Madeline’s Madeline (2018)

Σχεδόν οποιαδήποτε αμερικανική ταινία προβάλλεται φέτος στις Νύχτες Πρεμιέρας πρέπει να έχει κάνει την πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ Sundance, κάτι το οποίο ισχύει και για το Madeline’s Madeline, τη νέα ταινία της Josephine Decker (Thou Wast Mild and Lovely).

Ας βγάλω από τη μέση το γεγονός ότι το Madeline’s Madeline έχει ένα από τα ευρηματικότερα και πιο ενδιαφέροντα τρέιλερ που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Ωραία, ας πάμε παρακάτω: Παρακολουθούμε την ιστορία της Madeline (ένα σπουδαίο ντεμπούτο για την Helena Howard), μιας ψυχικά διαταραγμένης έφηβης ηθοποιού που σε μεγάλο βαθμό κάνει φυσιολογικά εφηβικά πράγματα: τσακώνεται με τους «μεγάλους», παθιάζεται με ό,τι της αρέσει, προσπαθεί να βρει ποια είναι και «κρατάει μούτρα». Απλά στην περίπτωση της Madeline ορισμένες αντιδράσεις είναι αρκετά βίαιες και ωμές.

Ξεσπάει συνήθως στην υπερπροστατευτική (ή μήπως υποβόσκει κι εδώ κάποια ψυχική ασθένεια;) μητέρα της, πότε στην πραγματικότητα και πότε στη φαντασία της. Βρίσκει διέξοδο σε ένα θεατρικό θίασο, αλλά σιγά-σιγά σχηματίζει μια αλληλοεξαρτόμενη σχέση μητέρας/κόρης με τη δασκάλα της που απειλεί να καταστρέψει το θίασο, όταν η δασκάλα προσπαθεί να ανεβάσει μια παράσταση που αφορά την ιστορία της Madeline. Και οι τρεις κύριοι χαρακτήρες εμφανίζουν σε αρκετά σημεία μικροπρεπή συμπεριφορά, κάτι που κάνει δύσκολο να νοιαστείς τρομερά γι’ αυτούς και να τους συμπαθήσεις.

Η Decker προσπαθεί να κάνει και μια κριτική στο αμαρτωλό παρελθόν του Χόλυγουντ, δείχνοντάς μας ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πει τη δική σου ιστορία, εκτός από εσένα. Το κακό είναι ότι στο θυμίζει διαρκώς λέγοντας ότι «αυτό που παρακολουθείς είναι μια μεταφορά».

Έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν μερικά σημεία που η Decker προσπαθεί να κάνει κάποιο φυλετικό σχόλιο, τα οποία αν όντως υπάρχουν είναι αρκετά ατσούμπαλα και επιφανειακά. Αυτό είναι και το γενικότερο πρόβλημα τις ταινίας: η ανισότητα. Έχει καλές προθέσεις, αλλά η εκτέλεση στερείται λεπτότητας.