Thor: Ragnarok (2017)

Προειδοποίηση: Το κείμενο ίσως είναι λιγότερο ενθουσιώδες απ’ ότι θα έπρεπε, διότι δεν λειτουργούσαν σωστά τα Dolby ηχεία στην αίθουσα που είδα την ταινία. Αποτέλεσμα ήταν η υπερβολικά χαμηλή ένταση της μουσικής και των ηχητικών εφέ, κάτι που είναι τεράστιο μειονέκτημα σε ένα εντυπωσιακό blockbuster των 180 εκατομμυρίων δολαρίων.

Το Ragnarok είναι η τρίτη κατά σειρά ταινία για τον Θορ, μετά το υποσχόμενο Thor (2011) του Kenneth Branagh (Henry V, Murder on the Orient Express) και το απογοητευτικό Thor: The Dark World (2013) του Alan Taylor (Terminator Genisys), επιχειρώντας να φέρει μια φρεσκάδα και ένα ενδιαφέρον στον κόσμο της Άσγκαρντ.

Ο Θορ “ναυαγεί” στον πλανήτη Σακάαρ και κρατείται αιχμάλωτος. Εκεί συναντά τον Λόκι και αναγκάζεται να μονομαχήσει με τον Χαλκ (δανείζεται στοιχεία από το “Planet Hulk”). Παράλληλα η Χέλα, η θεά του Θανάτου, φτάνει στην Άσγκαρντ και προσπαθεί να την καταστρέψει και να την υποτάξει. Οι ήρωες μας (και ο αντι-ήρωας Λόκι) δραπετεύουν από τον Σακάαρ με τη βοήθεια της Βαλκυρίας και φτάνουν στην Άσγκαρντ για να πολεμήσουν την Χέλα.

Ήμουν θετικά προδιατεθειμένος προς το Ragnarok γιατί έχω μεγάλη αδυναμία στον σκηνοθέτη του, τον Νεοζηλανδό Taiki Waititi (What We Do in the Shadows, Hunt for the Wilderpeople), o οποίος ήλπιζα να κάνει πιο “χαβαλεδιάρικο” και εκκεντρικό το Thor. Εν μέρει τα κατάφερε, αλλά το Ragnarok έχει σίγουρα  προβλήματα.

Ένα μέρος του είναι μια σχεδόν πολεμική ταινία με την επέλαση της σκοτεινής και απειλητικής Χέλα να σπέρνει τον πανικό στην Άσγκαρντ. Το άλλο είναι μια παρεΐστικη και πολύχρωμη κωμωδία στον πλανήτη Σακάαρ, με τα δύο μέρη να ενώνονται στην τρίτη πράξη.

H ταινία είναι στα καλύτερα της στον πλανήτη Σακάαρ, με τις ξεκαρδιστικές αλληλεπιδράσεις του Θορ, του Λόκι, του Χαλκ, της Βαλκυρίας και των υπολοίπων χαρακτήρων. Θα μπορούσε να είναι ένα Guardians of the Galaxy σκηνοθετημένο από τον Edgar Wright (Baby Driver): διατηρεί -και ενισχύει- το οπτικό ενδιαφέρον του Guardians και το εγχέει με το offbeat και εκκεντρικό χιούμορ του Waititi. Ένα όργιο υπερκορεσμένων χρωμάτων, με εξαιρετικές ερμηνείες, με εντελώς κιτς σκηνικά και κοστούμια που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα από τη -συνήθως- μουντή χρωματική παλέτα της Marvel.

Σε κάποιους ίσως φανεί υπερβολικά ανάλαφρο και αστείο, αν αναλογιστεί κανείς ότι η θεματολογία του είναι το Ragnarok: η καταστροφή του κόσμου κατά τη σκανδιναβική μυθολογία. Όμως, αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να αγκαλιάσει εξ ολοκλήρου την εκκεντρικότητά της και την ιλαρότητά της, διότι οι πιο αδύναμες στιγμές της είναι όταν προσπαθεί να “σοβαρευτεί” και να προωθήσει την πλοκή. Η Χέλα είναι μαγευτική στην αρχή αλλά ξεθωριάζει γρήγορα όπως οι περισσότεροι villains του MCU, ενώ στο τέλος έχουμε μια κλασική τελική μάχη της Marvel, χωρίς κανένα ρίσκο και με τα εφέ να σου πονάνε τα μάτια.

Τελικά, έχουμε την ταινία του MCU που η Marvel έδωσε τη μεγαλύτερη ελευθερία στον σκηνοθέτη για να αποτυπώσει το προσωπικό του στυλ. Φέρει ξεκάθαρα τη σφραγίδα του Taiki Waititi, κάτι που σε κάνει να αναρωτιέσαι πως θα ήταν το Ant-Man αν η Marvel άφηνε τον Edgar Wright να το ολοκληρώσει. Έχουμε ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα: μια πολύ αστεία ταινία που δεν κουράζει καθόλου στις 2+ ώρες της, με έντονο 70’s-80’s feeling στα σκηνικά και τη μουσική της, η οποίο όμως πέφτει στις παγίδες που δεν έχουν αποφύγει οι περισσότερες ταινίες του MCU τα τελευταία χρόνια.