Αγαπημένοι αναγνώστες του filmakias.gr και σινεφίλ που αγαπάτε τον ισπανόφωνο κινηματογράφο όπως κι εγώ, im back! Ήρθε η ώρα να συνεχίσουμε το αφιέρωμά μας στο λατινοαμερικάνικο σινεμά αφού πρώτα περάσαμε από Ισπανία φυσικά, στα δύο πρώτα μας αφιερώματα απ όπου ξεκινήσαμε συγκεκριμένα και μόνο με θρίλερ (αφού η Ισπανία είναι μανούλα σ αυτά) και συνεχίσαμε τη βόλτα μας στη Νότια Αμερική όπου προσθέσαμε κι άλλα είδη στη λίστα μας, όπως την περιπέτεια και το κοινωνικό δράμα. Τώρα λοιπόν θα συνεχίσουμε με ποικιλία θεμάτων, μόνο που θα κάνει την εμφάνισή της στην παρέα μας και η κωμωδία, γιατί οι Λατίνοι δε στερούνται χιούμορ και μάλιστα έχουν μια ιδιαίτερη και πικρή πολλές φορές αίσθηση του κωμικού στοιχείου, κάτι που προσδίδει μια μοναδικότητα στις κωμωδίες τους, που μπορείς να τις χαρακτηρίσεις και σουρεάλ. Πάμε λοιπόν να δούμε 5+1 ακόμα λατινοαμερικάνικες ταινίες που αξίζουν την προσοχή μας και μπορούν να μας κάνουν να γελάσουμε, να κλάψουμε αλλά και να κατουρηθούμε από το φόβο μας άμα λάχει (ναι έχω κι άλλο θρίλερ).
ΥΓ: Τα ποπ κορν μην ξεχάσετε!
Άκου τώρα τίτλος σου λέει… είναι ποτέ δυνατόν μια αγελάδα να πέσει από τον ουρανό; Eίναι και παραείναι αγαπητοί μου φίλοι, και όχι επειδή έτσι το θέλει ο σκηνοθέτης αλλά επειδή η ταινία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Είναι μία συρραφή πολλών μικρών παράξενων ιστοριών, από αυτές που λες “δε γίνεται να συμβεί αυτό” κι όμως τελικά συμβαίνει. Γιατί η ζωή, γράφει τα πιο τρελά σενάρια και το ξέρουμε πια πολύ καλά. Εξάλλου στην Ελλάδα ζούμε βρε αδερφέ.
Υπόθεση: Ένας μεσήλικας εργένης, ο Ρομπέρτο (Ricardo Darin) που διατηρεί ένα μαγαζάκι με σιδερικά, ζει μόνος και έχει συναναστροφές με ελάχιστους ανθρώπους, γιατί είναι γκρινιάρης, παράξενος και στραβόξυλο αλλά με καλή καρδιά κατά βάθος. Μοναδική του συντροφιά, η συλλογή διάφορων παράξενων αληθινών ιστοριών από εφημερίδες στις οποίες φαντασιώνεται πως είναι ο ίδιος πρωταγωνιστής. Εκεί λοιπόν που δε θέλει να έχει και πολλές επαφές με το ανθρώπινο είδος, βρίσκεται στο δρόμο του ένας Κινέζος που δε μιλάει γρι ισπανικά και γυρίζει μοναχός του στους δρόμους απεγνωσμένος. Ο Ρομπέρτο θα τον λυπηθεί και θα προσπαθήσει να τον βοηθήσει, έλα όμως που μετά δε θα ξέρει τι να τον κάνει…
Πρόκειται για πολύ ανθρώπινη ταινία που μας υπενθυμίζει πως η ζωή είναι κωμικοτραγική και οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ρίσκο, όμως η μοναξιά είναι δυσβάσταχτη και η αγάπη ανεκτίμητη. Η αξία της φιλίας βρίσκεται στο επίκεντρο και τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό τελικά απ’ το να παραμένουμε άνθρωποι. Όλα αυτά δοσμένα με πολύ χαριτωμένο τρόπο, απλότητα, χιούμορ και εξαιρετικές ερμηνείες. Ο Ricardo Darin (Το μυστικό στα μάτια τους, 9 βασίλισσες) είναι πάντα μοναδικός σε κάθε του ρόλο, απλός, λιτός, απέριττος, ουσιαστικός, αλλά κι ο Ignacio Huang στο ρόλο του χαμένου Κινεζούλη είναι σκέτη απόλαυση. Είναι τόσο γλυκός και συμπαθητικός που στο τέλος θα θέλεις να τον φιλοξενήσεις κ εσύ. Η ταινία είναι συμπαραγωγή Αργεντινής- Ισπανίας με γυρίσματα στο Μπουένος Άιρες. Η σκηνοθεσία και το σενάριο είναι του Sebastián Borensztein και η μουσική του Lucio Godoy. Όλα μαζί σε συνδυασμό σου αφήνουν μια γεύση ευχαρίστησης στο τέλος και μια γλυκιά αίσθηση πως αν μη τι άλλο είδες μια ενδιαφέρουσα, συμπαθέστατη και πολύ αληθινή ταινία σε αντίθεση με τον εξωπραγματικό τίτλο της!
