Poster

Το ειρηνικό βασίλειο του Άζεροθ, δέχεται την επίθεση τρομερών Όρκ πολεμιστών που εγκαταλείπουν την ετοιμοθάνατη πατρίδα τους για να αποικήσουν μια άλλη. Καθώς ανοίγει η πύλη που ενώνει τους δύο κόσμους, ο ένας στρατός αντιμετωπίζει την πιθανότητα μιας καταστροφής κι ο άλλος της ολοκληρωτικής εξαφάνισης. Αρχίζει έτσι μια εντυπωσιακή επική ιστορία δύναμης και θυσίας όπου ο πόλεμος έχει πολλά πρόσωπα, και που ο καθένας παλεύει για κάτι.

TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ

Έχοντας παρακολουθήσει κατά το παρελθόν αρκετές ταινίες φαντασίας βασισμένες σε ιστορίες που γράφτηκαν αρχικά για άλλου είδους φορμάτ (κόμικς, βιβλία, ηλεκτρονικά παιχνίδια μέχρι και επιτραπέζια) έχω μάθει να εκπαιδεύω τον εαυτό μου να κρατά τον ενθουσιασμό του σε χαμηλά επίπεδα. Όσον αφορά το Warcraft στη προκειμένη περίπτωση, αυτή μου η προσέγγιση με δικαιώνει απόλυτα.

Ξεκινώντας από το σενάριο θα πρέπει σίγουρα να διαχωρίσουμε το κοινό σε δύο κατηγορίες: αυτούς που ασχολούνται με το strategy παιχνίδι της Blizzard (και όχι τόσο με το μεταγενέστερο MMORPG) και σε αυτούς που δεν έχουν ιδέα για τον κόσμο του Warcraft. Βάζω τον εαυτό μου στη πρώτη κατηγορία και θεωρώ πως η δεύτερη μπορεί να παρακολουθήσει την ταινία χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα που αφορούν τις γνώσεις του για την σειρά. Εκεί όμως είναι που ξεκινούν τα ζόρια, στην παρακολούθηση!

Η ανάπτυξη χαρακτήρων που επιβάλει ένα σενάριο ταινίας που σέβεται τον θεατή απουσιάζει σκανδαλωδώς, χωρίς να αφήνει απολύτως καμία δικαιολογία σε ενδεχόμενο “πολυπλοκότητας” της μυθολογίας του. Η πλοκή παραείναι εύπεπτη χωρίς να προσφέρει καμία επική εμπειρία όπως διαφημίστηκε (ναι το λέει ένας άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του gamer) και το Warcraft παίρνει συνολικά κάτω από τη βάση στον τομέα δημιουργίας ενός νέου Cinematic World που θα κάνει τον οποιονδήποτε να το αγαπήσει.

Δυστυχώς τα δυσάρεστα δεν παραμερίζονται μόνο στον τομέα του σεναρίου. Έχοντας αφιερώσει αρκετές ώρες στο πρώτο Warcraft θα περίμενα κάτι παραπάνω στα CGI τα οποία ξένισαν στην μεγάλη οθόνη της σκοτεινής αίθουσας. Δεν θα τα χαρακτηρίσω χαμηλού μπάτζετ αλλά περισσότερο ως μη-κινηματογραφικά ειδικά εφέ τελευταίας γενιάς. Είχα την αίσθηση πως η μηχανή που δημιουργήθηκαν ήταν κάπως out of date.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Ξεκινώντας από τα θετικά, η σκηνοθεσία του Duncan Jones (υιός του David Bowie) είναι ίσως το μοναδικό σημείο που μπορώ να πω ότι δεν μου χάλασε την αισθητική. Με πανοραμικά πλάνα βγαλμένα από άλλες φανταστικές ταινίες του είδους, καλά σκηνοθετημένες “χορογραφίες” σκηνών πάλης και ένα συμπαθητικό μοντάζ. Οι δύο ενστάσεις μου αφορούν στην επιλογή του “blur”-θολούρας σε πολλά καρέ (μόνη εξήγηση η επιθυμία του να μοιάζει σε Game) και η απουσία πρωτοτυπίας σε οτιδήποτε.

Μπορεί παραπάνω να έκανα λόγο για ένα κακογραμμένο σενάριο που δεν ταιριάζει σε επίπεδα μοντέρνου σινεμά, οι ερμηνείες όμως ήταν τόσο κακές που βγήκαν νικήτριες στον άτυπο τίτλο της απογοήτευσης, πιάνοντας με άνεση το απόλυτο ναδίρ της πολυαναμενόμενης ταινίας.

Ο Travis Fimmel (ή αλλιώς Ragnar Lothbrock του τηλεοπτικού Vikings) προσπαθεί τόσο εμφατικά να κλέψει το στυλ του ημίτρελου βασιλιά Βίκινγκ που τον έκανε διάσημο, καταλήγοντας να είναι εντελώς out-of-character. Το δίδυμο του επίσης τηλεοπτικού Preacher από την άλλη (Dominic Cooper – Ruth Negga) φλερτάρει επικίνδυνα τα όρια της γραφικότητας, προσφέροντας πόζες και εκφράσεις που θυμίζουν μεσημεριανό Drama των 70s. Τέλος θα ήθελα να σβήσω από την μνήμη μου τους δύο “μάγους” του φιλμ αλλά και την half-orc απομίμηση της Jennifer Lopes (Paula Patton), που μάλλον πρέπει με κάποιον μαγικό τρόπο να αλλάξουν επάγγελμα.

Η μουσική που ντύνει το φιλμ δεν μου άφησε κεντρικό θέμα για να χω να θυμάμαι, παραμένοντας τόσο συμπληρωματικό όσο και αδιάφορο.

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ

Θα ήθελα να βρω περισσότερους λόγους για να σε πείσω να δεις το Warcraft στο σινεμά, αλλά το θεωρώ κατάλληλο μόνο για τους ορκισμένους gamers του, ελπίζοντας ότι πολλοί από δαύτους θα ακολουθήσουν την κινηματογραφική τους συνείδηση, φτάνοντας να συμφωνήσουν μαζί μου.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ

ΣΕΝΑΡΙΟ
4
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
6.5
ΜΟΥΣΙΚΗ
5
ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ
3.5
Reader Rating7 Votes
6.4
4.8