T2 Trainspotting (2017)

Ο εκκεντρικός μα ταυτόχρονα χαρισματικός Βρετανός σκηνοθέτης Danny Boyle ενώνει ξανά το original cast της πρώτης ταινίας και μας μεταφέρει για ακόμα μια φορά στην μουντή και μίζερη πραγματικότητα της Σκοτίας. Με ένα πέρασμα -εισαγωγή από το Άμστερνταμ προκειμένου να δικαιολογήσει την 20χρονη απουσία του πρωταγωνιστή του, επιστρέφουμε στο Εδιμβούργο.

Όχι όμως το Εδιμβούργο των 90’s, αλλά ένα πιο σύγχρονο Εδιμβούργο, το οποίο όπως και άλλες μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις, έχει ενταχθεί στο πλαίσιο των σύγχρονων τεχνολογιών και της σύγχρονης μετανάστευσης, σπουδασμένων και μη νέων από χώρες της ανατολικής Ευρώπης προς χώρες της Δυτικής Ευρώπης (η σκηνή έξω από τον σταθμό αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για νεαρούς κινηματογραφιστές, για το πως μπορείς να εισάγεις το συνολικό πλαίσιο της ταινίας με μια μόνο στιχομυθία).

Ο Mark Renton επιστρέφει στην γενέτειρα του για λίγες μέρες, προσπαθώντας να βρει τους παλιόφιλους του, τους οποίους είχε εγκαταλείψει για μια χούφτα δολάρια… εεε λίρες ήθελα να πω! Και εκεί, πέρα από το γεγονός ότι θα αναγκαστεί να έρθει αντιμέτωπος με τους δαίμονες του παρελθόντος του, θα συνειδητοποιήσει το εξής απλό: τίποτα δεν έχει αλλάξει, μα και τίποτα δεν είναι το ίδιο. Σας μπέρδεψα;

Η ταινία σε όλη την διάρκεια της παίζει με πανανθρώπινες και διαχρονικές έννοιες. Νοσταλγία για την ζωή που άφησες πίσω και την ψευδαίσθηση ότι αυτό που δεν έκανες ή δεν έζησες θα ήταν καλύτερο από αυτό που έχεις ζήσει και ζεις. Οικογένεια, ή αλλιώς πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το οικογενειακό σου περιβάλλον για την διαμόρφωση του χαρακτήρα σου, για το τι μπορείς να καταφέρεις στη ζωή σου και κυρίως για το που θα καταλήξεις (η σεκάνς με το flashback στον υπόγειο σταθμό είναι απλά σπαραξικάρδια). Δουλειά, ή αλλιώς η “και καλά” ωρίμανση που πρέπει να έχει ένας άνδρας μεγαλώνοντας, κάτι που είναι επί της ουσίας φενάκη μιας και μένεις ο ίδιος, παλεύοντας με τον εαυτό σου και τους ίδιους δαίμονες όλα τα χρόνια της ζωής σου, αλλάζοντας απλά κοινωνικό status καθώς περνάνε τα χρόνια. Εξάρτηση, είτε από ουσίες, είτε από συμπεριφορές, είτε από οτιδήποτε άλλο. Μια εγγενής ανθρώπινη τάση να προσκολλόμαστε με μανία σε κάτι, προκειμένου να γεμίσουμε τα κενά μας από κάτι άλλο και έτσι με αυτό τον τρόπο να αισθανθούμε πλήρεις.

Θα μπορούσα να μιλάω για μέρες, για το πόσα διαφορετικά πράγματα θίγει η ταινία. Επιλέγω όμως να σταθώ στην ταινία αυτή καθαυτή και κυρίως στον αριστοτεχνικό τρόπο με τον οποίο την έκανε πραγματικότητα ο Danny Boyle. Αμέτρητα sequels ταινιών πέφτουν στην παγίδα της επανάληψης, της μανιέρας και κυρίως της εκμετάλλευσης αυτού που λέμε fan service, δηλαδή να φέρουν στο κοινό εικόνες και αναφορές στην πρώτη ταινία προκειμένου να επιτύχουν αυτή τη σύνδεση ευκολότερα. Το Τ2 Trainspotting είναι πραγματικά από τις λίγες ταινίες που καταφέρνουν να χρησιμοποιήσουν πλάνα από την πρώτη ταινία, κάνοντας σε να πιστεύεις ότι δεν υπάρχει πρώτη ταινία και ότι τα πλάνα αυτά ήταν από την αρχή ενταγμένα στα storyboards της συγκεκριμένης ταινίας.

Περί πλάνων, είναι εκπληκτικός ο τρόπος κινηματογράφησης σε κατά μέρους σκηνές της ταινίας, όπου άλλοτε δηλώνεται μια απουσία μέσα από τις σκιές στον χώρο (νέοι επίδοξοι κινηματογραφιστές σπεύστε να δείτε την ταινία και αντιγράψτε την), άλλοτε δηλώνεται μια ψυχική κατάσταση μέσα από το διαφορετικό στήσιμο της κάμερας κ.ο.κ. Στα κινηματογραφικά highlights της ταινίας, η σκηνή μέσα στις τουαλέτες, εκεί που οι εκπληκτικοί McGregor και Carlyle δίνουν απίστευτες ερμηνείες, κάνοντας σε να γελάσεις χωρίς όμως να είναι τίποτα γελοίο, όπως επίσης και η σκηνή στην καφετέρια, εκεί όπου μέσα από έναν πολύ δυνατό μονόλογο διαρκείας 5 λεπτών, ο πρωταγωνιστής κάνει το statement της ταινίας και εσύ έχεις μείνει στην θέση σου αποσβολωμένος να σκέφτεσαι πόσο εύστοχος είναι ο προβληματισμός του και η τοποθέτηση.

Εύσημα αξίζουν πολλά επίσης και στο σενάριο. Ένα σενάριο που σέβεται όλους τους βασικούς χαρακτήρες του, δίνοντας τους τον χρόνο που τους πρέπει και κυρίως αναλύοντας με έξυπνο και όχι βαρετό τρόπο το background του κάθε χαρακτήρα, δίνοντας την αίσθηση στον θεατή ότι οι πρωταγωνιστές είναι τα φιλαράκια του που μετά την ταινία θα βγει για μπύρα! Χαρακτήρες τους οποίους υποδύονται υποδειγματικά οι ηθοποιοί, με άλλοτε κωμικές στιγμές άλλοτε δραματικές, όπως άλλωστε έτσι είναι και η ίδια η ζωή με τα πάνω της και τα κάτω της, κάνοντας το συνολικό αποτέλεσμα να αγγίζει τον ρεαλισμό στην τελειότητα.