Wonderstruck (2017)

Ένα παραμύθι από τον Todd Haynes, σκηνοθέτη του εξαιρετικού Carol (2015), το οποίο ήδη κάνει θόρυβο για τα επερχόμενα βραβεία Όσκαρ. Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Brian Selznick, συγγραφέα του “The Invention of Hugo Cabret” που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη ως Hugo από τον Martin Scorsese.

Και οι δύο ταινίες έχουν κοινά στοιχεία και μοιράζονται κάποιες θεματικές ενότητες: ο μαγικός ρεαλισμός που περικλείει τον κόσμο των πρωταγωνιστών και η παραμυθένια πρόσβαση σε μια μνήμη ή ένα αντικείμενο του παρελθόντος που μπορεί να ταξιδέψει το μη-κυνικό μυαλό ενός παιδιού.

H ταινία αφηγείται τις παράλληλες -θεματικά-, αλλά χρονικά διαχωρισμένες κατά 50 χρόνια, ιστορίες δύο κωφών παιδιών που αφήνουν τις οικογένειές τους και ξεκινούν ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη σε μια προσπάθεια να βρουν τη θέση τους στον κόσμο.

Το 1977, ο Ben (Oakes Fegley) από την επαρχιακή Μινεσότα δεν γνωρίζει τον πατέρα του, ταλαιπωρείται από εφιάλτες (οι οποίοι δεν δικαιολογούνται επαρκώς στην ταινία), έχει χάσει τη μητέρα του σε ένα ατύχημα και πρόσφατα έμεινε κωφός. Όταν ανακαλύπτει μια διεύθυνση σε ένα παλιό βιβλίο, αποφασίσει να ταξιδέψει μέχρι τη Νέα Υόρκη σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρει τον χαμένο του πατέρα.

Πίσω στο 1927, η κωφάλαλη Rose (Millicent Simmonds) έχει εμμονή με την λαμπερή σταρ του βωβού κινηματογράφου Lillian Mayhew (Julianne Moore). Αφήνει τον καταπιεστικό της πατέρα και βάζει κι αυτή πλώρη προς τη Νέα Υόρκη για να την δει από κοντά σε κάποια παράσταση.

Οι ιστορίες τους ενώνονται κάπως απίθανα, αλλά όχι ενοχλητικά μιας και ξέρεις ότι βλέπεις ένα παραμύθι, με μια εξαιρετική stop-motion σεκάνς στην τρίτη πράξη, η οποία αποδυναμώνεται όμως ότι τη διαρκή επεξηγηματική αφήγηση.

Η ταινία έχει μερικές πολύ καλές στιγμές, όπως η σεκάνς που αναφέρθηκε παραπάνω, η πρώτη βόλτα του Ben στην παθιασμένη Νέα Υόρκη των 70’s και κάποιες λαμπερά ασπρόμαυρες βουβές σκηνές της μικρής Rose με εξαιρετική μουσική υπόκρουση. Δυστυχώς, όμως, το άθροισμα αυτών των σκηνών δεν οδηγεί σε μια πολύ καλή ταινία.

Κάποιες φορές η ροή της ταινίας γίνεται λίγο νωχελική, ενώ στην ιστορία του 1977 ο Todd Haynes διστάζει να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τη βουβή κινηματογράφηση που χρησιμοποιεί σε αυτή του 1922, φοβούμενος την επίδραση που θα έχει στο ρυθμό.

Υπάρχει επίσης μια “υπεροπτική” αίσθηση που μου έβγαλε το Wonderstruck, την οποία δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς• έχω την εντύπωση ότι κάποιες στιγμές η ταινία νομίζει ότι είναι καλύτερη απ’ ότι πραγματικά είναι.