Το καλοκαίρι έφυγε, οι παραλίες άδειασαν από κόσμο, οι άνθρωποι γύρισαν από τις διακοπές τους, ο καιρός αρχίζει να μην είναι καλός και οι θερινοί κινηματογράφοι κλείνουν. Γενικά, για τους περισσότερους, η καλοκαιρινή περίοδος ήταν εποχή χαράς και διασκέδασης, όμως υπάρχουν και άτομα που συνεχίζουν να βιώνουν το “φθινώπορο” τους όλο το χρόνο. Για ακόμη μία φορά στο filmakias.gr, έχουμε να προτείνουμε ταινίες παρηγοριάς που δεν επιδιώκουν να σας οδηγήσουν σε θλίψη, αλλά σε σκέψη. Διαβάστε το (άτυπο) πρώτο μέρος του αφιερώματος στον σύνδεσμο: Στενάχωρες ταινίες για τις γκρίζες μέρες του Φθινοπώρου.
Η πρώτη ταινία στην λίστα μας είναι ένα μιούζικαλ το οποίο ονομάζεται Dance in Dark. Όπως μπορούμε να καταλάβουμε είναι ένα μιούζικαλ που έχει αρκετά μεγάλη απόσταση από τις τυποποιημένες παραγωγές του είδους. Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο γνωστός Δανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Lars Von Trier, ο οποίος συνθέτει μία άκρως καθηλωτική ταινία που ταλαντεύεται ανάμεσα στην σκληρή πραγματικότητα που βιώνει ένα άτομο μέσα στην κοινωνία και στα όνειρα του που προσπαθούν να επουλώσουν τα προβλήματα του, δίνοντας του την διέξοδο του να ελπίζει.
Η υπόθεση της ταινίας έχει να κάνει με μία μετανάστρια από την Τσεχία που πηγαίνει μαζί με το παιδί της στις ΗΠΑ. Εκεί εργάζεται σε μία βιομηχανία για να καταφέρει να μεγαλώσει το παιδί της, ενώ παράλληλα αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα με την όραση της που την οδηγεί σιγά σιγά στην τύφλωση. Η κατάστασή στην οποία βρίσκεται την κάνει υποχείριο άλλων και την θυματοποιεί, ενώ τα πράγματα για εκείνη γίνονται όλο και πιο περίπλοκα.
Μία ταινία που θα σε βάλει στην διαδικασία να σκεφτείς πράγματα γύρω από την ζωή σου και την κοινωνική σου ύπαρξη με μία αρκετά συγκινητική και γεμάτη συναισθήματα ιστορία. Τα σημεία της ταινίας που θεωρούνται πιο ανάλαφρα, τα σημεία δηλαδή των χορευτικών και των τραγουδιών, βοηθούν ακόμη περισσότερο στην σύνθεση της τραγικότητας του πρωταγωνιστικού ρόλου, καθώς σου αποκαλύπτουν τις φιλοδοξίες, τα όνειρα αλλά και την άγνοια που δείχνει να έχει η πρωταγωνίστρια για την πραγματικότητα. Ο Lars Von Trier για ακόμη μία φορά, ως εκπρόσωπος του κινήματος Δόγμα 95, χρησιμοποιεί πενιχρά μέσα και σκηνοθετεί με φυσικό φωτισμό, προσπαθώντας έτσι να αποδώσει την πραγματική μορφή του χαρακτήρα χωρίς τεχνικά κόλπα. Επίσης, η πρωταγωνίστρια είναι η γνωστή τραγουδίστρια Bjork, η οποία αποδίδει εξαιρετικά στον ρόλο της αλλά και τα μουσικά κομμάτια. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι το Dancer In Dark έχει ένα από τα πιο ανατριχιαστικά και συγκινητικά φινάλε στην ιστορία του κινηματογράφου.
Μετά την γνωστή συνεργασία τους στον Τιτανικό Kate Wnslet και Leonardo Di Caprio συνεργάζονται σε μία ταινία που δεν είναι φυσικά τόσο γνωστή στο ευρύ κοινό και κινείται σε λίγο πιο ρεαλιστικά πρότυπα. Η ταινία Revolutionary Road είναι ένα κοινωνικό δράμα και υπόθεση του κινείται γύρω από την ζωή ενός παντρεμένου ζευγαριού. Η ταινία τοποθετείται στο Connecticut της δεκαετίας του ’50 και βασίζεται στο πως το ζευγάρι προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του προσπαθώντας παράλληλα να μεγαλώσει τα παιδιά του μέσα σε ένα κλίμα υποκρισίας και στερεοτύπων.
Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Richard Yates και αν και η μεταφορά δεν είναι ακριβής, ο χαρακτήρας της υπόθεσης δίνεται με πειστικό τρόπο. Η υπόθεση επικεντρώνεται στα δύο πρωταγωνιστικά πρόσωπα της April και του Frank, δηλαδή του ζευγαριού, προσπαθώντας να μας κάνει να αντιληφθούμε την ψυχοσύνθεση τους και τον “τέλειο” γάμο που ζουν σε μία περιοχή που δεν τους ταιριάζει. Η ταινία είναι πλήρως ρεαλιστική με πολύ δυνατούς διαλόγους και αρκετή κυνικότητα, παρουσιάζοντας με ήπιο τρόπο την μεταμόρφωση των χαρακτήρων, παρουσιάζοντας μας την διαφορά του “φαίνεσθαι” και του “είναι” μέσα σε μία κοντινή σχέση όπως είναι αυτή ενός ζευγαριού. Οι εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών (Di Caprio, Winslet,Michael Shannon) και βέβαια οι εξαιρετικά καλογραμμένοι διάλογοι είναι αυτοί που αποτρέπουν την ταινία από το να καταντήσει βαρετή. Τέλος, η θέαση της, σου αφήνει μία αρκετά πικρή γεύση που ίσως όμως σε επαγρυπνεί.
Η επόμενη ταινία στην λίστα μας είναι μία ταινία που προέρχεται από την Κορέα. Το Oldboy αποτελεί μία από τις πιο πετυχημένες ταινίες μυστηρίου των τελευταίων 15 χρόνων και άνοιξε τον δρόμο προς την Δύση για τον κορεάτικο σινεμά. Η υπόθεσή της ακολουθεί την ιστορία ενός άντρα, ο οποίος είναι θύμα απαγωγής χωρίς να γνωρίζει τον λόγο. Όταν αφήνεται ελεύθερος μετά από 15 χρόνια, αναζητά τον απαγωγέα του και τους λόγους για τους οποίους τον φυλάκισε, “διψώντας” παράλληλα για εκδίκηση.
Ο ρυθμός της ταινίας έχει υψηλή ένταση, πολλές σκηνές είναι ανατριχιαστικές και έχουν έντονη βία, ενώ η υπόθεση και η εξέλιξή της ιστορίας διεγείρει συνεχώς το ενδιαφέρον σου. Η τραγικότητα των χαρακτήρων και οι ανατροπές, καθώς εκτυλίσσεται το μυστήριο και ξεδιπλώνεται η λύση του, θα σε εγκλωβίσουν σε ένα μοτίβο άσχημων συναισθημάτων και συγκίνησης. Το πιο εθιστικό στην ταινία είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος χαρακτήρας με τον οποίο μπορεί ο θεατής να δεθεί εξαιτίας του “κακού” προφίλ τους, έτσι ο θεατής που το παρακολουθεί είναι έρμαιο των καταστάσεων. Γενικά, το Oldboy είναι μία ταινία που θα σου δημιουργήσει πολλά συναισθήματα κυρίως θλίψης πού όμως σε εθίζει να συνεχίσεις να την παρακολουθείς, θα σου προσφέρει καλογυρισμένες σκηνές δράσης (χαρακτηριστικό παράδειγμα η γνωστή μονόπλανη σκηνή με το σφυρί), ένταση, αγωνία και μία σειρά ανατροπών. Τέλος, είναι μία ταινία που θα σε έχει συνεχώς σε υπερένταση και σε καμία περίπτωση δεν θα αισθανθείς σάστισμα και βαρεμάρα.
Μία ταινία που κατάφερε να χαρίσει, δικαίως, στον Nickolas Cage βραβείο Oscar Α Ανδρικού ρόλου αλλά και να διεκδικήσει άλλα τρία όσκαρ Α Γυναικείου ρόλου, Σκηνοθεσίας και Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου. Το Leaving Las Vegas είναι μία πολύ βαθιά ταινία που σε παρασύρει μαζί της στον κόσμο του περιθωρίου και της μελαγχολίας. Η υπόθεση αφορά έναν αλκοολικό άντρα, σεναριογράφο στο Hollywood, ο οποίος χάνει τα πάντα λόγω του προβλήματος που έχει με το ποτό και καταφεύγει στο Las Vegas αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει την “αρρώστια” του ως μέσω “εξιλέωσης”, πίνοντας μέχρι θανάτου. Εκεί, θα συναντήσει μία ταλαιπωρημένη ιερόδουλη, η οποία όταν βλέπει την κατάσταση του, προσπαθεί να τον βοηθήσει με αποτέλεσμα να αποκτήσουν μία ιδιαίτερη σχέση.