Αν σας φάνηκε παράξενο που έπεσε μια αγελάδα από τον ουρανό, εδώ να δείτε τι έχει να γίνει. Οι άνθρωποι κάνουν πολύ πιο παράξενα πράγματα από τις αγελάδες. Μπορούν να φτάσουν στα άκρα όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες γιατί το ένστικτο της επιβίωσης είναι εξαιρετικά ισχυρό, ο θυμός και ο εγωισμός επίσης, το χρήμα άστα να πάνε, για να μη μιλήσω και για τον έρωτα που σε κάνει να χάνεις κάθε ίχνος λογικής.
Εδώ έχουμε έξι διαφορετικές μικρές ιστορίες, ασύνδετες μεταξύ τους όσον αφορά την πλοκή με κοινό άξονα όμως την ακρότητα, τον παραλογισμό και κυρίως την εκδίκηση. Ιστορίες γι’ αγρίους πραγματικά όλες, οι ήρωές τους χάνουν τον έλεγχο, ξεφεύγουν από κάθε όριο με τραγικά αποτελέσματα και κάποιες φορές ακόμα και για μικρή ή και ανύπαρκτη αιτία. Ο άνθρωπος τελικά είναι άγριο θηρίο από τη φύση του και είναι ικανός για όλα.
Ο Damián Szifron έφτιαξε μια πολύ έξυπνη και πρωτότυπη ταινία, μια μαύρη κωμωδία (κατάμαυρη όμως) με περίεργο και πολύ καυστικό χιούμορ που ξεχώρισε στις προτιμήσεις του κοινού παγκοσμίως, ενώ ήταν υποψήφια και για Οscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, ανεβάζοντας κι άλλο το κασέ της Αργεντινής.
Κατά τη διάρκεια της ταινίας και όσο θα εξελίσσονται οι ιστορίες θα κρατάτε το κεφάλι σας και θα λέτε “τι άλλο θα δω”, ενώ μετά από κάθε ιστορία θα αγωνιάτε για το τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στην επόμενη. Δε θα σας αφήσει μια γλυκιά γεύση στο τέλος όπως η προηγούμενη ταινία, μάλλον πικρή θα έλεγα ενώ ταυτόχρονα θα γελάτε ακατάπαυστα, αυτό είναι το παράδοξο της υπόθεσης.
Με μεγάλο καστ πρωταγωνιστών, όπως ο Darío Grandinetti, η María Marull, η Mónica Villa, o Oscar Martinez (El ciudadano ilustre) και ξανά o Ricardo Darin (ε τι φταίω εγώ που είναι μεγάλος σταρ στην Αργεντινή!) και παραγωγή του πασίγνωστου Pedro Αlmodovar (εξ ου κι ο παραλογισμός, τώρα νομίζω έχετε μια εικόνα) το “Relatos Salvajes” είναι σκέτη τρέλα, να κλαις και να γελάς ταυτόχρονα, όμως σε καμία περίπτωση δε μπορεί να σου περάσει αδιάφορο.
