Η Μία, μια ανερχόμενη ηθοποιός, και ο Σεμπάστιαν, ένας παθιασμένος με τη τζαζ πιανίστας, αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα ζώντας στο Λος Άντζελες, μια πόλη γνωστή για τις χαμένες ελπίδες και τα όνειρα. Όταν οι δρόμοι τους θα συναντηθούν, η ζωή τους μοιάζει να γεμίζει χρώμα, σιγουριά και φιλοδοξία. Το ζήτημα των προτεραιοτήτων, ωστόσο, δεν θα αργήσει να εμφανιστεί και τότε το ερώτημα είναι γνωστό: Η σπίθα που δημιουργήθηκε ανάμεσά τους είναι αρκετά δυνατή ώστε να τους κρατήσει μαζί σε μια κοινή πορεία, ή η σχέση τους θα νικηθεί από κάτι ανώτερο και από τους ίδιους;
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Ξεκινώντας από μία ενδιαφέρουσα πληροφορία ο τίτλος της ταινίας φαίνεται να έχει διπλή σημασία. Πρόκειται από τη μία για το παρατσούκλι του Λος Άντζελες, της πόλης στην οποία εκτυλίσσεται η υπόθεση, από την άλλη, όμως, ορίζεται ως η εύθυμη ονειρική κατάσταση του μυαλού που σε βγάζει από τη θλίψη της καθημερινότητας, ένα ξεκάθαρο υπονοούμενο για την επίδραση που θα χει η γνωριμία τους στον καθένα από τους δύο πρωταγωνιστές.
Για να είμαι ειλικρινής η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους ήταν “υπερεκτιμημένη”, κι αυτό για το ανελέητο spam που φάγαμε μήνες τώρα σχετικά με το πολυαναμενόμενο La La Land. Ναι, ήταν σίγουρα ένα από τα highlight του βαρετού κατά τα άλλα κινηματογραφικά 2016 και ναι, αποτελεί μια τολμηρή επιλογή λόγω μιούζικαλ, ωστόσο θεωρώ ότι ορισμένα στοιχεία και παραλείψεις με πέταξαν αρκετά off από το κατά τα άλλα όμορφο σύνολο (θα εξηγηθώ στη συνέχεια…).
Η ταινία ξεκινά με ένα από τα εντυπωσιακότερα μονοπλάνα. Ο κόμβος Century και Harbor Freeway στο νότιο Λος Άντζελες κατακλύζεται από μουσική, χρωματιστά φορέματα, αυτοκίνητα εποχής και χορευτές που συνεχώς αυξάνονται και πληθύνονται κι εσύ μένεις να αναρωτιέσαι πώς στο καλό τραβήχτηκε μια σκηνή 5 λεπτών με τόση κίνηση, συγχρονισμό και εναλλαγές, με πλάνα από το πιο κοντινό στο πιο πανοραμικό, χωρίς ούτε ένα cut. Το σίγουρο είναι ότι με αυτή την εισαγωγή το φιλμ κερδίζει την απόλυτη προσοχή και τη θετική σου προκατάληψη με τη μία.
Η οθόνη συνεχίζει να κατακλύζεται από χρώμα, τραγούδι και αμερικάνικο αέρα. Τα δύσκολα μονοπλάνα συνοδεύουν κι άλλες φορές τις χορογραφημένες performance πρωταγωνιστών και κομπάρσων με αποκορύφωμα το “Lovely Night Dance” που κάνουν η Stone και ο Gosling στο λόφο με θέα το LA, στιγμιότυπο του οποίου χρησιμοποιήθηκε και στην αφίσα της ταινίας.
Η πρώτη μου ένσταση αφορά τον καταμερισμό των μουσικών επιλογών αν δούμε συνολικά τη διάρκεια του έργου. Με μια πρώτη σκηνή τέτοιας ποιότητας και με μια συνέχεια γεμάτη γρήγορο, έντονο, παιχνιδιάρικο ρυθμό θα περίμενε κανείς να ακολουθήσει μια οπτικοακουστική κορύφωση ακόμη πιο υψηλού επιπέδου. Δεν είμαι φαν των μπουκωτικών μιούζικαλ που σε κάνουν να νομίζεις ότι ακούς μια playlist back to back και καταλαβαίνω ότι το είδος των κομματιών συμβάδιζε με την δραματική έκβαση και της ίδιας της ιστορίας όσο η ταινία πήγαινε προς το τέλος, η έλλειψη μουσικής όμως στο δεύτερο μισό με ενόχλησε σαν θεατή. Με εξαίρεση το “City of Stars”, ένα κομμάτι που έχει προηγηθεί ήδη από τον Gosling, απλά τώρα το κάνουν ντουέτο ακίνητοι μπροστά στο πιάνο, και την εξαιρετική “μουσική οντισιόν” της Stone η δεύτερη ώρα της ταινίας είναι μουντή και άδεια μουσικά. Σαν να υπήρχε έλλειψη υλικού ή έμπνευσης, σαν να βαρέθηκαν να συνεχίσουν. Όπως και να το ορίσω θεωρώ ότι τα δύο μέρη ήταν ξεκάθαρα άνισα και ότι δεν σε κρατούσαν με τον ίδιο τρόπο. Αν και το original score, λοιπόν, είναι επίσης ένα από τα καλύτερα της χρονιάς θεωρώ ότι, εξετάζοντας συνολικά την παρουσία του στην ταινία, για πρώτη φορά ήταν η ποσότητα και όχι η ποιότητα αυτό που έλειπε.
