταστάσεις που εξελίσσονται, ο Garland κρατάει τη δράση και τον τόνο της ταινίας σε τέτοια επίπεδα ώστε να μπορείς να τις θεωρήσεις σχεδόν “ρεαλιστικές”· καταφέρνει να κάνει την τρέλα να λειτουργήσει.

Η Paramount έθαψε ένα sci-fi διαμαντάκι, διότι πολύ απλά δεν είχε την παραμικρή ιδέα πως να την διαχειριστεί· την πάσαρε, λοιπόν, στο Netflix που το χρειαζόταν μετά τις αποτυχίες που είχε με τα Bright, Mute και The Cloverfield Paradox. Αυτό έγινε διότι σπάνια πια συναντάμε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας που να βαδίζει στα μονοπάτια των Solaris και Stalker του Ταρκόφσκι και όχι σε αυτά ενός sci-fi μπλοκμπάστερ.

Το Annihilation δεν είναι μια εύκολη ταινία να συζητήσεις. Ο κάθε θεατής θα βρει ένα διαφορετικό νόημα σε αυτά που είδε. Είναι μια ταινία για τη δυαδικότητα, για την αυτοκαταστροφή, την εξέλιξη, τη βιολογία και για το αν μπορούμε να εμπιστευόμαστε το μυαλό ή το σώμα μας. Είναι μια ταινία φτιαγμένη να μένει στο μυαλό που θα συζητιέται και θα αναλύεται για χρόνια.