She Said (2022)

Τον Harvey Weinstein τον ξέραμε, το βρόμικο κόσμο του χόλυγουντ τον ξέραμε, σίγουρα αυτό που δεν ξέραμε ήταν τις λεπτομέρειες και τα μικρά λιθαράκια που μπήκαν στην προσπάθεια δύο γυναικών δημοσιογράφων των New York Times να αποκαλύψουν το σκάνδαλο του μεγαλοπαραγωγού και ιδρυτή της Miramax, μια απ’ της μεγαλύτερες εταιρίες παραγωγής ταινιών, ο οποίος αποδείχθηκε ότι  παρενόχλησε ηθοποιούς, τάζοντας τους ρόλους.

Η εταιρία του Brat Pitt μαζί με την βραβευμένη τηλεοπτική σκηνοθέτιδα Maria Schrader (Unorthodox), διασκεύασαν το βιβλίο που γράψανε οι δύο δημοσιογράφοι που έχει τίτλο “She Said: Breaking the Sexual Harassment Story That Helped Ignite a Movement.” Σημαντική ταινία από κάθε άποψη, γι’ αυτό χρειαζόταν ειδικά λεπτό χειρισμό απ’ τους συντελεστές, προς τιμήν τους, υπάρχει μεγάλη προσοχή και σεβασμός στην απεικόνιση των γεγονότων. Το φιλμ δεν επικεντρώνεται απλά στις δημοσιογραφικές αποκαλύψεις και προσπάθειες των δύο γυναικών, αλλά αποπειράται, και με ένα τρόπο τα καταφέρνει, να τοποθετήσει τις ηρωίδες γύρω από μια κοινωνία, όχι απαραίτητα φιλόξενη, ένα με τους υπόλοιπους ανθρώπους, πως συμπεριφέρονται σαν γυναίκες, σαν δημοσιογράφοι, σαν μητέρες, μέλη μιας καταπιεστικής πατριαρχικής  κοινωνίας, προσπαθώντας να επιβιώσουν μέσα απ’ την πίστη στον εαυτό τους και την σωστή δουλειά πάνω στην έρευνα. Εξάλλου το κοινωνικό σύνολο αυτό επέτρεψε στο ρεμάλι, τον Weinstein, να αλωνίζει και να εκμεταλλεύεται την εξουσία του με τέτοιο απάνθρωπο και λιγδερό τρόπο.

Η σεναριογράφος πολύ έξυπνα ξεκινά την ταινία με το σκάνδαλο παρενοχλήσεων που ξέσπασε κατά του Trump. Έχοντας ως αφετηρία αυτό, δείχνει έντονα την σύνδεση ενός συστήματος, που συντηρείτε εδώ και δεκαετίες με την συγκάλυψη πολλών υποθέσεων βιασμού, με το θέμα που καταπιάνεται η ταινία. Η Lenkiewicz πάνω στον αγώνα της για αποκάλυψη και την προσπάθεια διαφοροποίησης από άλλες δημοσιογραφικές ταινίες (Spotlight, Zodiac), αφήνει στην τύχη της την αφήγηση, καθώς σε κάποια σημεία τα γεγονότα αραδιάζονται με απότομο και άγαρμπο τρόπο, ίσως για να μην βαρεθούμε, φέρνοντας έτσι τον θεατή στην άβολη θέση να ξύνει το κεφάλι του  όσον αφορά τη σειρά των γεγονότων. Όμως πάντα υπάρχουν οι δύο δυναμικοί χαρακτήρες να πολεμάνε με τον επιβλητικό, αόρατο εχθρό (ακούμε μόνο τη φωνή του Weinstein) που κρατάνε το ενδιαφέρον μέχρι τέλους.