Εννέα χρόνια έχουν περάσει από το τελευταίο επεισόδιο της σειράς που δημιούργησε ο David Chase με τον τίτλο Sopranos. Με αφορμή την τελευταία ταινία που έπαιξε πριν πεθάνει ο πρωταγωνιστής της σειράς James Gandolfini θα προσπαθήσουμε να ανοίξουμε μια μικρή χαραμάδα μνήμης στην ίσως πιο ολοκληρωμένη σειρά που έχει εμφανιστεί στην τηλεόραση. Η σειρά αφηγείται την ιστορία μιας “οικογένειας” μαφιόζων που ζει στο New Jersey και εμείς την παρακολουθούμε με επίκεντρο τον αρχηγό της οικογένειας Tony Soprano. H συγκεκριμένη περιγραφή της σειράς δεν μπορεί να αποτυπώσει με λέξεις το βάθος της, και αυτό γιατί ενώ όλα μοιάζουν προβλέψιμα υπάρχει κάτι που σου δίνει την αίσθηση του αριστουργήματος.
Η αρχή της σειράς είναι ταυτόχρονα και το τέλος της με την αφήγηση να παίρνει την μορφή χιονοστιβάδας. Ο Soprano είναι μια προσωπικότητα που κινείται στην κόψη του ξυραφιού είτε πρόκειται για την οικογένεια του που είναι η γυναίκα του και τα δύο του παιδιά είτε η άλλη του ‘‘οικογένεια’’ που είναι οι συνεργάτες του στο έγκλημα. Η εξουσία του πάνω σε οποιοδήποτε ζωντανό οργανισμό αναπνέει είναι απόλυτη δημιουργώντας το μετείκασμα μιας περίπου ‘οριακής προσωπικότητας’ που ‘ πνίγει’ τον θεατή αξιοποιώντας εξαιρετικά το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται.
Τίποτα δεν αφήνεται να εννοηθεί όσον αφορά τους χαρακτήρες και το story της σειράς. Αμφιβολίες, μπορεί, ίσως, μάλλον. Αυτές οι λέξεις δεν υπάρχουν. Δεν μπορούν να εκφράσουν το κενό της αίσθησης που σου αφήνει. Καμία ταύτιση με χαρακτήρες. Ξέρεις από το πρώτο λεπτό της σειράς ότι αποκλείεται να τους ‘συμπαθήσεις’ γιατί η διαδικασία δεν έχει εκπλήξεις. Δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος χαρακτήρας να γίνει καλός, να μετανιώσει η να αποφασίσει να στραφεί στην προσευχή. Η συνειδητότητα της κατάστασής τους είναι αυτή που τους “μεγαλώνει”. Τους μεγαλώνει σεναριακά δομώντας ένα αξιοπερίεργο peep show προσμονής και προσαρμογής.
Στους υπόλοιπους χαρακτήρες ξεχωρίζουμε την Edie Falco στον ρόλο της καθολικής γυναίκας του Tony Soprano, την ψυχαναλύτρια Lorraine Bracco, τον ανιψιό Michael Imperioli, και φυσικά τον καταπληκτικό Steven Van Zandt στον ρόλο του Consigliere.
Οι δύο όμως μεγαλύτερες αρετές της συγκεκριμένης σειράς ήταν αναμφισβήτητα η σκηνοθεσία και το σενάριο. Ο τρόπος με τον οποίο ο σκηνοθέτης “ξεγυμνώνει” τον χαρακτήρες μπροστά στα μάτια μας χωρίς να μας δίνει περιθώριο να σκεφτούμε τι ακριβώς διαδραματίζεται μπροστά μας. Συστοιχίες εικόνων που έρχονται συνεχόμενα η μία πίσω από την άλλη μας δημιουργεί την αίσθηση μιας ανοίκειας και άβολης αίσθησης η οποία μάταια μας δημιουργεί τις προϋποθέσεις μιας ‘κάθαρσης’. Μία “κάθαρσης” που εντέλει δεν έρχεται ούτε με τα τελευταία τρία επεισόδια της σειράς τα οποία είναι πραγματικά ότι καλύτερο έχουν γυριστεί σε Αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά δημιουργώντας ένας αξεπέραστο προηγούμενο.
Το σενάριο είναι ότι πιο ολοκληρωμένο έχουν δει τα μάτια μας χωρίς να κάνει κανενός είδους ‘διάλειμμα’ στην πλοκή. Δημιουργεί ερωτήσεις οι οποίες δεν έχουν απαντήσεις αφού τελικά δεν είναι αναγκαίο. Είναι αυτό που είναι χωρίς περιστροφές και καθυστερήσεις χωρίς να δημιουργεί ψεύτικα ερωτηματικά σαν ένα τρένο που έρχεται καταπάνω σου και δεν μπορείς να το αποφύγεις. Τα όνειρα του Gandolfini ανοίγουν και κλείνουν σκηνές αφήνοντας μια ‘τρύπα’ που μπορεί να το γεμίσει το επόμενο όνειρο του και πάει λέγοντας, αφού τα όνειρα από μόνα τους είναι μία μίνι σειρά μέσα στην σειρά.
Κλείνοντας θα μπορούσαμε να πούμε χωρίς υπερβολή πως πρόκειται για τον Νονό του 20ου αιώνα και οι συγκεκριμένες έξι σεζόν με τα δύο-τρία ψεγάδια τους σε 86 επεισόδια είναι ένα μνημείο κινηματογραφικής συνέχειας από τα καλύτερα δείγματα του Αμερικάνικου κινηματογράφου.