Pride and Prejudice and Zombies (2016)

Μία ταινία, η οποία δεν καταγράφει με τον παραδοσιακό τρόπο το γνωστό βιβλίο. Πρόκειται μάλλον περισσότερο για φιλμ νουβέλας-παρωδίας, μιας και αποτυπώνει κομματάκι πιο “χιουμοριστικά” τα γεγονότα, έτσι όπως ξανα-γράφτηκαν το 2009 από τον Seth Graham-Smith και κυκλοφόρησαν από την Quirk Books.

Το “Pride and Prejudice and Zombies” προσπαθεί σε μεγάλο βαθμό να επιβιώσει σεναριακά και σκηνοθετικά μέσα από το story που δίνεται, προσδίδοντας ελαφρώς μοντέρνα στοιχεία μεταποκαλυπτικής φαντασίας με ζόμπια να τρέχουν και να τρώνε εγκέφαλους. Παρ’ όλα αυτά δεν θα έλεγα ότι τα καταφέρνει ιδιαίτερα. Τα θετικά στοιχεία της ταινίας περιορίζονται στο ότι συνδυάζει πετυχημένα το αστείο και το horror κομμάτι, με εναλλασσόμενες σκηνές δράσης και ρυθμό. Επιπλέον, παρ’ όλο το κυνηγητό ανάμεσα σε ζωντανούς και νεκρούς, αναδίδει ένα άρωμα παλιάς Αγγλίας μέσω των ωραίων φωτογραφικών πλάνων και των κοστουμιών.

Οι δόσεις δράσης, τρόμου και ρομάντζου δίνονται σωστά και ο σκηνοθέτης προσεγγίζει το πράγμα παίζοντας ανάμεσα σε δύο όψεις. Σχεδόν ταυτόχρονα μας παρουσιάζεται το κωμικό μέρος, για να χαθεί στη συνέχεια με αμεσότητα και να μετατραπεί σε κάτι σκοτεινό. Η ταινία παρουσιάζει την εποχή εκείνη ήδη από την αρχή, μέσα από εικονογραφημένα σκετς γεμάτα χρώμα, σχεδόν σαν παιδικό κόμικ, το οποίο πολύ γρήγορα παραλλάσσει το σκηνικό σε ένα αιματηρό τοπίο. Και ενώ το μυθολογικό υπόβαθρο καλά κρατεί, το σενάριο χάνεται, πέφτει σε τρομερά κλισέ και δεν καταφέρνει να “πιάσει” τον θεατή.

To φιλμ αδικεί τον τίτλο του και χάνει αστραπιαία την αίγλη του. Υπάρχει ένας κεντρικός άξονας που δυστυχώς παραμένει ανεκμετάλλευτος και το σενάριο μοιάζει να προσπαθεί να μας βγάλει λίγες στιγμές διασκέδασης με το ζόρι. Το κινηματογραφικό πορτρέτο που δημιουργεί ο σκηνοθέτης πέφτει στην παγίδα γραφικοτήτων και άλλων πρωτοποριακών τεχνασμάτων δίχως επιτυχία. Η ταινία έχει δυνατό υλικό και έντονες σκηνές, βάζει το γυναικείο φύλο στο βάθρο της δύναμης και της αποφασιστικότητας, παλλόμενο ανάμεσα σε μία παραδοσιακή, γεμάτη ταμπού κοινωνία και στον αγώνα για επιβίωση με στρατιωτική εκπαίδευση και δυνατά όπλα. Kαι πάλι όμως δεν καταφέρνει να αξιοποιήσει τα μέσα που έχει, με συνέπεια μετά από λίγο να ξεχάσεις τα όσα είδες.