Mudbound (2017)

Μια ταινία που δύσκολα θα βλέπαμε στις κινηματογραφικές αίθουσες αν δεν είχε καταφέρει να αποσπάσει 4 υποψηφιότητες για Όσκαρ. Έκανε πρεμιέρα στο περσινό φεστιβάλ Sundance και είναι διαθέσιμο στο Netflix από το Νοέμβρη. Ας είναι καλά η Feelgood και οι υποψηφιότητες για Όσκαρ Προσαρμοσμένου Σεναρίου, Φωτογραφίας, Β’ Γυναικείου και Τραγουδιού που το επανέφεραν στην επιφάνεια.

Η ταινία της Dee Rees (Bessie) είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Hillary Jordan και αφορά επί της ουσίας τη ζωή στον αμερικανικό νότο του προηγούμενου αιώνα. Βλέπουμε τις ζωές μιας οικογένειας λευκών (των McAllan) και μιας οικογένειας μαύρων (των Jackson) που προσπαθούν να ζήσουν από το ίδιο κομμάτι γης στο Μισισιπή. Η αντίληψη και ο παραλληλισμός είναι τα πάντα στο Mudbound: ο πατριάρχης των McAllan δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι η “ανώτερη” οικογένειά του αναγκάζεται να ζήσει μια φτωχική ζωή με ένα μικρό κομμάτι γης, ενώ ο πατριάρχης των Jackson κοιτάζει το ίδιο κομμάτι γης με περηφάνια.

Βλέπουμε τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετωπίζουν για να θρέψουν τις οικογένειές τους και την αντιπαλότητα που σιγοβράζει μεταξύ των δύο οικογενειών και δεν εκτονώνεται παρά ελάχιστα. Όταν οι γιοι των οικογενειών επιστρέφουν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τα πράγματα χειροτερεύουν: ο Ronsel Jackson (Jason Mitchell) επιστρέφει ήρωας πολέμου, αλλά αντιμετωπίζει τον ίδιο αμείωτο ρατσισμό και ο Jamie McAllan (Garrett Hedlund) επιστρέφει με διαταραχή μετατραυματικού στρες και το ρίχνει στο ποτό. Οι δυο τους αναπτύσσουν γρήγορα φιλία λόγω των κοινών τους εμπειριών, της απογοήτευσής τους για τον κόσμο και της δύσκολης προσαρμογής μετά τον πόλεμο• αυτή η φιλία είναι και το γεγονός που προκαλεί την έκρηξη βίας για την οποία σε είχε προετοιμαστεί μαεστρικά η ταινία.

Το Mudbound θυμίζει επικό οικογενειακό δράμα του αμερικανικού Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’50 και αποτελεί μια καρτ-ποστάλ όλου του αμερικανικού νότου. Μπορεί να μην αναγνωρίζουμε τόσο τη ζωή στο Νότο, αλλά σίγουρα μπορούμε να αναγνωρίσουμε τη φτώχεια, το ρατσισμό, την εξαθλίωση και -που και που- την ελπίδα.

Ο Roger Ebert, ένας από τους σπουδαιότερους Αμερικανούς κριτικούς κινηματογράφου, είχε δηλώσει ότι “οι ταινίες είναι μηχανές παραγωγής ενσυναίσθησης“. Και τελικά, το Mudbound καταφέρνει να ξυπνήσει αυτό το συναίσθημα σε πολύ μεγάλο βαθμό με τους χαρακτήρες του. Μπορείς να συμπάσχεις με τους άντρες που προσπαθούν να θρέψουν τις οικογένειές τους, με τις γυναίκες που προσπαθούν να κρατούν ήρεμα τα πνεύματα, με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάποιος επιστρέφοντας από τον πόλεμο• σχεδόν κάθε χαρακτήρας έχει να σου δώσει κάτι που θα σε επηρεάσει.