Σε ένα μικρό χωριό ιθαγενών στην Γιούτα της Αμερικής, βρίσκεται εγκαταλελειμμένο το πτώμα μιας νεαρής κοπέλας. Η υπόθεση αυτή θα διαταράξει την ήσυχη ζωή των κατοίκων και θα κινητοποιήσει τον δασοφύλακα Cory Lambert,την απεσταλμένη του FBI Jane Banner και τον σερίφη Ben Shoyo να ανακαλύψουν τι κρύβεται πίσω από την τραγική “κατάληξη” της κοπέλας.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Ο σκηνοθέτης αφορμίζεται από ένα σχετικά άγνωστο θέμα ειδικά σε εμάς, την μη καταγραφή των εξαφανισμένων θηλυκών ιθαγενών στις επαρχιακές πόλεις της Αμερικής. Το πρόβλημα είναι έντονο σε τέτοιο σημείο που δεν γνωρίζουν ούτε κατά προσέγγιση τον αριθμό εξαφανισμένων. Ο Sheridan παραθέτει μία υπόθεση που θίγει το θέμα όσο πρέπει, καθώς παρουσιάζει και την έλλειψη προσωπικού αλλά και την αδιαφορία των ομοσπονδιακών αστυνομικών για αυτές τις υποθέσεις, οδηγώντας τους αστυνομικούς της επαρχίας είτε στο να μη δράσουν φοβούμενοι για την ζωή τους είτε σε “καουμπόικες” μονομαχίες ρισκάροντάς την.
Ας περάσουμε όμως στην παρουσίαση του θέματος. Η ταινία ξεκινάει και ο θεατής είναι προσηλωμένος λόγω της απότομης αρχής , το πρώτο πράγμα που του τραβάει την προσοχή είναι τα υπέροχα χιονισμένα τοπία που καταγράφει ο φακός και η άγρια φύση που γεμίζουν την αισθητική του και τον προϊδεάζουν για κάτι που θα τον αφήσει πιθανότατα άναυδο, τουλάχιστον σκηνοθετικά. Στην συνέχεια, η ταινία αρχίζει να χτίζει την πλοκή της, σιγά σιγά ο θεατής σαστίζει και δικαιολογημένα γιατί υπάρχει μία στατικότητα χωρίς να γίνονται ουσιώδεις εξελίξεις πάνω στην υπόθεση πάρα μόνο κάποιες “γνωριμίες” με χαρακτήρες αλλά και περιττές αποκαλύψεις για αυτούς. Όμως προς ανατροπή όλων μετά από περίπου σαράντα λεπτά υπομονής (από εκεί και έπειτα η ταινία περνάει στην ουσία) ο θεατής ανταμείβεται και εισέρχεται σε μία σύγχρονη μορφή γουέστερν όπου μόνο “ο νόμος του όπλου” επιβάλλεται. Οι σκηνές έντασης σου κόβουν την ανάσα, ο αρκετά πειστικός ρεαλισμός των σκληρών σκηνών βίας σε κάνει συναισθηματικό και ας μην είσαι, αλλά και το τελικό μήνυμα μαζί με την αφορμή της ταινίας σε ικανοποιούν και με το παραπάνω για τον χρόνο που αφιέρωσες για την θέαση της.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο υποψήφιος των φετινών όσκαρ για πρωτότυπο σενάριο Taylor Sheridan για το Hell or High Water με το οποίο το Wind River έχουν πολλά κοινά σε υπόθεση αλλά και σε θέματα που θίγουν. Σκηνοθετικά άπειρος ο Sheridan χρησιμοποιεί αργή ροή και χτίζει όλο του το έργο κατά βάση στα χιονισμένα τοπία που απαθανατίζει με ιδιαίτερο κάλλος. Δεν είναι υπερβολικός και η ταινία περιέχει μόνο ένα εμφανέστατο σκηνοθετικό τρίκ που δένει τέλεια στην εξιστόρηση της υπόθεσης.
Σεναριακά η ταινία είναι απλή περιέχει κάποιες ατάκες “ζωής” και επιβίωσης, απλοϊκές και νοηματικά τετριμμένες χωρίς όμως να είναι αποκρουστικό αυτό αλλά να συμβάλλει στην ομαλή ροή της ταινίας. Ένα σεναριακό αρνητικό είναι σε μερικά σημεία η έλλειψη έντασης των χαρακτήρων, δηλαδή σε κάποια πράγματα που απαιτούν κατά κάποιον τρόπο έντονα συναισθήματα υπάρχει μία ήρεμη αντιμετώπιση που διαλύει το δέσιμο με τους χαρακτήρες και σε αποβάλλει από το να “εισέλθεις” στην συναισθηματική θέση του ρόλου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η μουσική είναι εξαιρετική καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας και κυριαρχεί και σε χρόνο δένοντας υπέροχα με τα κατάλευκα τοπία και τον αργό ρυθμό που το χιόνι πέφτει «καλύπτοντας» εν μέρει τους πρωταγωνιστές. Όσον αφορά τις ερμηνείες, γίνεται ιδιαίτερη προσπάθεια από την εκθαμβωτική Elizabeth Olsen που μάχεται για να δώσει μία καλή ερμηνεία και ως επί το πλείστον τα καταφέρνει. Αντιθέτως, ο Jeremy Renner κολλημένος στην μετριότητα που τον διακατέχει ερμηνευτικά δεν αποδίδει ιδιαίτερα, σε σημείο που η συναισθηματική του έκφραση μπορεί να σου προκαλέσει χασμουρητό.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Η γενικότερη καλή δομή της ταινίας, το πειστικό σενάριο, η όμορφη σκηνοθεσία, ο σκληρός και έντονος χαρακτήρας που αποκτά από ένα σημείο και μετά, το ιδιαίτερο θέμα που θίγει αλλά και η κριτική που ασκεί, αξίζει την υπομονή του θεατή για τα αρκετά λεπτά στασιμότητάς της και σίγουρα θα ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό. Τέλος, εάν υπήρχε μία παραπάνω προσοχή και κάλυπτε κάποιες από τις ατέλειες που εύκολα θα μπορούσαν να “επουλωθούν” θα μιλάγαμε για ένα αριστούργημα.