Ο πεσιμισμός των χαρακτήρων της ταινίας συναντά την αισιοδοξία όταν συναντιούνται και δείχνουν να έχουν μία επικοινωνία διαφορετική από το συνηθισμένο, μία κατανόηση και σύνδεση που δεν είναι εύκολο να βρεις. Αυτό που θέλει να δείξει η ταινία είναι ότι πάντα υπάρχει μία ελπίδα ακόμη και όταν είσαι στην έσχατη “λύση” της αυτοκτονίας. Ο τρόπος με τον οποίο συνθέτονται οι χαρακτήρες μέχρι και το τέλος της ταινίας σου δημιουργεί ένα αίσθημα θλίψης, λόγω των βιωμάτων τους, αλλά και της κατάληξής τους. Φυσικά, σε όλη αυτή την επιτυχημένη δημιουργία μελαγχολικής ατμόσφαιρας συμβάλλουν και οι εξαιρετικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών του Nicolas Cage και της Elizabeth Shue, οι οποίοι χωρίς να είναι υπερβολικοί, παραθέτουν “αληθινά” συναισθήματα, πάνω σε ρεαλιστικούς διαλόγους και αφήνουν άναυδο τον θεατή. Γενικά, το Leaving Las Vegas είναι μία ταινία που θέλει μέσα από βαριά συναισθήματα και καταστάσεις όπως η θλίψη, η απελπισία και η μελαγχολία, να δώσει με το πως αυτά εξελίσσονται και καταλήγουν ένα θετικό μήνυμα και να σου παρουσιάσει μία διαφορετική πλευρά του περιθωρίου προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσει.
Συνεχίζοντας με τα ρομαντικά δράματα περνάμε σε μία ταινία που μιλάει για τον έρωτα, την διασημότητα και περιγράφει την ζωή μίας “ποιητικής” καρδιάς. Η υπόθεση αφορά τον Sidney Hall, έναν νεαρό που ερωτεύεται την νεαρή γειτόνισσα του και προσπαθεί να την προσεγγίσει με το ιδιαίτερο ταλέντο που έχει στην συγγραφή. Όταν αυτό το ταλέντο του το εκμεταλλευτεί εμπορικά θα αποκτήσει τρομερή φήμη και αμέσως μετά θα εξαφανιστεί ξαφνικά. Ο θεατής περιπλανιέται στην ζωή του πρωταγωνιστή, ώστε να βρεθούν τα ίχνη του και οι λόγοι εξαφάνισης του.
Το Vanishing of Sidney Hall είναι μία ταινία που θέλει να προκαλέσει τα συναισθήματα σου και τις αντοχές σου. Η υπόθεση δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο ούτε κάτι που δεν έχεις ξαναδεί, αλλά η ποιητική αντιμετώπιση των εξελίξεων και οι παραλληλισμοί που ο δημιουργός χρησιμοποιεί για να προβάλλει τα συναισθήματα των χαρακτήρων, σου τραβούν την προσοχή και σε κάνουν να δεθείς με τους χαρακτήρες. Ο μηδενισμός που επιδεικνύει ο πρωταγωνιστικός ρόλος από ένα καθοριστικό σημείο της ταινίας και έπειτα προσπαθεί να περιγράψει το πόσο άδειος νιώθει εκείνος, όταν χάνονται οι στόχοι μέσα στην ζωή του που τον οδηγούν σε αυτή την κατάσταση της παραίτησης. Παράλληλα, η ταινία δημιουργεί μία ατμόσφαιρα “Ιθάκης”, καθώς η ελπίδα και το θετικό μήνυμα της βρίσκεται στο “ταξίδι” και όχι στην κατάληξη της ιστορίας. Η ταινία αποδίδει πολύ καλά ώς ένα μάθημα ζωής, με λίγες υπερβολές είναι η αλήθεια που εξυπηρετούν τους παραλληλισμούς και σε βοηθά να δημιουργήσεις μία αρκετά ρεαλιστική εικόνα για τον κόσμο γύρω σου, τις σχέσεις και τις επιδιώξεις σου, χωρίς να προβάλλει το τυποποιημένο “τέλος καλό, όλα καλά”.