Lion (2016)

Βασισμένο στην αυτοβιογραφία του Saroo Brierley, το Lion αφηγείται την μοναδική ιστορία ζωής του Ινδού συγγραφέα, ο οποίος χάθηκε στην ηλικία των 5 ετών σε έναν σταθμό τρένων της Calcutta, χωρίς καν να μπορεί να μιλήσει την τοπική διάλεκτο. Με μόνη ανάμνηση κάποιες σκόρπιες εικόνες της παιδικής του ηλικίας, 25 χρόνια μετά θα αποφασίσει να ψάξει να βρει την χαμένη του οικογένεια.

Το ταξίδι του πεντάχρονου προς την επιβίωση, είναι μια κινηματογραφική ιστορία που σου κόβει την ανάσα, κάνοντας σε με ευκολία να δεθείς με την προσπάθεια και την επιμονή του για επιβίωση.

Το Lion μπορεί να πει κανείς πως χωρίζεται σε δύο κομμάτια τα οποία και ασχολούνται με την ίδια κατάσταση της ψυχοσύνθεσης του πρωταγωνιστή, αλλά από διαφορετική οπτική σκοπιά. Στο μεν πρώτο ο Saroo βιώνει την κυριολεκτική έννοια του να βρίσκεσαι χαμένος, καθότι απομακρύνεται από τον αδερφό του χωρίς να μπορεί να τον ξαναβρεί λόγω της μικρής του ηλικίας. Στο δε δεύτερο κομμάτι του φιλμ, ο ενήλικας πλέον Saroo νιώθει συναισθηματικά χαμένος από το γεγονός ότι δεν ξέρει τις ρίζες του, αισθανόμενος ένα μεγάλο κενό για την απώλεια της βιολογικής του οικογένειας.

Δεν θα πω ψέματα, το πρώτο μισό στην Ινδία με τους “μικρούς” πρωταγωνιστές είναι σαφώς καλύτερο του δεύτερου, όχι μόνο σεναριακά ή ερμηνευτικά, αλλά συνολικά!

Ο ρυθμός του, τα πλάνα του, η εξιστόρηση της ιστορίας και τα εκφραστικά πρόσωπα των ταλαιπωρημένων παιδιών, ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια σου, όπως μόνο το καλό σινεμά μπορεί να σου προσφέρει. Ταυτόχρονα βεβαίως θα μάθεις και θα οργιστείς με την εκμετάλλευση των “χαμένων παιδιών” σε μια απέραντη χώρα όπου επικρατεί το απόλυτο χάος.

Στο δεύτερο μισό, η ιστορία μεταφέρεται 20 χρόνια μετά και στην ανάγκη του πρωταγωνιστή να βρει την οικογένεια του, στην προσπάθεια της όμως να τονίσει επιτηδευμένα το ψυχικό του κενό και τον φόβο του να μάθει μια αλήθεια που δεν θα του αρέσει, πέφτει σε αναγκαίες σεναριακές απλουστεύσεις ώστε να καταλήξουμε στο τέλος της “πραγματικής ιστορίας” (για παράδειγμα η τυχαία εύρεση του σημείου όπου χάθηκε μικρός, την στιγμή που αποφασίζει να σταματήσει την αναζήτηση) .

Το απόφθεγμα του φιλμ συνοψίζεται στο τραγούδι των τίτλων τέλους “Never Give Up” (Ποτέ μην τα παρατάς) που ερμηνεύει η μοναδική Sia, ενώ παράλληλα παρακολουθούμε πλάνα του “πραγματικού” Saroo και της ζωής του όπως αυτή εξελίχθηκε στην πραγματικότητα.