Voyage of Time: Life’s Journey (2017)

Το ραβασάκι του Terrence Malick για τη Γη και τη ζωή. Ένα όνειρο όπως χαρακτηρίστηκε από τον ίδιο και κάτι στο οποίο δούλευε πάνω από 40 χρόνια. Ένας εορτασμός του σύμπαντος, από την αρχή του μέχρι το βίαιο τέλος του. Το -κατά κύριο λόγο- ντοκιμαντέρ εξετάζει τα γεγονότα που συνέβησαν για να δημιουργήσουν τον κόσμο όπως είναι σήμερα: την επιστήμη και το πνεύμα, τη γέννηση και το θάνατο, το αχανές σύμπαν και τις μικροσκοπικές εκφάνσεις της ζωής στον πλανήτη μας.

Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω το νέο πόνημα του Malick σε μία από τις 3 sold-out προβολές του Flix it στη Στέγη, στην πέμπτη κατά σειρά συνεργασία του flix.gr με τη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση. Πέρα από την ταινία το Flix μας πρόσφερε μπύρες και δύο ιδιαίτερα installations.

Πρώτα είχαμε την τέντα του Αντώνη Κάνουρα, Μηχανικού Ρομποτικής, στο 4ο όροφο της Στέγης, στην οποία είχε στηθεί ένα διασκεδαστικό μίνι “terraforming project” με ρομποτάκια για να πειραματιστούμε με τις προοπτικές μετοίκησης σε άλλους πλανήτες.

Μετά ανεβήκαμε στην ταράτσα της Στέγης όπου είχαν στηθεί τηλεσκόπια που παραχώρησαν το τμήμα Αστρονομίας και το Αστεροσκοπείο της Ελληνογερμανικής Αγωγής, καθώς και ο σύλλογος ερασιτεχνών αστρονόμων “Διόσκουροι”, για να παρατηρήσουμε τον Ήλιο (παρακολούθησα τη βραδινή προβολή και δεν το πρόλαβα αυτό) και τον αττικό νυχτερινό ουρανό. Εδώ δυστυχώς μας τα χάλασε ο καιρός, διότι η συννεφιά δε μας επέτρεψε να δούμε παρά μόνο τη Σελήνη κατά διαστήματα και 2-3 λαμπερά αστέρια, όπως ο Αρκτούρος.

Περνώντας στο main event τώρα, το “Voyage of Time” είναι πρώτο ντοκιμαντέρ του Malick. Την προβολή προλόγισε ο Δρ. Εμμανουήλ Αποστολάκης, με μια ευχάριστη ομιλία στην οποία προσπάθησε να “διοχετεύσει” τον εσωτερικό του Neil deGrasse Tyson. H ταινία έχει βγει σε δύο εκδόσεις, ένα 45λεπτο ΙΜΑΧ cut με αφήγηση του Brad Pitt και την έκδοση που παρακολουθήσαμε εμείς, το 90λεπτο director’s cut με αφήγηση της Cate Blanchett.

To ντοκιμαντέρ δεν είναι ένα “τυπικό” ντοκιμαντέρ του BBC ή του National Geographic, αλλά μια συλλογή πανέμορφων εικόνων περασμένες από το φιλοσοφικό πρίσμα του Terrence Malick, χωρίς να δικαιώνεται απόλυτα για αυτή την επιλογή του, στην έκδοση που είδαμε τουλάχιστον. Έχουμε όμως επικά ψηφιακά πλάνα συμπαντικών φαινομένων, πανέμορφες εικόνες της Γης, σκληρές εικόνες της ανθρωπότητας, μια γιορτής της ζωής και λιγότερο του θανάτου, που συνοδεύεται από μουσική που προκαλεί δέος. Η αφήγηση σε κάποια σημεία γίνεται κουραστική και επαναλαμβανόμενη, κάτι το οποίο σε συνδυασμό με την υπέροχη εικόνα με κάνει να πιστεύω ότι η ταινία δημιουργήθηκε για να προβάλλεται σε μια IMAX αίθουσα στη 45λεπτη έκδοσή της.