Πάλι κωμωδία, πάλι πικρό χιούμορ, πάλι Αργεντινή. Το “El Ciudadano ilustre” είναι μια επίσης ιδιαίτερη και ξεχωριστή ταινία, που πραγματεύεται το φλέγον θέμα της ανθρώπινης φύσης, της ζήλειας, της στενομυαλιάς, της ανάγκης για εξουσία, γιατί ένας Θεός ξέρει για τι είναι ικανός ένας άνθρωπος με κόμπλεξ κατωτερότητας προκειμένου να νιώσει ανώτερος (επιτέλους) από κάποιον που έχει καταφέρει κάτι στη ζωή του βρε αδερφέ. Ωστόσο εδώ δε χρειάζεται αν σας γράψω πολλά, τα έχω πει όλα σε μια πρόσφατη κριτική μου για τη συγκεκριμένη ταινία.
Πάμε και μια βόλτα στην Κούβα βρε παιδιά, το εξωτικό νησί που έχει συγκεντρώσει τα βλέμματα του όλου του πλανήτη πάνω του εδώ και πολλά χρόνια λόγω της πολιτικής κατάστασης προφανώς, για να δούμε όμως από κινηματογράφο τι γίνεται; Εδώ έχουμε ένα road movie fairytale, που πραγματεύεται την ιστορία δύο μικρών παιδιών που οι οικογένειές τους δεν χωνεύονται μεταξύ τους, δεν είναι της ίδιας κοινωνικής τάξης και δε θέλουν τα παιδιά τους να κάνουν παρέα, έλα όμως που αυτά αγαπιούνται. Είναι φίλοι δεμένοι και έχουν ορκιστεί πως θα είναι για πάντα μαζί. Όταν η μία από τις δύο οικογένειες θα αποφασίσει να μεταναστεύσει, να φύγει από την Κούβα, τα δύο παιδιά θα το σκάσουν μαζί και θα περιπλανηθούν στους δρόμους του νησιού χέρι-χέρι σε μια ύστατη προσπάθεια να μη χωριστούν.
Η ταινία είναι από τις πιο τρυφερές που θα μπορούσαμε να δούμε, με την αθωότητα να κερδίζει τις καρδιές μας και να μας υπενθυμίζει πώς είναι ο κόσμος μέσα από τα μάτια των παιδιών. Εκεί που δεν υπάρχει συμφέρον, πολιτική, κοινωνικοί διαχωρισμοί και “πρέπει”. Υπάρχει μόνο η αγνή και ανιδιοτελής αγάπη. Μεταξύ της Μαλού και του Χορχίτο υπάρχει μια φιλία που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας υποσυνείδητος έρωτας και γι’ αυτό φυσικά τσακώνονται όλη την ώρα γιατί η μάχη των δύο φύλων ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία, με τη διαφορά πως τα παιδιά τη μία στιγμή θυμώνουν και λένε “δε σε έχω πια φίλο” και την άλλη στιγμή παίζουν ξανά αγαπημένα μαζί σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Η κάμερα θα σας ταξιδέψει απ’ άκρη σ’ άκρη στο νησί, ξεναγώντας σας στην άγρια ομορφιά της Κούβας, σε τοπία που θα ζηλέψετε. Οι δύο μικροί πρωταγωνιστές θα σας κλέψουν την καρδιά και θα σας κάνουν να γελάσετε πολύ με τα καμώματά τους γιατί μαζί δεν κάνουνε και χώρια δε μπορούνε, μα θα σας συγκινήσουν κι όλας με την αφοσίωση που έχουν ο ένας στον άλλον αλλά και στην πατρίδα τους που δε θέλουν να την αποχωριστούν με τίποτα (Εξ ου κι ο τίτλος Viva Cuba). Γιατί είναι πολύ άγριο να ξεριζώνεις ένα παιδί από το μέρος που μεγάλωσε, που έπαιξε με τους φίλους του, που πήγε σχολείο. Η μετανάστευση ως θέμα θίγεται έμμεσα από τον σκηνοθέτη, σε έναν κόσμο που τα παιδιά γίνονται έρμαια των ενηλίκων που δυστυχώς δεν στέκονται μια στιγμή να ακούσουν, να αφουγκραστούν τα συναισθήματα των παιδιών. Το φινάλε είναι άκρως συγκινητικό και θα σας φέρει δάκρυα στα μάτια ενώ θα μπορούσε να ερμηνευθεί με περισσότερους από έναν τρόπους. Η ταινία θα σας κάνει να νοσταλγήσετε τα παιδάκια σας χρόνια και την χαμένη τους αθωότητα και είναι κατάλληλη για να τη δείτε μαζί με τα παιδιά σας (εφ’ όσον έχετε) ή και μόνοι σας. Είναι μια ταινία για όλη την οικογένεια.
