I, Tonya (2017)

Θα ξεκινήσω προειδοποιώντας για την ύπαρξη spoilers. Δεν θα μπω σε πολλές λεπτομέρειες, αλλά αφού έχουμε μια -περίπου- βιογραφία, θα αναφερθώ στα βασικά σημεία της πλοκής. Το I, Tonya είναι μια ταινία για το καλλιτεχνικό πατινάζ που είναι υποψήφια για 3 βραβεία Όσκαρ: Α’ Γυναικείου, Β’ Γυναικείου και Μοντάζ.

Αφηγείται ευφάνταστα τη ζωή της περιβόητης Αμερικανίδας αθλήτριας του καλλιτεχνικού πατινάζ, Τόνια Χάρντινγκ, που υποδύεται εξαιρετικά η Margot Robbie. Η ιστορία της μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα γνωστή στην Ελλάδα, αλλά στις ΗΠΑ της δεκαετίας του ’90 ήταν το ίδιο γνωστή με τον O. J. Simpson.

H Χάρντινγκ ζούσε φτωχική ζωή με μία καταπιεστική μητέρα, αλλά ήταν μια τρομερά χαρισματική αθλήτρια. Ήταν μια από τις σπουδαιότερες αθλήτριες καλλιτεχνικού πατινάζ της εποχής και έγινε η πρώτη Αμερικανίδα (και δεύτερη στον κόσμο) που εκτέλεσε το φημισμένο τριπλό άξελ σε επίσημη διοργάνωση. Ήταν τεχνικά άρτια, αλλά δεν είχε την προσεγμένη εμφάνιση και το image που ήθελαν οι διοργανωτές.

Κι εδώ έρχεται η Νάνσι Κέριγκαν και η διαβόητη επίθεση του 1994. Η Κέριγκαν μπορεί να μην ήταν περισσότερο ταλαντούχα από την Χάρντινγκ, αλλά ήταν μια γλυκιά και όμορφη νεαρή κοπέλα, με μια υγιή και ευκατάστατη κλασική αμερικανική οικογένεια. Η ζωή της ήταν σαν ζωγραφιά και είχε τη συμπάθεια των διοργανωτών και των κριτών.

Ήταν η βασική αντίπαλος της Χάρντινγκ για το Αμερικανικό Πρωτάθλημα και για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Τότε ήταν που ο σωματοφύλακάς της και ο πρώην σύζυγός της αποφάσισαν να σπάσουν το πόδι της Κέριγκαν, χωρίς να το γνωρίζει η Χάρντινγκ. Η Τόνια κέρδισε το πρωτάθλημα, αλλά τα νέα της επίθεσης και η πιθανή της ανάμιξη οδήγησαν τα ΜΜΕ σε φρενίτιδα. Η έρευνα των αρχών ολοκληρώθηκε μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και οι άμεσα εμπλεκόμενοι καταδικάστηκαν σε φυλάκιση, ενώ η Τόνια Χάρντινγκ κρίθηκε ένοχη για παρακώλυση της δικαιοσύνης και η καριέρα της τέλειωσε.

Η Χάρντινγκ χλευάστηκε και μισήθηκε από το κοινό και τον τύπο όσοι λίγοι, καταλήγοντας να είναι persona non grata στο χώρο του καλλιτεχνικού πατινάζ. Το I, Tonya παρότι είναι ξεκάθαρο με το μερίδιο ευθύνης που της αντιστοιχεί, καταφέρνει να της προσδώσει μια ανθρωπιά και να σε κάνει να την συμπονέσεις. Δεν ασχολείται αποκλειστικά με το αθλητικό κομμάτι, αλλά δίνει μεγάλο βάρος στη δύσκολη προσωπική ζωή της Χάρντινγκ και την ταξική πάλη που κυριαρχεί στην αμερικανική ζωή: τη βλέπουμε να ζει μια φτωχική ζωή με την μητέρα της που την κακοποιεί λεκτικά και σωματικά• τη βλέπουμε να ράβει τις δικές της στολές και μετά τους αγώνες να γυρνάει σε ένα ερειπωμένο σπίτι ή μια δουλειά σερβιτόρας στο Πόρτλαντ• τη βλέπουμε να ζει με έναν άντρα που την κακοποιεί συνεχώς, ενώ κατηγορεί τον εαυτό της. Όσο έχουμε μια ταινία για το καλλιτεχνικό πατινάζ, άλλο τόσο έχουμε μια ταινία για την ενδοοικογενειακή βία.

Το I, Tonya είναι ένα mockumentary που βρίσκει το χιούμορ στο θέμα του, χωρίς απαραίτητα να το χλευάζει. Οι Αμερικανοί έχουν μάθει να κάνουν βιογραφίες καλύτερα από κάθε άλλη κινηματογραφική σχολή και αυτό επιβεβαιώνεται και εδώ. Ποιος θα περίμενε ότι μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς θα έχει ως βασικό θέμα το καλλιτεχνικό πατινάζ;