The Miseducation of Cameron Post (2018)

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, οι Νύχτες Πρεμιέρας έρχονται να γεμίσουν το Σεπτέμβρη μας με πολύ και καλό σινεμά στις σκοτεινές αίθουσες της Αθήνας. Ξεκινάμε τα review μας για το «24ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας» με το «The Miseducation of Cameron Post», τη νέα ταινία της Desiree Akhavan (Appropriate Behavior).

Η «νοσταλγία των 80s» που κορυφώθηκε τα τελευταία χρόνια, ίσως δώσει τη θέση της στη «νοσταλγία των 90s» τη φετινή σεζόν. Από το ισπανικό Summer of 1993 και το Hot Summer Nights με τον Timothée Chalamet (Call Me by Your Name) μέχρι τo επερχόμενο Mid90s (στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Jonah Hill) και το υπερηρωικό Captain Marvel, τα 90s δίνουν δυνατά το παρόν.

«Η Διαπαιδαγώγηση της Κάμερον Ποστ» έκανε πρεμιέρα στο φετινό φεστιβάλ Σάντανς όπου κέρδισε το μεγάλο βραβείο της επιτροπής. Η Chloë Grace Moretz (Kick-ass) έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο μιας έφηβης κοπέλας που εξαναγκάζεται να πάει σε ένα «κέντρο θεραπείας» όταν την ανακαλύπτουν να ερωτοτροπεί με την prom queen του σχολείου της. Εκεί το προσωπικό θα προσπαθήσει να «βγάλει το γκέι από μέσα της» (sic), ενώ ανάμεσα στη θάλασσα των εμφανώς ψυχολογικά καταπιεσμένων παιδιών θα βρει «σωτηρία» με την παρέα της Τζέην και του Άνταμ που μοιράζονται τις πεποιθήσεις της.

H ιστορία διαδραματίζεται το 1993, σε μια εποχή όπου η LGTB κοινότητα δεν είναι ευρέως αποδεκτή -το αντίθετο μάλιστα- και το πρόσφατο ξέσπασμα του AIDS στις ΗΠΑ έχει φουντώσει τη ρητορική μίσους ενάντια στους ομοφυλόφιλους. Παρόλα αυτά, η Κάμερον δε χάνει ποτέ την ταυτότητά της· είναι σχεδόν σαν μια σιωπηλή επαναστάτρια. Δε μισεί τον εαυτό της, αντιμετωπίζει με πείσμα (και κροκοδείλια ειλικρίνεια) τις παράλογες μεθόδους του ιδρύματος και θεωρεί τον εαυτό της ως μια απόλυτα φυσιολογική έφηβη.

Παρότι οι μέθοδοι του «κέντρου θεραπείας» καταλήγουν σε μια αναπόφευκτη και προβλέψιμη τραγωδία, το The Miseducation of Cameron Post δεν είναι μια ιστορία καταπίεσης και κακοποίησης· είναι μια «κάποια-στιγμή-όλα-θα-γίνουν-καλύτερα» ιστορία, μια ιστορία αποδοχής της ταυτότητάς σου. Κι ενώ η λαμπερά φωτισμένη ταινία της Akhavan μπορεί να είναι υπερβολικά αθώα και αισιόδοξη σε ορισμένα σημεία, δεν είναι καθόλου ξεπερασμένη, αν αναλογιστούμε ότι εν έτει 2018 τα «κέντρα θεραπείας» είναι παραδόξως νόμιμα σε πολλά σημεία του κόσμου.