To εγχείρημα είναι του Κουβανού σκηνοθέτη Juan Carlos Cremata Malberti που ξεκίνησε να τη γυρίσει με πολύ χαμηλό budget (δικά του λεφτά και της οικογένειάς του) ενώ τα δύο μικρά ταλεντάκια είναι οι Malú Tarrau Broche, και Jorge Milo. Το dream team της ταινίας κατάφερε να αγαπηθεί από πολλές χώρες του πλανήτη και να κερδίσει ανέλπιστα πολλά βραβεία. Μερικά από αυτά είναι : Καλύτερη παιδική ταινία στο Φεστιβάλ των Κανών, Ειδικό Βραβείο σε Φεστιβάλ της Ιταλίας, Βραβείο καλύτερης ταινίας και ερμηνείας στη Malú Tarrau Broche στο Φεστιβάλ Γερμανίας κ.α. ‘Εχει συμμετάσχει επίσημα στα Φεστιβάλ του Τορόντο, του Μόντρεαλ και του Λοκάρνο, ενώ ήταν η επίσημη υποψηφιότητα της Κούβας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Ξεχάστε τις κωμωδίες και τα fairytale, προσγειωνόμαστε στη σκληρή πραγματικότητα. Κυνομαχίες, τροχαία, σκοτωμοί, ακραία φτώχεια, αίμα, ληστείες, θάνατος σε ένα μαραθώνιο που κρατάει 154 λεπτά. Η ταινία είναι ένα ρεαλιστικό και δραματικό έπος που δεν ωραιοποιεί τίποτα και δε σκοπεύει να σας χρυσώσει το χάπι. Το amores perros είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Μεξικάνου σκηνοθέτη Alejandro G. Iñárritu και η πρώτη της “τριλογίας του θανάτου” όπως χαρακτηρίστηκε. Βλέπετε ο ίδιος μετά συνέχισε με τα “21 γραμμάρια” και αργότερα με το “Βαβέλ”. Πασίγνωστες ταινίες, όλες δραματικές και με κοινό άξονα το θάνατο. Πάμε όμως να δούμε λίγο την υπόθεση:
Ένα τροχαίο ατύχημα ενώνει τρεις διαφορετικές ιστορίες. Οι πρωταγωνιστές προέρχονται από τις τρεις διαφορετικές κοινωνικές τάξεις του Μεξικού. Ένα μοντέλο (τηλεοπτικός αστέρας), ένας φτωχός Μεξικάνος που προσπαθεί να μαζέψει λεφτά για να το σκάσει με τη γυναίκα του αδερφού του βάζοντας το σκύλο του να συμμετέχει σε κυνομαχίες και ένας πλανόδιος άστεγος που εκτελεί συμβόλαια θανάτου για χρήματα. Οι μοίρες τους θα ενωθούν με τραγικό τρόπο σε μια ταινία καταγγελία για την ακραία φτώχεια, την ανισότητα, τη βία και την παρακμή του Μεξικού.
