Bright (2017)

Η πιο ακριβή παραγωγή, μέχρι τώρα, του πολυσυζητημένου το τελευταίο διάστημα, στον κινηματογραφικό χώρο, Netflix είναι γεγονός. Πρωταγωνιστής ο θερμός υποστηρικτής του, Will Smith υποδυόμενος τον γνωστό ρόλο του, δηλαδή αυτόν του τέλειου ανθρώπου, του αψεγάδιαστου, του μετριόφρων, του ταπεινού αλλά στην πραγματικότητα τόσο σημαντικού . Όπως καταλαβαίνουμε δεν θα μπορούσε κανείς άλλος να εκπροσωπήσει με καλύτερο τρόπο το ανθρώπινο είδος σε αυτό το συνονθύλευμα διαφόρων blockbuster και σε αυτήν την βεβήλωση μυθικών πλασμάτων που ο Tolkien κάποτε μετέφερε σε εμάς με τα βιβλία του, το οποίο ονομάζεται Bright.

Αρχικά, η ταινία δημιουργεί αυτόν τον μυθικό κόσμο για να εκφράσει ένα, ας πούμε, αντιρατσιστικό μήνυμα αλλά και μία ελάχιστη κοινωνικοοικονομική κριτική που πολλές φορές μέσα στην ταινία μπορεί να σου προκαλέσει γέλιο ο τρόπος με τον οποίο αναδεικνύεται. Ένας λόγος είναι ότι αναπαράγει η ίδια η ταινία κάποια στερεότυπα τα οποία δεν κάνει καμία προσπάθεια να κατακρίνει ο δημιουργός και ένας δεύτερος, η εντελώς επιφανειακή προσέγγιση των δύο θεμάτων σε σημείο που περνάνε σχεδόν απαρατήρητα. Εκτός της αποτυχίας να υποστηρίξει τον αντιρατσιστικό πυρήνα της, η ταινία αποτυγχάνει να προκαλέσει γέλιο, καθώς το χιούμορ της είναι πολλές φορές παιδικό και άλλες φορές στερεοτυπικό (αναφέρει την death metal ως μουσική για όρκ λόγω των κραυγών της).

Επιπλέον, για όσους πιστεύουν ότι θα δουν μία ταινία για παιδιά λόγω του έντονου παραμυθικού στοιχείου και του χιούμορ της, ο σεναριογράφος Max Landis έρχεται να δώσει έναν ‘’ώριμο’’ τόνο σε αυτήν, αραδιάζοντας αμέτρητα παράγωγα της λέξης fuck, πετυχαίνοντας μία κακή απομίμηση του Tarantino, καθώς δεν δημιουργεί σε καμία περίπτωση ούτε τους χαρακτήρες αλλά ούτε και το σύμπαν για να στηρίξει κάτι τέτοιο και επιβεβαιώνει για ακόμη μία φορά την ανωριμότητα με την οποία δημιουργήθηκε η ταινία αλλά και την ‘’έμπνευση’’ του δημιουργού που προήλθε από άλλα παλαιότερα blockbuster και την “επιρροή” από άλλους δημιουργούς.