Μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της φετινής χρονιάς μας περίμενε στους κινηματογράφους ODEON, όταν είδαμε το “Do it Yourself” του Δημήτρη Τσιλιφώνη, που αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς ενώ απέσπασε το βραβείο νεότητας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (και λογικό αφού πρόκειται για μια ταινία που απευθύνεται σε νεανικό κοινό και μιλάει τη γλώσσα του, άμεσα και εύστοχα). Το εξαιρετικό καστ ηθοποιών, το έξυπνο χιούμορ, η δράση και κυρίως ο αυτοσαρκασμός μας κέρδισαν αβίαστα και μας έδωσαν αυτό το κάτι διαφορετικό που θέλαμε διακαώς να δούμε από το ελληνικό σινεμά.
Ο Δημήτρης Τσιλιφώνης είναι ένας νέος δημιουργός, μόλις 27 ετών, που ήρθε να ταράξει τα νερά του ελληνικού κινηματογράφου (και πολύ καλά έκανε) με την πρώτη του “μεγάλου μήκους” ταινία. Με πτυχίο στην επικοινωνιολογία, σεμινάρια κινηματογράφου στην Αγγλία, τη Γαλλία και την Τσεχία, Μaster στη σκηνοθεσία στο περιβόητο American Film Institute, έχει δουλέψει σε πάρα πολλά διαφημιστικά, ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, ενώ η πρώτη του μικρού μήκους ταινία “Ο Δρόμος της Στύγας” προβλήθηκε σε αρκετά διεθνή φεστιβάλ.
Ωστόσο αρκεί να ανταλλάξεις δυο κουβέντες μαζί του για να καταλάβεις πως πρόκειται για έναν άνθρωπο προσγειωμένο, ακομπλεξάριστο, αυθεντικό και ανοιχτό. Ο νεαρός δημιουργός δέχτηκε πολύ πρόσχαρα την πρόσκλησή μου να παραχωρήσει συνέντευξη στο filmakias.gr και έτσι έχουμε τη χαρά να τον φιλοξενούμε στην παρέα μας κατά κάποιο τρόπο, παρ’ όλο που βρίσκεται στο μακρινό Los Angeles των ΗΠΑ, με σκοπό να κουβεντιάσουμε μαζί του για την ταινία, τη ζωή του αλλά και τα μελλοντικά σχέδιά του!
Δημήτρη μίλησε μας λίγο για σένα ώστε να μπορέσουμε να σε γνωρίσουμε καλύτερα. Που γεννήθηκες, που μεγάλωσες και κυρίως τι ήταν αυτό που σε ώθησε να ασχοληθείς με τη σκηνοθεσία; Ήταν κάτι που το ήθελες από μικρός ή σου προέκυψε στην πορεία;
Μεγάλωσα στον Χολαργό στην Αθήνα, οι γονείς μου δουλεύουν και οι δύο στο entertainment industry, άρα αναγκαστικά δεν θυμάμαι τον εαυτό μου χωρίς τον κινηματογράφο. Έγραψα το πρώτο θεατρικό μου έργο γύρω στα 10 και μου ήταν πολύ δύσκολο να περάσω τον χρόνο κάνοντας κάτι άλλο εκτός από το να βλέπω ταινίες.
Η ζωή στο LA είναι δουλειά, δουλειά, δουλειά!
Έχεις πραγματοποιήσει το όνειρο πολλών Ελλήνων εκκολαπτόμενων σκηνοθετών, δηλαδή να φύγεις στο Los Angeles και να σπουδάσεις σκηνοθεσία στη «Μέκκα» του κινηματογράφου. Πως είναι η ζωή σου εκεί και πόσο σου λείπει η Ελλάδα; Σκοπεύεις να μείνεις στην Αμερική μόνιμα ή σκέφτεσαι να επιστρέψεις στα πάτρια εδάφη;
Η ζωή στο LA είναι δουλειά, δουλειά, δουλειά! Πολύ δύσκολα υπάρχει χρόνος για το οτιδήποτε άλλο. Το ιδανικό σενάριο νομίζω έχει ένα πέρα δώθε και στις 2 πόλεις, μιας και η Ελλάδα μου λείπει πάρα πολύ!
Το Do it Yourself είναι μία ταινία που «βασίζεται σε αληθινά γεγονότα που δεν έγιναν ποτέ» και που «δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της». Οφείλω να πω πως αυτές οι δύο φράσεις-κλειδιά κατάφεραν να κεντρίσουν ιδιαιτέρως τον ενδιαφέρον μας. Θα ήθελες να τις σχολιάσεις εκτενέστερα;
Η πρώτη είναι το tagline, και δημιούργημα του marketing team της Odeon. Έχει ποικίλες ερμηνείες. Δεν θέλω να σποιλάρω, αλλά νομίζω πως αν κάποιος δει την ταινία, θα καταλάβει λίγο περισσότερα. Η δεύτερη έχει να κάνει με το suspension of disbelief. Δεν ξέρω αν μπορούμε να πιστέψουμε τον οποιοδήποτε criminal mastermind σε Ελληνική ταινία. Αφενός επειδή δεν έχουμε το budget, αφετέρου επειδή δεν τον έχουμε συνηθίσει. Είναι πιο εύκολο να τον απομυθοποιήσουμε παρά να τον πλάσουμε. Και η πρόθεση της ταινίας ήταν να το αναγνωρίσει αυτό και να είναι τελείως up front about it.
