See How They Run (2022)

Η Άγκαθα Κρίστυ έχει υποστεί πολλές παραλλαγές στα χρόνια που ο κινηματογράφος είναι η πιο μαζική και ύψιστη μορφή τέχνης. Είχαμε τις παλιές ταινίες βασισμένες σε έργα της, είδαμε τηλεοπτικές σειρές και ξανά ταινίες, παρακολουθήσαμε σατυρικές προσπάθειες με διάθεση διακωμώδησης με όχι και τόσο ενδιαφέρον αποτέλεσμα.
Στο “See how they run” μάλλον ισχύει το τελευταίο, στην οθόνη από πάνω γράφει (αποδόμηση,αποδόμηση,αποδόμηση…), πολύ φωναχτά και με πομπώδη τρόπο, δεν είναι τόσο καθαρό όσο θα ήθελαν, δηλαδή να καταλήγει σε κάτι τελείως διαφορετικό από μια κοινότυπη ανατροπή που δεν ξαφνιάζει κανέναν, στην τελική δεν χρειαζόταν κάτι άλλο, ανάλαφρο χιούμορ, χαλαρή αφήγηση που πλανιέται πάνω απ’ τη δολοφονία ενός ψωνισμένου Αμερικάνου σκηνοθέτη που προτείνει συνεχώς κάτι πιο πιασάρικο, κάτι που θα κάνει το θεατή να σηκωθεί απ’ την καρέκλα του, σε αντιπαραβολή με το Βρετανό σεναριογράφο που θέλει να κάνει δικιά του την “Ποντικοπαγίδα” της Κρίστυ.
Το φίλμ δομεί την ιστορία του γύρω από ανθρώπους της τέχνης, που όλοι για κάποιο λόγο έχουν λερωμένη τη φωλιά τους και βγαίνουν ευνοημένοι απ’ τον αιφνίδιο θάνατο του σκηνοθέτη. Εκεί κάνει την εμφάνιση του το πρωταγωνιστικό ντουέτο, ο επιθεωρητής, μια κωμική μεταφορά του Ηρακλή Πουαρό και η βοηθός του, οι οποίοι παίρνουν πάνω τους την ταινία και την προχωράνε παρακάτω, Μαζί με τις διακριτικές  αναφορές τόσο σε ταινίες του Κιούμπρικ και του Χίτσκοκ, όσο και στην δύσκολη περίοδο της μεταπολεμικής Αγγλίας της δεκαετίας του 50.                                                        Το whodunit αποτελεί πάντα ένα είδος πάνω κάτω γνώριμο για το θεατή ή τον αναγνώστη, συνήθως το έκανε ή ο μπάτλερ ή η καμαριέρα, οπότε σα δημιουργός καλείσαι να πάρεις μια απόφαση, αγκαλιάζω μέχρι το τέλος το genre του μυστηρίου και στηρίζομαι σ’ αυτό για να βγάλω δραματουργία ή το αποδομώ μέχρι τελικής πτώσεως και διαθέτω τα ευρήματα ώστε να βγει ο κόσμος με ανοιχτό το στόμα απ’ την αίθουσα. Δυστυχώς το “See how they run” βρίσκεται κάπου στη μέση.