The Age of Adaline (2015)

Πρόκειται για ένα αισθηματικό δράμα που κρατά την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στο βαθυστόχαστο και το ευκολοχώνευτο, στο girly και στο ώριμα ρομαντικό. Συνδυάζει ένα πρωτότυπο σενάριο με ενδιαφέρουσες ερμηνείες και ατμόσφαιρα εποχής.

Στην ιστορία το παρόν μπλέκεται με το παρελθόν από όλες τις πτυχές, καθώς τα διαφορετικά χρονικά επίπεδα δεν αφορούν διαφορετικές προσωπικότητες ή άσχετα μεταξύ τους γεγονότα τα οποία θα συνδεθούν στο τέλος συμπτωσιακά. Πρόκειται για τη ζωή του ίδιου προσώπου. Τα flashback έρχονται συχνά σαν αναμνήσεις που δεν σου δίνουν  εξ αρχής όλες τις απαντήσεις  ενώ το μέλλον, παρόλο που είναι τόσο βέβαιο λόγω της αθάνατης φύσης της ηρωίδας, μοιάζει να είναι αυτό που προκαλεί το μεγαλύτερο πόνο και φόβο.  Όλη η ταινία χαρακτηρίζεται από πολύ κοντινά πλάνα που εστιάζουν στα συναισθήματα και τις λεπτομέρειες. Η ροή αυτή σπάει με κάποια πανοραμικά που εντυπωσιάζουν αλλά και ξεκουράζουν το μάτι.

Ενδιαφέροντα στοιχεία είναι επίσης τα πλάνα σε slow motion που χρησιμοποιούνται στα πιο σημαντικά σεναριακά κομμάτια, στο αποκορύφωμα δηλαδή της δράσης (ατύχημα, γνωριμία) καθώς και η αφήγηση voice over που υπάρχει για να περιγράψει την ιστορία της Adaline. Μια τέτοιου είδους αφήγηση σε κάνει βέβαια πάντα να αμφισβητείς την ικανότητα της σκηνοθεσίας και της ταινίας γενικότερα να σου “μιλήσει” και να σου εξηγήσει από μόνη της, ωστόσο ο συνδυασμός των δύο αυτών χαρακτηριστικών δίνει μια ακόμη πιο παραμυθένια διάσταση στην ιστορία και κάνει τη σύνδεση ρεαλιστικού-φανταστικού ακόμα πιο εμφανή.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να κάνω το διαχωρισμό π.Φ. και μ.Φ. Στα τελευταία 40 λεπτά η ταινία είναι σαν να επαναπαύεται τόσο πολύ στην εμφάνιση  του Harrison Ford στο πάνελ των χαρακτήρων που χάνει κάθε είδους μυστηριώδη υπόσταση είχε καταφέρει να χτίσει μέχρι τότε. Τα κλισέ διαδέχονται το ένα το άλλο και για πρώτη φορά νιώθεις ότι μπορείς να μαντέψεις ή έστω να πλησιάσεις το τι θα γίνει στο τέλος. Το happy ending δεν το αναζητάς ούτε το χαίρεσαι τόσο όταν θα έρθει τελικά.

Όσον αφορά τα νοήματα (αν πρέπει να μιλήσουμε και γι αυτά) η ταινία άγγιξε το θέμα της αθανασίας και της αφθαρσίας πολύ επιφανειακά σχετικά με τις επιπτώσεις που έχει στο τρόπο ζωής και την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Η σχέση με τη κόρη της παρουσιάζεται, για παράδειγμα, πολύ γλυκανάλατα και χωρίς βάθος. Παρ’ όλα αυτά η ταινία σε προειδοποίησε ήδη από την αρχή ότι ενδιαφέρεται περισσότερο για το αισθηματικό κομμάτι γι αυτό και τη συγχωρείς.