Μετά την εκλογή του ως Πάπας, ο Βενεδίκτος προσπαθεί να αντιπαρέλθει τις κατηγορίες περί αναχρονιστικών πρακτικών, τη στιγμή που ο καρδινάλιος Φραγκίσκος αντιπροσωπεύει το πνεύμα ριζοσπαστισμού που απεχθάνεται. Όταν οι περιστάσεις το επιβάλλουν, οι δυο τους θα χρειαστεί να συνυπάρξουν, αγνοώντας την καταλυτική σημασία της μεταξύ τους αλληλεπίδρασης για τα όσα πρεσβεύουν.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Βραδυφλεγές, συγκινητικό φιλμ με επίκεντρο την εσωτερική πάλη. Οι δύο πρωταγωνιστές, κουβαλώντας αποπνικτικά διλήμματα και τύψεις, αναζητούν τη λύτρωση για τα λάθη που διέπραξαν, ώστε να αποκαταστήσουν την ψυχική ηρεμία τους. Η σχέση τους με τον Θεό, που καταχωνιάζεται διαρκώς εξαιτίας των πολιτικών προεκτάσεων των αξιωμάτων τους, ταλαιπωρείται ασταμάτητα, δημιουργώντας τους θλίψη και ενοχή. Η μοναξιά τους επιτείνει την αγωνία τους, παίρνοντας τη μορφή ενός άρρητου στεναγμού: τα σφάλματά τους κατατρύχουν τη συνείδησή τους, αφήνοντας τα αποτυπώματα μιας ζόρικης μελαγχολίας.
Η διάδρασή τους θα αναδείξει αυτά τα προβλήματα. Περνώντας από τη φάση του αμοιβαίου μυκτηρισμού, θα φτάσουν στην ακτή της συνεννόησης, γεφυρώνοντας τα χάσματα των αντιθέσεών τους με υπομονή και σωφροσύνη. Η κοινή τους επιδίωξη θα σημάνει το τέλος του (εν πολλοίς) αναίτιου θεωρητικού διαξιφισμού• η μεταμέλεια θα εξασφαλίσει την συναισθηματική τους ελάφρυνση, αφού προηγηθούν συζητήσεις που θα φωτίσουν ένα παρελθόν παρόμοιων παθών. Οι διαδοχικές εξομολογήσεις θα εξασφαλίσουν την ισχυροποίηση μιας σχέσης στα πλαίσια της συγκαταβατικότητας και της μακροθυμίας. Στο τέλος, η φωνή που είχε σιγήσει, σπαρταράει άξαφνα στις καρδιές τους. Ο Θεός τούς ψιθυρίζει τις συνέπειες της άσκοπης απομάκρυνσής τους από τις θεμελιώδεις αρχές της θρησκείας που εκπροσωπούν.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Ο Fernando Meirelles χτίζει ένα διαλεκτικό παιχνίδι, δίχως την πρόθεση να υποβαθμίσει την ταινία του σε καινοφανή υποκριτική άσκηση. Με έναν Anthony Hopkins που μαρτυρά την ιοβόλα πυγμή του απαρέγκλιτου συντηρητισμού και τον Jonathan Pryce ως αναμορφωμένο άτομο που κυνηγά την εξιλέωση, αναδεύονται ιδανικά και πεποιθήσεις που αποξήραναν τη σοφία των πρωταγωνιστών και κατανάλωσαν την αθωότητά τους. Κατακεραυνώνοντας τη συμβατικότητα σε όλες της τις μορφές, ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης ψαύει με περίσκεψη τη γοητεία της αποδοχής της διαφορετικότητας, αφήνοντας τα εκφραστικά πρόσωπα των θαυμάσιων ηθοποιών του να αναδείξουν όσα τα λόγια δεν μπορούν. Όντως, τα καταφέρνει περίφημα. Η φιλία που διαμορφώνεται σείει μύχιες χορδές του καθενός μας με αμεσότητα και λεπτότητα.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Προσεκτική προσπάθεια με εκλεκτό αποτέλεσμα, “Οι Δύο Πάπες” δεν ξεστρατίζουν από την αφηγηματική ευκολία, όμως πετυχαίνουν να κατακερματίσουν ιδεολογικές κοινοτυπίες, αντικαθιστώντας τον κυνισμό τους με την ανάγκη για γνήσια επαφή και γόνιμη ανταλλαγή απόψεων. Στην καρδιά της ανισορροπίας που χαρακτηρίζει τον πνιγηρό δογματισμό φυτρώνει η απόγνωση και ο Meirelles υπενθυμίζει πως ο μόνος δρόμος για τη διακοπή της αλλοίωσης του εαυτού μας βασίζεται στην ελάττωση της αυστηρότητας και στην παύση της επιτίμησης προς οτιδήποτε δε συμπορεύεται με τη λογική μας.