Ο Samuel Solomon, ένας καθηγητής λογοτεχνίας που είναι άνεργος από τότε που η φίλη του βρήκε τραγικό θάνατο, υποφέρει από ένα συνεχόμενο εφιάλτη όπου μια γυναίκα δολοφονείται βάναυσα σε μια παράξενη τελετή. Όταν η γυναίκα που έχει στοιχειώσει τις νύχτες του, βρίσκεται νεκρή στην πραγματικότητα, ο Samuel, ψάχνοντας απαντήσεις θα καταφέρει να βρεθεί στον τόπο του εγκλήματος. Εκεί, θα συναντήσει την Rachel, η οποία είχε τον ίδιο εφιάλτη με εκείνον και μαζί θα κάνουν τα πάντα να ανακαλύψουν την ταυτότητα της μυστηριώδους γυναίκας, μπαίνοντας σε έναν τρομακτικό κόσμο που ελέγχεται από φιγούρες που ενέπνευσαν τους καλλιτέχνες μέσα στο χρόνο: τις Μούσες!
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Μια ταινία που είναι βασισμένη στη νουβέλα του Ισπανού συγγραφέα José Carlos Somoza, “La dama número trece”. Επειδή οι περισσότεροι από εμάς δεν γνωρίζουμε Ισπανικά, θα μεταφράσω τον τίτλο για να συνεννοηθούμε. Η νουβέλα ονομάζεται “Οι δεκατρείς Κυρίες”, οπότε καταλαβαίνουμε αμέσως ότι έχει πέσει πολύ ψαλίδι στην εν λόγω ιστορία. Ο λόγος που διάλεξα να δω την ταινία, ήταν γιατί λανθασμένα υπέθεσα ότι θα είχε να κάνει με τον μύθο των Μουσών της Αρχαίας Ελλάδας, σε μια πιο τρομακτική έκδοση. Όμως βρήκα κάτι άλλο, πιο περίεργο και πιο ανακατεμένο.
Δεν έχει τύχει να διαβάσω την νουβέλα του Ισπανού José Carlos Somoza, για να καταλάβω ακριβώς τι έχει γίνει και στις δυο περιπτώσεις, όμως είναι εμφανές ότι δεν είναι η ίδια ιστορία. Εδώ συγκεκριμένα, έχει γίνει μια επιτομή της παγκόσμιας ποίησης. Από τις πρώτες κιόλας “ατάκες” της ταινίας, βολτάρουμε στην Κόλαση του Dante, στην συνέχεια περνάμε από τον “Απολεσθείς Παράδεισο” του Jonh Milton, γνωρίζουμε τον Ιρλανδό ποιητή William Yeats, που ήτο λάτρης των παραδόσεων και της μυθολογίας της πατρίδας του. Δεν λείπει ο “Προφήτης” της Αγγλικής λογοτεχνίας και ποιητής William Blake ούτε και η γυναικεία παρουσία. Η Christine De Pizan, διάσημη λόγια Ιταλίδα ποιήτρια, συγγραφέας και φεμινίστρια. Ο Joseph Cross προσφέρει το “Beyond the Veil”, λίγους στίχους από τον Κωνσταντίνο Καβάφη, ο Henry Vaughan, το “They are all gone into the world of light”, όπως και η Cristina Rossetti, το υπέροχο ποίημα της “A Better Resurrection”.
Με όλα αυτά ανά χείρας, δημιουργήθηκε μια σκοτεινή πλευρά στον πρωταγωνιστή , που έμελλε να είναι παραδομένος στις Μούσες. Όχι, δεν εννοώ τις δικές μας. Αν και εμπνεύστηκε από εκεί, ο δημιουργός της ταινίας έφτιαξε τις δικές του Μούσες, τις σκοτεινές που έχουν αριθμητικά και περίπου ίδια χαρακτηριστικά, από τους κύκλους του Καθαρτηρίου του Dante. Σαφώς και η έννοια των Μουσών, πηγάζει από τον Αρχαιοελληνικό μύθο και γενικά χωρίς να κάνει σχεδόν καμία αναφορά, αυτό που τονίζει η ταινία είναι το βίωμα του καλλιτέχνη.
