Με την τεχνολογία να υπαγορεύει μια υποτιθέμενα απαραίτητη διασκευή του αξεπέραστου “Βασιλιά των Λιονταριών”, ο Σίμπα επιστρέφει επικαιροποιημένος οπτικά για να αναζητήσει τη θέση του στην εύθραυστη ισορροπία του “Κύκλου της Ζωής”.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Η πολυαγαπημένη ταινία κινουμένων σχεδίων που ανέθρεψε εκκολαπτόμενους σινεφίλ, δανειζόμενη την κεντρική ιδέα του Άμλετ, μεταλλάσσεται σε ένα άσκοπο υποκατάστατο εύκολου χρήματος, στα πλαίσια της προσπάθειας της Disney να στύψει και την τελευταία επιτυχία από τη χρυσή εποχή της αναγέννησής της.
Το κυριότερο πρόβλημα με την ακτινοβολούσα ρεαλιστική εκδοχή της εντοπίζεται στην αδυναμία μεταφοράς συναισθημάτων, η οποία ριζώνει στη μεγαλύτερη επιτυχία της: την προφανή αληθοφανή αρτιότητά της. Μπορεί η απεικόνιση των πλασμάτων της σαβάνας να εκπλήσσει ευχάριστα με την υπέροχη λεπτομέρεια που τη χαρακτηρίζει, ταυτόχρονα, όμως, αναδεικνύει και τη μηδενική ικανότητα εκφραστικότητας των CGI δημιουργημάτων, γεγονός που αφαιρεί από τα τραγούδια το κέφι και τη ζωντάνια, ενώ καταποντίζει και το δραματουργικό υπόβαθρο των διαλόγων.
Χωρίς καμία προσπάθεια να ξεχαρβαλώσει την αφηγηματική πεπατημένη και με εμφανή την πρόθεση για λήψη ελάχιστων ρίσκων, το πόνημα του Φαβρό σκοντάφτει στην ασυναγώνιστη απήχηση του προκατόχου του και σε μια λανθασμένα εκτιμημένη ερμηνεία των προτιμήσεων του κοινού για επακριβή αναπαραγωγή του θρυλικού αφρικανικού έπους.
Έτσι, όχι απλώς τσαλαπατά την ευκαιρία για εξερεύνηση καινούριων άφατων σημείων, αλλά αναλώνεται σε μια χονδροειδώς εκβιασμένη ανάδειξη της νοσταλγίας, η οποία μπορεί μεν να αρκεί για την προσέλευση στις αίθουσες, αλλά, παράλληλα, συνορεύει επικίνδυνα με το να αποκρυσταλλωθεί η υποτίμηση των θεατών από τη μεριά του στούντιο. Σαστίζει κάποιος ανακαλύπτοντας πως τα ρίγη συγκίνησης αναδύονται εξαιτίας του κουραστικού μιμητισμού και όχι λόγω της δημιουργικής αναδιατύπωσης που θα διερευνούσε νέες οπτικές του κορυφαίου παραμυθιού.
Ο “Βασιλιάς” στεφανώνει μάλλον την αισχροκέρδεια, παρά την αποφασιστική καινοτομία, διαχωρίζοντας τη θέση του από τον αναγκαίο προοδευτισμό για χάρη μιας ξεπερασμένης και χλιαρής ακαδημαϊκότητας, που στην ουσία προφυλάσσει την εταιρία παραγωγής από τη γενικευμένη κατακραυγή, αλλά αποτυγχάνει να δώσει πνοή στην ηρωική πορεία του κεντρικού πρωταγωνιστή από την αμέλεια των καθηκόντων του στη συνειδητοποίηση της υποχρέωσης να αναλάβει τις ευθύνες του.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Ο Τζον Φαβρό, που παρέδωσε το άψογο ριμέικ του “Βιβλίου της Ζούγκλας” προ τριετίας, αναγκάζεται μάλλον -παρά επιλέγει- να ασπαστεί μια ασφαλή προσέγγιση, η οποία δυστυχώς δεν εντυπωσιάζει. Το αξιοπερίεργο είναι πως ούτε οι συμμετοχές του επιφανούς μουσικού Φάρελ Ουίλιαμς και της εικαστικού-σκηνοθέτιδος Τζούλι Τέιμορ (υπεύθυνης για την εμπνευσμένη θεατρική μεταφορά του έργου στο Μπρόντγουεϊ) δεν προσφέρουν μια αναζωογονητική νότα στο φιλμ, διατρανώνοντας (πιθανώς) την έλλειψη καλλιτεχνικής ελευθερίας.
Προβληματισμό προκαλούν και οι άχρωμοι, ξεροί διάλογοι, που ακούγονται μονότονα ανιαροί. Η φωνή της Μπιγιονσέ οριακά δεν εκνευρίζει στο καθαρά υποκριτικό κομμάτι, ενώ ο Σκαρ του Ετζιοφόρ αδυνατεί να ανταπεξέλθει στην παρακαταθήκη που άφησε εκείνος του Τζέρεμι Άιρονς. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η μπάσα, μεγαλόπρεπη φωνή του Τζέιμς Ερλ Τζόουνς, η οποία απηχεί ωριμότητα και σθένος, προσδίδοντας στον σύγχρονο ανέκφραστο Μουφάσα μια υποτυπώδη λάμψη.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Ας μην καταφύγουμε σε μισόλογα, ο νέος “Βασιλιάς των Λιονταριών” δε φέρει τα στοιχεία που θα καθηλώσουν, θα συγκινήσουν, θα χαράξουν τη μνήμη με ανείπωτες στιγμές και θα σε απορροφήσουν στη μυσταγωγική ιεροτελεστία που τελείται τα πρωϊνά στην αχανή αφρικανική πεδιάδα. Αλλά τι να σου κάνει και ένα μικρό λιονταράκι που προσπαθεί να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του; Σάμπως διαθέτει δραματική σχολή η ζούγκλα; (Credits στη συντάκτρια της σελίδας μας, Νατάσσα Λούππου, για το quote!)
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ
Ο Βασιλιάς των Λιονταριών
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ
12 Ιουλίου 2019
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ (GR)
18 Ιουλίου 2019
ΔΙΑΡΚΕΙΑ
118 λεπτά
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
ΓΛΩΣΣΑ
ΧΩΡΑ
BUDGET
$260.000.000