Revenge (2017)

Ομολογώ ότι -προτού δω το τρέιλερ πριν την προβολή του A Quiet Place– το Revenge δεν είχε πέσει στην αντίληψή μου, παρά το θόρυβο που έκανε στο Φεστιβάλ του Τορόντο. Αλλά βλέποντας μια πιθανή σπλάτερ μπιμουβιά αναθάρρησα. Σπάνια βλέπουμε πια τέτοιου είδους ταινίες στις ελληνικές αίθουσες εκτός των ορίων κάποιου φεστιβάλ.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Coralie Fargeat έχει όλα τα φόντα ώστε να μπει στο καλτ πάνθεον των ταινιών εκδίκησης: αίμα, εντυπωσιακά ωμές σκηνές βίας, ηλίθιες αποφάσεις και φυσικά ακόμα περισσότερο αίμα. Δυστυχώς, όμως, κάπου μας τα χαλάει.

Ο χρόνος και ο χώρος δεν έχουν σημασία για την ταινία· η ιστορία μας εκτυλίσσεται σε μια ανώνυμη έρημο, σε μια κυνηγετική συνάντηση τριών φίλων. Ο ένας, όμως, έχει φέρει μια Λολίτα στην παρεΐστικη βίλα, κι όταν οι φίλοι του καταφτάνουν νωρίτερα απ’ ότι τους περίμενε, τα πράγματα ξεφεύγουν: ο ένας βιάζει την κοπέλα και αυτό αποτελεί έναυσμα για ένα τρελό κυνηγητό και τη μετατροπή της Λολίτας σε ένα υβρίδιο Λάρα Κρόφτ/Ράμπο.

Κι ενώ στα χαρτιά η ταινία είναι μια επίκαιρη girl power ταινία εκδίκησης όπου η οθόνη βάφεται κόκκινη με το αίμα των θυτών και οι αντρικοί χαρακτήρες είναι όσο χαζοί και αχρείοι γίνεται, νιώθεις ότι η Fargeat προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το timing των κινημάτων #MeToo και #TimesUp χωρίς να ξέρει ακριβώς πως να το κάνει. Πέφτει κι αυτή στην παγίδα του male gaze, καθώς όταν βγεις από την αίθουσα έχεις μάθει επακριβώς το σχήμα των οπισθίων της Matilda Lutz (Rings) που ενσαρκώνει τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα.

To Revenge -δυστυχώς- ακροβατεί σε μια λεπτή γραμμή: από τη μία πολύ χοντροκομμένο για να είναι μια καλή ταινίας εκδίκησης, και από την άλλη δεν αγκαλιάζει πλήρως τη σαχλότητά της ώστε να αφεθεί στα καλτ μονοπάτια των b-movies που τόσο αγαπάμε.