Nope (2022)

Η πολυαναμενόμενη ταινία του Jordan Peele “Nope”, είναι καταδικασμένη να διχάσει κριτικούς και κοινό, σίγουρα εκτός Αμερικής η ταινία δεν θα γίνει εισπρακτική επιτυχία, ούτε θα αναγνωριστεί απ’ τα μεγάλα φεστιβάλ και αυτό δεν αποτελεί πάντα πρόβλημα για ένα έργο τέχνης. Σε σχέση με τις δύο προηγούμενες δουλειές του υπάρχουν θεματικές διαφορές και αφηγηματικές ομοιότητες.

Απ’ τη μία θέλει ξανά να αποδομήσει το αμερικάνικο όνειρο και  μοντέλο ζωής απ’ την άλλη δεν τοποθετεί την αλληγορία του μπροστά απ’ την πλοκή.

Εκεί που στο “Get Out” και το “Us” η κοινωνική κριτική κινούνταν στο πρώτο αφηγηματικό επίπεδο και τα μηνύματα ήταν υπερβολικά “in your face”, στο “Nope” ο κοινωνικοπολιτικός σχολιασμός πάνω στην εμπορευματοποίηση της τέχνης και το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος για να βρεθεί στην κορυφή(αυτολεξεί ατάκα μέσα στην ταινία) βρίσκεται στο φόντο και απλώνεται κάτω απ’ το μυστήριο μιας εξωγήινης εισβολής.

Δίκοπο μαχαίρι θα έλεγα, για έναν οραματιστή και ταλαντούχο δημιουργό καθώς οι έξυπνες ιδέες του δεν καλύπτονται από ένα αναλόγως ενδιαφέρον σενάριο, φαίνεται πως ακόμα η πένα του δεν έχει τελειοποιηθεί, ίσως αν είχε κάποιον δίπλα του να τριμάρει κάποιες γραμμές να βλέπαμε μια ταινία που θα συνδύαζε πιο στρωτά το συμβολισμό με την καθαρή πλοκή.
Αν ψάχνετε για απαντήσεις δεν θα τις βρείτε στην ταινία του Peele, το ότι σε βάζει να σκεφτείς τι πραγματικά συμβαίνει με το εξωγήινο σκάφος που πλανιέται πάνω απ’ το ράντσο των αδελφών Haywood κατασκευάζει ένα πυρήνα στο φιλμ του, ξεκινάει πάντα με το μυστήριο, συνεχίζει με αργόσυρτο χτίσιμο έντασης και αντιπαλότητας όμως δεν διαθέτει αντίστοιχο δυνατό  κρεσέντο με το τέλος των δύο προηγούμενων ταινιών του.

Στα θεματικά της στοιχεία είδαμε θολές προθέσεις, δεν ξέρω τελικά ποιος αξίζει και ποιος δεν αξίζει να αναδειχθεί στην ζωή του, ο Peele έχω την εντύπωση ότι το αφήνει στην κρίση του θεατή, παρόλο που η εικονογραφία δηλώνει “happy end” και το ύφος είναι καθαρτικό, δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνεί με τα πεπραγμένα των πρωταγωνιστών. Αυτό, κατά τη γνώμη μας, δίνει κάτι παραπάνω στην ταινία του. Τελικά ο εχθρός τι ήταν και ποιον άξιζε να πάρει; αυτόν που πατάει επί πτωμάτων για να γίνει διάσημος; ποιος δικαιώνεται; ίσως αυτός που οι πρόγονοι του έφαγαν εκμετάλλευση και χρησιμοποιήθηκαν ως πατίνα για να πλουτίσουν άλλοι. Ερωτήματα που (καλώς;) δεν απάντησε ο Αμερικάνος σκηνοθέτης.