To DIY είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία σου. Πως ήταν για σένα αυτή η εμπειρία; Ανεβαίνει κατά πολύ το επίπεδο δυσκολίας από τη μικρού μήκους στη μεγάλου μήκους ταινία;
Το ανάποδο θα έλεγα. Μια καλή μικρό-μηκιά είναι 100 φορές πιο δύσκολο να γίνει από μια μεγάλου. Οι αρχές είναι ίδιες, το γύρισμα είναι ίδιο, αλλά ο τρόπος γραφής και οι ιστορίες που μπορεί να πει κανείς είναι τελείως διαφορετικές. Θεματικά δεν ξέρω αν μπορώ λοιπόν να συγκρίνω το ένα με το άλλο format. Δεν ξέρω, οι καλές μικρού μήκους για εμένα είναι μετρημένες στα δάχτυλα των δύο χεριών.
Όλοι γνωρίζουμε λίγο πολύ πως ο κινηματογράφος είναι ένα ακριβό σπορ. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου αφενός υπάρχει η κρίση, αφετέρου η αγορά είναι έτσι κι αλλιώς περιορισμένη, πόσο δύσκολο είναι να κάνει κανείς κινηματογράφο; Τι θα συμβούλευες τους νέους σκηνοθέτες;
Η πιο σημαντική συμβουλή που έχω να δώσω είναι κάτι που συνειδητοποίησα στην πορεία. Το σενάριο πρέπει να είναι αψεγάδιαστο. Είτε lowbudget είτε όχι, είναι πολύ δύσκολο να γυρίζεις κάθε μέρα τις όποιες τέλειες ιδέες έχεις χτίσει στο μυαλό σου. Συμβιβασμοί θα γίνονται πάντα, και οι περισσότεροι θα έχουν να κάνουν με το σενάριο. Ποτέ δεν θα είναι τόσο καλό όσο είναι στην σελίδα για αυτό πρέπει να φροντίσεις εξ αρχής να είναι όσο πιο εκπληκτικό γίνεται. Κάθε σκηνή πρέπει να είναι εξαιρετικά γραμμένη, να έχει λόγο ύπαρξης και να λειτουργεί ακόμα και με “κακούς” ηθοποιούς. Πλην αυτού μετά το γύρισμα θα περάσεις εύκολα 1 με 2 χρόνια με την κάθε σκηνή στο ποστ. Δεν αξίζει να κουτουλάς το κεφάλι σου κάθε φορά που την βλέπεις.
Περιπέτεια, αγωνία, ανατροπή, γέλιο και απεριόριστη σάτιρα, το DIY ήταν αυτό το κάτι διαφορετικό που είχαμε ανάγκη για να ξεφύγουμε επιτέλους λίγο από τα τετριμμένα για δύο ώρες και να αποδράσουμε από την καθημερινότητα. Έπιασες τον παλμό του νεανικού κοινού με το παραπάνω και ελπίζουμε να δούμε κι άλλες τέτοιες δουλειές στο ελληνικό σινεμά. Ετοιμάζεις κάποιο καινούριο project;
Το πιο άμεσο πράγμα (δυστυχώς αργεί λίγο) είναι μια VR science fiction για έναν developer σε ένα not so distant future. Είναι μια ταινία για την τεχνολογία η οποία προσπαθεί να αποδείξει το δυναμικό που μπορεί να έχει το VR, τόσο θεωρητικά όσο και μέσω της ίδιας της ιστορίας.
Κλείνοντας θέλω να σε ευχαριστήσω πολύ εκ μέρους όλης της συντακτικής ομάδας του filmakias.gr , που τόσο πρόθυμα δέχτηκες να μας παραχωρήσεις συνέντευξη. Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που έχει πάθος με το σινεμά και είναι χαρά μας να φιλοξενούμε στην παρέα μας ανθρώπους σαν κι εσένα. Θα ήθελα όμως να σου κάνω και μία τελευταία ερώτηση: Είναι τελικά το μότο σου το Do it yourself; Eίναι στάση ζωής για σένα;
Αν τον πάρεις ολοκληρωτικά τον όρο, τύπου Ροντρίγκεζ και Ελ Μαριάτσι, τότε όχι. Η ταινία έγινε με σχετικά λίγα μέσα, αλλά την βοήθεια πάρα πολλών ανθρώπων. Οι τεχνικές DIY είναι ακόμα ένα εργαλείο και ανάλογα την κάθε παραγωγή μπορούν είτε να την βοηθήσουν είτε όχι. Η πιο εκπληκτική DIY παραγωγή που έχω δει ήταν το Monster που είχε κυριολεκτικά 2 άτομα συνεργείο. Απέχει πολύ κάτι τέτοιο από το στυλ μου, και αυτό που θα ήθελα να κάνω στο μέλλον. Πιστεύω την συλλογικότητα του κινηματογράφου και στην δημιουργία που φέρνει ο κάθε συντελεστής. #themorethemerrier