Ο τίτλος “amores perros” σημαίνει “σκύλες αγάπες” και όχι “χαμένες” όπως μεταφράστηκε στα ελληνικά. Πράγματι ο απώτερος σκοπός των πρωταγωνιστών είναι η αγάπη, εκείνη όμως θα τους φερθεί εξαιρετικά σκληρά, τελικά θα τους καταστρέψει και θα τα χάσουν όλα. Eκπληκτικό το λογοπαίγνιο του τίτλου της ταινίας, αφού σε κάθε ιστορία σημαντικό ρόλο παίζουν τα σκυλιά πλάι στους πρωταγωνιστές και το κάθε σκυλί μοιάζει στο αφεντικό του αντικατοπτρίζοντας την αντίστοιχη κοινωνική τάξη.
Πρωταγωνιστούν οι: Emilio Echevarría, Gael García Bernal, Goya Toledo, Álvaro Guerrero, Vanessa Bauche, Marco Pérez. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι απλά συγκλονιστικές. Τόσο αληθινές που κάποια στιγμή σου είναι δύσκολο να πιστέψεις πως οι άνθρωποι που παρακολουθείς είναι ηθοποιοί. Δεν παίζουν τους ρόλους τους, είναι οι ρόλοι. Όλα είναι τόσο ρεαλιστικά στην ταινία που σε σοκάρουν ανελλιπώς και σου δημιουργούν ένα σφίξιμο. Αν δεν αντέχεις το σκληρό δράμα και τον ωμό ρεαλισμό είναι καλύτερα να μην τη δεις. Αν όμως είσαι φίλος του είδους και ψάχνεις για μια ταινία γροθιά στο στομάχι, τότε σίγουρα αξίζει το χρόνο σου ένα φιλμ που στον τομέα του είναι κορυφή, σάρωσε στα βραβεία του Μεξικού εκείνη τη χρονιά (12 παρακαλώ), προτάθηκε για Oscar ξενόγλωσσης, πήρε το BAFTA ξενόγλωσσης και ένα σωρό άλλα βραβεία, κατέχοντας έτσι τη θέση μιας εκ των σημαντικότερων ταινιών της Λατινικής Αμερικής.
Στις 5 ταινίες σας έχω και μία δώρο αυτή τη φορά και θα κλείσω ρίχνοντας την άγκυρά μου στη Βενεζουέλα, σε ένα θρίλερ που θα σας κόψει το αίμα στο πρώτο κι όλας λεπτό. Ο σκηνοθέτης πετάει το θεατή στα βαθιά από την πρώτη στιγμή που ξεκινάει η προβολή δημιουργώντας του ένα αίσθημα τρόμου, μυστηρίου, αγωνίας και μαύρης σκοτεινιάς:
Μια καταραμένη νύχτα του 1981 η Dulce ξυπνά τραυματισμένη και ακούει περίεργους θορύβους μέσα από το σπίτι. Κατεβαίνοντας στο υπόγειο βρίσκει μαχαιρωμένο το σύζυγό της, ενώ ο γιός της στέκεται σαν υπνωτισμένος μπροστά από το πτώμα του πατέρα του . Καθώς πάει να τον πλησιάσει, μια μυστηριώδης παρουσία τον αρπάζει και εξαφανίζεται μπροστά στα μάτια της (κόντεψα να πάθω έμφραγμα, από θαύμα ζω). Έπειτα η Dulce κατηγορείται για τον φόνο του συζύγου και την εξαφάνιση του γιού της και πηγαίνει στη φυλακή. Τριάντα χρόνια μετά, όντας ηλικιωμένη πια, αποφυλακίζεται και επιστρέφει στο σπίτι που έγιναν όλα αποφασισμένη διαλευκάνει το μυστήριο του σπιτιού και να ανακαλύψει τι απέγινε ο γιος της.
