Monsoon (2020)

Στην κατάμεστη αίθουσα του Odeon όπερα, το Monsoon μας έκανε να νιώσουμε τα πάντα: χαρά, λύπη, νοσταλγία, έρωτα, πόνο, ακόμα και να προβληματιστούμε για τη δική μας ταυτότητα. Ο Kit επιστρέφει στο Βιετνάμ μετά από 30 χρόνια. Ζώντας στο Λονδίνο με την οικογένειά του από τα 6 του χρόνια, μεγαλώνοντας χωρίς ιστορίες ή αναμνήσεις από την πατρίδα του, επιστρέφει ως ξένος, ως τουρίστας, αδυνατώντας να θυμηθεί ακόμη και τη μητρική του γλώσσα. Ο ίδιος ξεκινάει μια εσωτερική αναζήτηση στη χώρα που θυμάται αμυδρά και που μοιάζει να έχει αλλάξει ολότελα. Γνωρίζοντας τον Lewis (Parker Sawyers), έναν Αμερικανό που ζει στη Σάιγκον, θα ξεκινήσουν μαζί τόσο μια όμορφη ερωτική ιστορία αλλά και μια εξιστόρηση δυο παιδιών που μεγάλωσαν με βετεράνους πατέρες του Πολέμου του Βιετνάμ.

Το one-night-stand τους θα καταλήξει στην ομορφιά ενός ερωτικού συναισθήματος. Καθώς αυτή η γνωριμία θα τους φέρει κοντά, οι -με έναν ιδιαίτερο τρόπο- κοινές πληγές τους θα τους ενώσουν. Με μια ρομαντική και νοσταλγική διάθεση, η ιστορία θα μας θυμίσει όσα οι λαοί άφησαν πίσω ανά καιρούς, αναμνήσεις και πατρίδες, κυνηγώντας ένα καλύτερο μέλλον μακριά από τη δύνη του πολέμου. Ωστόσο, η ίδια η ταινία θα τοποθετήσει δυο ήρωες που αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο αυτές τις πληγές στο ίδιο κάδρο. Η οικογένεια του Kit είχε βρει καταφύγιο στην Αγγλία, ως μια άλλη γη της απαγγελίας, και ο ίδιος επιλέγει να την επισκεφτεί με σκοπό να βρεθεί πίσω στις ρίζες του, ενώ ο πληγωμένος Lewis επιλέγει να μετοικίσει στο Βιετνάμ, όπου ο πατέρας του πολέμησε και όπου ο ίδιος βιώνει την εσωτερική γαλήνη. Μια όμορφη ιστορία αγάπης που ξεκινά από ένα ταξίδι αναζήτησης του Kit που ίσως έφερε άλλα από αυτά που περίμενε. Επιδιώκοντας να συζητήσει πολλά περισσότερα από ένα ακόμη love story, η ταινία καταφέρνει να καταδείξει τους τρόπους με τους οποίους τα τραύματα των λαών μπορούν όχι μόνο να είναι κοινά αλλά και να αποτελέσουν σημείο επαφής για τους ανθρώπους ή και να πυροδοτήσουν ιστορίες αγάπης.