Ο Charlie πάσχει από μία νευρολογική ασθένεια όπου όταν βιώνει κάποια έντονα συναισθήματα και συγκεκριμένα την χαρά, χάνει τις αισθήσεις του. Εξαιτίας του προβλήματος αυτού η ζωή του είναι αρκετά δύσκολη, γεμάτη περιορισμούς και συμβιβασμούς. Η κατάσταση θα γίνει ακόμη πιο δύσκολη για αυτόν, όταν θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί την Francesca.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Η υπόθεση της ταινίας είναι εμπνευσμένη από μία ραδιοφωνική ιστορία που περιγράφει ουσιαστικά την πάθηση του πρωταγωνιστή και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε. Ήδη από την αρχή της η ταινία κινείται γύρω από το στοιχείο της υπερβολής, καθώς ο πρωταγωνιστής ζαλίζεται ακόμη και στην θέαση ενός ζευγαριού με το παιδί τους. Η συνολική παρουσίαση της δυσλειτουργίας αυτής από την οποία πάσχει ο Charlie γίνεται με ανόητο τρόπο και διακωμωδείται αρκετά, πράγμα το οποίο δεν αργεί να καταντήσει αρκετά γραφικό και αναμενόμενο μέσα στην ταινία. Υπάρχουν σίγουρα σκηνές που θα προκαλέσουν γέλιο και ευθυμία στον θεατή, αφού η ταινία προσπαθεί σε υπερβολικό βαθμό να γίνει αστεία με διάφορους τρόπους. Οι χαρακτήρες είναι φτιαγμένοι σαν καρικατούρες, καθώς τα χαρακτηριστικά που τους διακρίνουν δίνονται με υπερβολή για να τονώσουν το κωμικό στοιχείο, ενώ η κύρια ιστορία “αγάπης” κινείται μέσα στις αντιθέσεις των χαρακτήρων και από την αρχή μας κάνει κατανοητό ότι οι δυο πρωταγωνιστές δεν γίνεται (;) να είναι μαζί. Όπως καταλαβαίνουμε τα κλισέ του είδους είναι προφανή και η κατάληξη της ταινίας κάπως αναμενόμενη, η οποία “σπάει” στο πέρασμα της κάθε λογική και ρεαλιστική προσέγγιση των ανθρωπίνων σχέσεων, καθώς οι σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων μπλέκονται αρκετά και λύνονται σχεδόν “μαγικά”.
Οι χαρακτήρες της ταινίας εμπλέκονται με έναν τρόπο μεταξύ τους που θυμίζει αρκετά επιθεώρηση έτσι ώστε να καταφέρουν να δημιουργήσουν τριβές και να υπάρξει για μερικά λεπτά ένταση και ίσως ένα μικρό περιθώριο κάποιοι από τους ηθοποιούς να προσπαθήσουν να ερμηνεύσουν. Φυσικά, υπάρχουν κάποιες σκηνές που προκαλούν μία μικρή ευθυμία αλλά δεν είναι αρκετές ώστε να βελτιώσουν την γενική μέτρια προς κακή εικόνα της ταινίας.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Στο τεχνικό κομμάτι, σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Jason Winer ένας δημιουργός με αρκετή εμπειρία σε τηλεοπτικές δουλειές που αποπειράται να κάνει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία που θα προβληθεί κανονικά σε αίθουσες κινηματογράφου. Σίγουρα η απόπειρα του απέχει αρκετά από το να θεωρηθεί επιτυχημένη στο τεχνικός της κομμάτι. Η σκηνοθεσία της ταινίας θυμίζει τηλεοπτική σειρά με αρκετά γρήγορες σκηνές που οι περισσότερες από αυτές δεν έχουν λόγο ύπαρξης, καθώς δεν βοηθούν την εξέλιξη της πλοκής. Επιπλέον, η ρηχή ανάπτυξη των χαρακτήρων και η υπερβολική παρουσίαση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους έχει δύο αρνητικά, πρώτον ότι δεν αφήνει περιθώρια για συναισθηματική σύνδεση με τους πρωταγωνιστές, όσο τραγική και εάν είναι η θέση τους και δεύτερον ότι ο θεατής δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει με σοβαρότητα σε κάποιες σκηνές που το απαιτούν.
Όσον αφορά τώρα το cast, αυτό έχει κάποια αρκετά ηχηρά ονόματα όπως του πρωταγωνιστή Martin Freeman και της συμπρωταγωνίστριας του Morena Baccarin, οι οποίοι δεν δείχνουν όμως την διάθεση να κάνουν προσπάθεια να ερμηνεύσουν. Η μόνη που ξεχωρίζει είναι η Melissa Rauch όπου μεταφέρει αρκετά πετυχημένα έναν χαρακτήρα χωρίς συναισθήματα, με απότομες εναλλαγές διάθεσης, με αποτέλεσμα να προκαλεί στον θεατή σε αρκετά σημεία την διάθεση να γελάσει.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Εν κατακλείδι, μία ραδιοφωνική ιστορία βρήκε τον χώρο και τον χρόνο να εμπνεύσει το story μίας ταινίας, η οποία “μεταφράζεται” σε Ode to Joy. Η προσπάθεια αυτή δείχνει να είναι ανεπιτυχής, καθώς σε όλη την διάρκεια της δεν καταφέρνει να πείσει τον θεατή ότι θα δει κάτι ιδιαίτερο, κάτι διαφορετικό ή έστω κάτι διασκεδαστικό. Γενικά, η ταινία προσπαθεί να καλύψει τα αρκετά κενά που έχει μέσα από το γνωστό cast της που όμως αδιαφορεί και δεν έχει και τον “χώρο” να ερμηνεύσει. Ο επιφανειακός της χαρακτήρας και η απελπισμένη προσπάθεια του δημιουργού να προκαλέσει το γέλιο στον θεατή μέσα από την υπερβολή δεν επιτρέπει στην ταινία να έχει αρκετές καλές στιγμές, δεν επιτρέπει στον θεατή να δεθεί με τους χαρακτήρες, ενώ το ρομάντζο είναι όμοιο με παραμυθιού, καθώς όλα λύνονται ως δια μαγείας. Έτσι, το Ode to Joy στερείται πολλών βασικών “συστατικών”, ακόμη και για μία εύπεπτη ταινία και δεν έχει να προσφέρει τίποτα ουσιαστικό στον θεατή της.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ
Ode to Joy
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ
04 Απριλίου 2019
ΔΙΑΡΚΕΙΑ
97 λεπτά