Ως εδώ όλα μοιάζουν να κυλούν ομαλά σύμφωνα με το γνωστό και μη εξαιρετέο στόρυ του στοιχειωμένου σπιτιού, έτσι δεν είναι; Ε δεν είναι! Πλανάστε πλάνην οικτράν αν νομίζετε πως έχετε καταλάβει τι συμβαίνει γιατί ο σκηνοθέτης Alejandro Hidalgo ενώ βαδίζει στα χνάρια του “The Others” και των υπόλοιπων μεταφυσικών θρίλερ θα κάνει την έκπληξη και στο τέλος θα συνειδητοποιήσουμε ότι τόση ώρα βλέπαμε κάτι άλλο απ’ ότι νομίζαμε. Δυστυχώς αν και πολύ θα το ήθελα δε μπορώ να πω περισσότερα, μια κουβέντα παραπάνω και θα θεωρηθεί spoiler. Οπότε από το να σας χαλάσω την έκπληξη σας προτείνω απλά να το δείτε (όχι μόνοι σας κι ανάψτε και κανένα φως) και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. Πρωταγωνιστούν οι Ruddy Rodríguez, Gonzalo Cubero, Rosmel Bustamante Alejandro Mercado, Guillermo García Alvarado ενώ αξίζει να αναφέρουμε πως πρόκειται για την πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Alejandro Hidalgo με πολύ χαμηλό budget, που αν και έκοψε πολλά εισιτήρια και κέρδισε αρκετά βραβεία, δεν είχε την τύχη να έχει την ανάλογη προώθηση. Έλα όμως που το Χόλιγουντ μυρίστηκε την επιτυχία και αγόρασε τα δικαιώματα, άρα θα το ξαναδούμε στις οθόνες μας σύντομα, στην Αμερικάνικη εκδοχή του πλέον και σίγουρα με πολύ πολύ υψηλότερο budget!
Συνολικά μαζί με τα προηγούμενα αφιερώματα σας έχω προτείνει ήδη 21 ταινίες Ισπανικής και Λατινοαμερικάνικης παραγωγής που αν όχι όλες, σίγουρα κάποιες από αυτές θα τις αγαπήσετε γιατί οι δημιουργοί τους έχουν ταλέντο, μεράκι και κάτι πρωτότυπο να πουν στο κοινό. Όπως συνηθίζω να λέω, η ταινία δεν είναι τηγανητή πατάτα για να αρέσει σε όλους, όμως αυτό που της δίνει αξία είναι η αυθεντικότητά της και νομίζω πως αυτό το στοιχείο υπάρχει στις ταινίες της λίστας που έφτιαξα για εσάς μετά από αρκετή σκέψη για το ποιες θα συμπεριλάβω. Σίγουρα κάποιες από αυτές άγγιξαν περισσότερο τα προσωπικά μου γούστα και κάποιες λιγότερο, όμως προσπάθησα να είμαι όσο πιο αντικειμενική μπορούσα στις επιλογές μου. Εύχομαι πραγματικά να βοήθησα να περάσετε ωραίες Spanish movie nights και σας ευχαριστώ που αγκαλιάσατε τόσο ζεστά όλα τα αφιερώματα:
5 Ισπανικά Θρίλερ που πρέπει να δεις πριν πεθάνεις
(Ακόμα) 5 Ισπανικά Θρίλερ που πρέπει να δεις πριν πεθάνεις
5 Λατινοαμερικάνικες Ταινίες για την λίστα σου
Ο κύκλος κλείνει κάπου εδώ προς το παρόν και έρχεται η ώρα να ανοίξει ένας άλλος γιατί μην ξεχνάμε πως εδώ δίπλα μας στη γειτονιά υπάρχει μια χώρα που υπήρξε η πρώτη διδάξασα στον κινηματογράφο και ήταν αυτή που έδωσε τη σκυτάλη στην Αμερική και τις υπόλοιπες χώρες να μάθουν την 7η τέχνη . Αναφέρομαι φυσικά στην Ιταλία που η κινηματογραφική της ιστορία ξεκινάει από το 1896 (!) δίνοντας μας αναρίθμητα αριστουργήματα και που μέχρι και σήμερα παράγει πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες.
Κάπου εδώ σας αφήνω λοιπόν και θα τα ξαναπούμε σύντομα στα στούντιο της Cinecittà! Arrivederci!