Όσοι από εσάς ασχολείστε με τις Καλές Τέχνες (όχι ότι υπάρχουν Κακές Τέχνες), ποίηση, συγγραφή βιβλίων, στιχουργική, μουσική, υποκριτική, ζωγραφική, γλυπτική, θα ξέρετε σίγουρα ότι όλοι αναζητούμε την έμπνευση. Στον καλλιτεχνικό χώρο λοιπόν είναι πολύ γνωστή αυτή η έννοια και πάντα όλοι αναζητούμε την Μούσα μας. Εδώ λοιπόν βλέπουμε προσωποποιημένο τον πόνο και τις ενοχές του καλλιτέχνη, σε 7 γυναικείες μορφές, που του έδωσαν πολλά άσχημα συναισθήματα και που εν τέλει κατάφεραν να βγάλουν από μέσα του την συγκεκριμένη Μούσα.
Δεν είναι από τις ταινίες που θα ξεχωρίσεις για να την δεις άλλη μια φορά, αν και θα μπορούσε με τόση πολλή και καλή μυθολογία. Υπάρχει περίπτωση να ταυτιστείς σε μερικά σημεία και σίγουρα θα εκτιμήσεις όλες τις αναφορές στην παγκόσμια ποίηση και λογοτεχνία. Στο τέλος βέβαια θα σε αφήσει να το σκεφτείς λίγο παραπάνω.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μια σύμπραξη Ισπανίας / Γαλλίας / Ιρλανδίας / Βελγίου, η ταινία είναι αγγλόφωνη με την ιστορία να εκτυλίσσεται στο Δουβλίνο. Με σκηνοθέτη τον Jaume Balaguero (Rec – 2 / Mientras Duermes) δεν έχουμε παράπονο, διότι έχει κάνει μια πολύ ωραία δουλειά. Δυνατά πλάνα με ωραία ατμόσφαιρα και μια ακόμα πιο καλή κινηματογράφηση. Στο σενάριο λιγάκι μας τα χάλασε μιας και έβαλε και εκεί το χεράκι του (ο σκηνοθέτης) μαζί με τον Fernando Navarro. Έχω την εντύπωση πως θα μπορούσαν να κάνουν κάτι πολύ καλύτερο.
Ο Elliot Cowan είναι το κεντρικό πρόσωπο στην ταινία μας. Ο καθηγητής Samuel Solomon, μας κρατάει με την ζεστή του ερμηνεία κρατώντας τα αισθήματα σε καλό επίπεδο. Δυνατή και η ερμηνεία της Ana Ularu (Inferno – Emerald City), στον ρόλο της Rachel. Δύσκολα ξεχνάς και όλες τις γυναικείες παρουσίες που η κάθε μια με τον τρόπο και τον ρόλο της αφήνει έντονο σημάδι. Θα ις αναφέρω εν τάχει γιατί είναι πολλές. Έχουμε λοιπόν τις Franka Potente (Susan Gilard), Leonor Watling (Lidia Garetti), Manuela Vellés (Beatriz), Joanne Whalley (Jacqueline). Στον ρόλο του καθηγητή Bernard Rauschen, ο Christopher Lloyd (Back to the Future – Addams Family Values – Who Framed Roger Rabbit).
Η μουσική ήταν εκεί να βοηθάει να αισθανθούμε περισσότερα, όμως οι πιο ωραίες νότες ήταν όταν ψιθύριζαν τους στίχους ποιημάτων.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Γιατί σου αρέσουν οι ταινίες μυστηρίου με δόσεις φόβου. Γιατί έχει πάρει ωραία ερεθίσματα από την παγκόσμια ποίηση και λογοτεχνία. Γιατί είναι ένας πιο σκοτεινός τρόπος να δεις το τι μπορεί να προκαλέσει μια “Μούσα”, στον καλλιτέχνη που έχει επισκεφθεί. Γιατί έμμεσα δείχνει ότι ο ανδρικός πληθυσμός ταλαιπωρείται από τις γυναίκες σε όλα τα επίπεδα. Γιατί είναι μια ωραία ταινία που σε κρατάει, ένα βροχερό βράδυ Σαββάτου με ένα ζεστό ποτήρι κρασί.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ
Μούσα
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ
29 Νοεμβρίου 2017
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ (GR)
15 Μαρτίου 2018
ΔΙΑΡΚΕΙΑ
107 λεπτά