Το να μεγαλώνεις δεν είναι σίγουρα μια εύκολη υπόθεση, ειδικά για την Riley που αναγκάζεται να αφήσει την ήσυχη ζωή σε μια κωμόπολη της κεντροδυτικής Αμερικής για να εγκατασταθεί στο Σαν Φρανσίσκο, όπου βρίσκεται η καινούρια δουλειά του πατέρα της. Όπως όλοι μας, έτσι κι η Riley κατευθύνεται από τα συναισθήματά της, τα οποία ζουν στο Κέντρο Ελέγχου μέσα στο μυαλό της, απ’ όπου τη συμβουλεύουν στην καθημερινότητά της. Καθώς λοιπόν παλεύει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες, στο Κέντρο Ελέγχου επικρατεί μεγάλη αναστάτωση.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Τι κι αν σας έλεγα να σκεφτείτε πως η συνείδησή μας… έχει συνείδηση; Μάλλον θα μου ζητούσατε να επισκεφτώ κάποιον “ειδικό” για την πάθηση μου. Τι κι αν σας έλεγα τώρα πως η ιδέα αυτή δεν είναι δική μου, αλλά η καινούρια θεότρελη κωμωδία της Pixar (κυρίως) σε συνεργασία με την Disney. Μάλλον θα το σκεφτόσασταν καλύτερα φαντάζομαι.
“Τα μυαλά που κουβαλάς” είναι μια περιπέτεια-κωμωδία καταστάσεων για όλη την οικογένεια, που λαμβάνει χώρα εξολοκλήρου μέσα στον εγκέφαλο ενός 11χρονου κοριτσιού! Τα συναισθήματά της “Χαρά, Λύπη, Θυμός, Αηδία & Φόβος” είναι οι βασικοί χαρακτήρες του στόρι της 15ης animation ταινίας της Pixar. Όταν λοιπόν ένα κορίτσι ωριμάζει, τα συναισθήματά της προσπαθούν να ωριμάσουν μαζί της, επιβιώνοντας των καθημερινών δυσκολιών. Μια ιδιαίτερα πρωτότυπη ιδέα που εκτός από πραγματικά διασκεδαστική, αλλάζει το τρόπο που σκεφτόμαστε για το… πως σκεφτόμαστε!
Στη χώρα μας έχουμε μπερδέψει λίγο την χρησιμότητα του animation, βάζοντάς του την στάμπα του “παιδικού”. Η δικαιολογία ύπαρξής του όμως στα δρώμενα του σινεμά, είναι η προώθηση διαφορετικών μηνυμάτων σε παιδιά και ενήλικες, μέσα από ένα σενάριο που μπορούν να παρακολουθήσουν όλοι μαζί. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που λατρεύω να τα παρακολουθώ και κυρίως να προσπαθώ να βρω τα διαφορετικά μηνύματα και συναισθήματα που (ίσως) μας προσφέρουν. Το Inside Out παίρνει άριστα στο παραπάνω, αφήνοντας ταυτόχρονα γεμάτο το μυαλουδάκι γονιού και παιδιού, με τροφοδοσία για σκέψη και συζήτηση χώρια αλλά και μεταξύ τους (δύσκολο, δεν συμφωνείτε;).
Για να πω την αλήθεια δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από την σύμπραξη των εταιριών παραγωγής. Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη ταινία που έχουν κάνει ποτέ (υπήρχαν άλλες με δυνατότερους χαρακτήρες και πλοκή), αλλά σίγουρα είναι το animation που θα μείνει στην κινηματογραφική μας μνήμη ως την ιδέα που μπορεί να γεννήσει άπειρες παραλλαγές, βασισμένο στην πρωτότυπη αρχική, το “η συνείδησή μας, έχει συνείδηση“.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Η πλοκή του σεναρίου δεν διεκδικεί δάφνες φρεσκάδας. Όλα βαίνουν καλώς μέχρι που μια αναπάντεχη αναποδιά μπλέκει τους “αντίθετους” χαρακτήρες σε μια περιπέτεια. Για να επιτευχθεί το happy end πρέπει να μάθουν να συνυπάρχουν, δημιουργώντας δεσμούς μέσα από διασκεδαστικές αναποδιές και συγκινητικές θυσίες. Η διάσωση του σεναρίου έρχεται από την κεντρική ιδέα και το καινούριο σύμπαν που μας προσφέρετε, κάνοντάς μας απλά να απολαύσουμε την περιπέτεια χωρίς να σκεφτούμε τα στερεότυπά του.
Η χρήση πέντε βασικών διαφορετικών χρωμάτων σε κάθε ανάμνηση (κάθε συναίσθημα είχε το δικό του) αλλά και η συνύπαρξή τους, προσέφερε εκτός από σεναριακή βοήθεια, έναν καμβά πολυχρωμίας στα καρέ για τα μάτια του μικρού και μεγάλου θεατή.
Το κόκκινο φανάρι στον ενθουσιασμό μου έρχεται σίγουρα στη μουσική η οποία απουσιάζει μυστηριωδώς, ειδικά αν σκεφτώ τα προηγούμενα έργα των Pixar – Disney. Όσο για την σκηνοθεσία των Pete Docter, Ronaldo Del Carmen (Toy Story, Up, Monsters University), είναι “τόσο – όσο” (δεν νομίζω ότι το είδος χρειάζεται κάτι περισσότερο).
Επιλέγοντας να παρακολουθήσω το Inside Out στα ελληνικά (μεταγλωττισμένο) και παρότι αρχικά δεν είδα γνωστά ονόματα της εγχώριας showbiz να χαρίζουν τις φωνές τους, έμεινα απόλυτα ευχαριστημένος από το τελικό αποτέλεσμα. Κυρίως όμως η ευχάριστη και ιδανική φωνή της Νάντιας Κοντογεώργη στο ρόλο της “Χαράς” (κεντρικός χαρακτήρας) και του Κωνσταντίνου Δαρλάση στις φαρμακερές ατάκες και αστεία χροιά του “Θυμού” ήταν ένα επίπεδο ψηλότερα.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Μπορεί οι χαρακτήρες του Inside Out να μην είναι ικανοί να σηκώσουν ένα franchise γύρω τους, όμως η ιδέα του σεναρίου (όχι τόσο η πλοκή) θα σας κάνουν να το λατρέψετε και να το προσθέσετε στη λίστα με τα αγαπημένα σας animation. Αυτό που θα εντυπωσιάσει τους ενήλικες και δεν θα προσέξουν τα παιδιά, είναι η αντιστοίχιση του προτεινόμενου φανταστικού σύμπαντος με την επιστημονική πραγματικότητα. Όταν μια ταινία τελειώνει και λες “θέλω να δω sequel ΤΩΡΑ”, τότε μάλλον έχει κάνει καλά τη δουλειά της.