Que Dios nos perdone (May God Save Us) (2016)

Poster

Μαδρίτη, Καλοκαίρι του 2011. Οικονομική κρίση. Το κίνημα 15-Μ και ενάμιση εκατομμύριο πιστοί περιμένουν την άφιξη του πάπα, σε μια πόλη που είναι πιο χαοτική από ποτέ. Σε αυτό το περιβάλλον, οι ντετέκτιβ Velarde και Alfaro πρέπει να ανακαλύψουν κάποιον που φαίνεται να είναι ψυχοπαθής δολοφόνος. Το κυνήγι του είναι ενάντια στον χρόνο και θα τους κάνει να συνειδητοποιήσουν κάτι που δεν φαντάζονταν ποτέ: κανένας από τους δυο τους δεν είναι και τόσο διαφορετικός από τον δολοφόνο.

TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ

Ένα βραβευμένο θρίλερ Ισπανικής καταγωγής, που εμπεριέχει τα σωστά στοιχεία για να συμπεριληφθεί στις ταινίες που σίγουρα αξίζει να δούμε. Ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή, γιατί η ταινία που ακολουθεί είναι δίωρη και απαιτεί την προσοχή όλων μας.

Βρισκόμαστε στην Μαδρίτη λοιπόν και η κατάσταση είναι αποπνικτική. Κόσμος πολύς, ζέστη πολύ και εκείνο το μεσημέρι το έγκλημα απεδείχθη αποτρόπαιο και αρκετά κτηνώδες. Στον χώρο του εγκλήματος φτάνουν οι ντεντέκτιβ της υπόθεσης και μετά την αποκάλυψη που έκανε ο Velarde αρχίζει ένα ντόμινο δολοφονιών. Η ταινία όπως ανέφερα πριν είναι δίωρη, με αποτέλεσμα να χωρίζετε από μόνη της σε δυο τμήματα. Θα έλεγα ότι η πρώτη ώρα ίσως να ήταν ανώφελη και να μην χρειαζόταν πολύ, μα όταν μπήκε στην επόμενη ώρα απέδειξε το αντίθετο.

Αρκετά δομημένο και δουλεμένο στον κάθε χαρακτήρα, που μας μένει να πούμε για άλλη μια φορά ότι οι Ισπανοί ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Ξεγυμνώνουν καλά τον κάθε χαρακτήρα που οι ίδιοι έχουν ντύσει με τα απαραίτητα και εκκεντρικά χαρακτηριστικά, έτσι ώστε να μην αφήσουν τίποτα να πάει χαμένο. Δεν εξυμνούν κανέναν και δείχνουν τις αδυναμίες όλων. Στοιχεία που μπορεί να μας φαινόταν σε κάποιον άλλο αστεία, εδώ τα βλέπουμε με άλλο μάτι.

Η εκδίκηση ήταν το τελικό στάδιο της ανατροπής που έσωσε την ταινία, από το να γίνει μια ακόμα κοινότυπη ταινία εγκλήματος. Ένα μειονέκτημα, αν μπορούσε να θεωρηθεί έτσι, είναι ότι αν δεν έχεις ξαναδεί ευρωπαϊκό κινηματογράφο θα σε κουράσει αρκετά γιατί πλατειάζει σε μερικά σημεία. Όμως θα πω να το τολμήσετε γιατί έχει μέσα του αλήθειες δοσμένες με πολύ απότομο και ωμό τρόπο.

Όπως θα έλεγε ο σοφός λαός “η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο”. Κρύο και με φόντο βροχερό τοπίο. Έτσι, για να του κρατάμε την σωστή θερμοκρασία! (σημείωση: Προς όλους τους φιλόζωους, να ξέρετε ότι έχει στενάχωρο υλικό. Δεν μπορώ να το πω πιο ευγενικά.)

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Με είκοσι δυο υποψηφιότητες και τέσσερις νίκες, τρεις εκ των οποίων τις έλαβε ο εξαιρετικός Roberto Alamo για τον ηγετικό ρόλο του στην ταινία, το μόνο σίγουρο είναι ότι ένα ακόμα βραβείο θα του το δώσουμε και εμείς. Στις ερμηνείες των δυο ηθοποιών που υποδύονται τους ντετέκτιβ. Ο πιο έντονος χαρακτήρας της ταινίας δεν δόθηκε άδικα στον Αlamo. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κάποιον άλλο στην θέση του Javier Alfaro, από το ήδη υπάρχων cast. Αξέχαστη ερμηνεία και συγκλονιστικά συναισθήματα μας προσέφερε και γι’ αυτό τον έχουμε σε ιδιαίτερη συμπάθεια.

Στην ίδια και ίσως ισότιμη θέση θα βάλω και τον εκπληκτικό Antonio De La Torre, στον ρόλο του Luis Velarde. Μας έκανε να τον λυπηθούμε, να αδιαφορήσουμε για εκείνον τις ώρες που μας τραβούσε το βλέμμα ο Alamo, όμως έκανε και αυτός την ανατροπή του και μας άφησε με το στόμα ανοιχτό. Σίγουρα δεν θα ξεχάσουμε και τον Javier Pereira στον ρόλο του Andres Bosque, ο οποίος ήταν σε εξαιρετική κατάσταση, τόσο ερμηνευτικά όσο και σωματικά (θα καταλάβετε τι εννοώ).

Στα αναμενόμενα πλαίσια κινήθηκε ο Rodrigo Sorogoyen (σκηνοθεσία), που μας τα ανακάτεψε λιγάκι τα πλάνα του σε σημείο που να μην του δίνουμε και πολύ σημασία. Θα πω για τα τυπικά ότι μαζί με την Isabel Pena, έγραψαν μαζί το σενάριο.

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ

Για τους ντεντέκτιβ. Ναι, μόνο γι’ αυτούς τους δυο και για κανέναν άλλο λόγο.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ

ΣΕΝΑΡΙΟ
7.5
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
6
ΜΟΥΣΙΚΗ
4
ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ
7.5
Reader Rating3 Votes
7
6.3