Αν η ταινία έμεινε σε κάτι πιστή από την αρχή μέχρι το τέλος τότε αυτό ήταν αναμφισβήτητα ο ρομαντικός – δραματικός της χαρακτήρας. Μια κλασική περίπτωση κεραυνοβόλου έρωτα που μεταμορφώνει ανεπανάληπτα τα δύο του συστατικά και δυστυχώς καταλήγει να μείνει εν μέρει ανεκπλήρωτος. Μια συνταγή που, αν και έχουμε ξαναδεί πολλές φορές, καταφέρνει λόγω των ηθοποιών και της φρέσκιας ματιάς στη σκηνοθεσία να μην γίνει μελό και να ικανοποιήσει τόσο τους αθεράπευτα ρομαντικούς όσο και τους πιο haters του είδους.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Αυτή είναι η τρίτη φορά που βλέπουμε τον Ryan Gosling και την Emma Stone να συμπρωταγωνιστούν στη μεγάλη οθόνη, και δη ως ζευγάρι. Προηγήθηκαν το “Crazy, Stupid Love” το 2011 και το “Gangster Squad” το 2013. Η χημεία τους, αν και ήταν έντονη και στο παρελθόν, στη συγκεκριμένη περίπτωση κορυφώνεται και είναι ένα από τα πιο δυνατά σημεία όλης της ταινίας. Πέρα από το ότι πείθουν σαν “είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον” δίδυμο είναι και οι δύο ηθοποιοί που δουλεύουν σκληρά, που δοκιμάζονται, εξελίσσονται και βελτιώνονται συνεχώς. Στο La La Land ξεπέρασαν τα όρια τους και τσαλακώθηκαν όπως ποτέ πριν συνδυάζοντας υποκριτική, τραγούδι, χορό και όσον αφορά τον Gosling και πιάνο. Ούτε μπορώ να φανταστώ πόσοι μήνες προετοιμασίας και γυρισμάτων χρειάστηκαν, το σίγουρο είναι ότι το αποτέλεσμα μοιάζει να βγαίνει αβίαστα και από τους δύο και γι αυτό τους αξίζουν συγχαρητήρια.
Θα σταθώ περισσότερο στην Emma Stone που για μια ακόμη φορά ξεπέρασε τον εαυτό της. Θεατρικότητα, έντονες εκφράσεις, τσαχπινιά όλα στο κόκκινο και ακριβώς ό,τι πρέπει για ένα μιούζικαλ τέτοιου είδους. Αποδίδει με ακρίβεια κάθε πλευρά του ρόλου και το ζει πραγματικά όντας πιο ώριμη από ποτέ υποκριτικά. Κορυφαία στιγμή η τελευταία “οντισιόν” που κάνει. Ούτε φώτα, ούτε σκηνικά, ένα κοντινό που δεν αφήνει περιθώρια λάθους και λίγες νότες μόνο να ακούγονται. Με ιδιαίτερη φωνή και με απίστευτες εναλλαγές συναισθημάτων μας μαγεύει με το δικό της τρόπο.
Τη μουσική της ταινίας υπογράφει ο Justin Hurwitz, γνωστός και από το “Whiplash” δύο χρόνια νωρίτερα. Αν και αυτή τη φορά βαδίζει σε εντελώς διαφορετικά μουσικά μονοπάτια, όπως προανέφερα, μας χαρίζει ένα από τα πιο αξιόλογα original score της χρονιάς με τραγούδια που σου κολλάνε και θα τα ακούσεις σίγουρα και άσχετα από την ταινία. Η νίκη του όσον αφορά τις δύο μουσικές κατηγορίες των Oscar, όπως όλα δείχνουν, μοιάζει να ναι σίγουρη από τώρα.
Για το τέλος άφησα τον Damien Chazelle από του οποίου τα χεράκια έχουμε και σενάριο και σκηνοθεσία. Φήμες λένε ότι η ταινία πέρασε από 40 κύματα για να πραγματοποιηθεί αφού αρχικά είχε απορριφθεί από όλα τα μεγάλα στούντιο, λόγω του ότι κανένας δεν ήθελε να επενδύσει σε ένα μιούζικαλ. Στη συνέχεια, βέβαια, ο Chazelle σκηνοθέτησε το “Whiplash”, η επιτυχία του οποίου έκανε πολλούς να θυμηθούν το σενάριο που τους είχε παρουσιάσει καιρό πριν και έτσι πήρε το πράσινο φως να σκηνοθετήσει την ταινία που πάντα ονειρευόταν.
Για μια ακόμη φορά, όπως και στο απίστευτο “Whiplash”, o Chazelle κάνει παπάδες σκηνοθετικά. Έχει φρέσκια ματιά και δεν μένει σε ένα μόνο είδος προσέγγισης, τα πλάνα του έχουν εναλλαγές και ποικιλία. Ξέρει να ξεχωρίσει τι χρειάζεται κάθε σκηνή για να αναδειχθεί και κρατάει σταθερό το ενδιαφέρον. Χρησιμοποιεί εξαιρετικά δύσκολα μονοπλάνα αλλά και κοφτά μονοπληροφοριακά στιγμιότυπα, πανοραμικές και απομακρυσμένες λήψεις αλλά και κοντινά που σου κόβουν την ανάσα. Ακολουθεί τους πρωταγωνιστές του από κάθε πιθανή οπτική γωνία, τρέχει μαζί τους, βουτά την κάμερά του στο νερό. Η προσέγγιση του σε συνδυασμό με την εξαιρετική φωτογραφία και τα πετυχημένα κοστούμια δίνουν ένα μοναδικό αποτέλεσμα.
Κι εδώ έρχεται η δεύτερη ένστασή μου σχετικά με τα συστατικά του La La Land. Το σενάριο, αν και προερχόμενο από τον ίδιο συντελεστή, βουλιάζει πάρα πολύ απέναντι σε μια τόσο καλοδουλεμένη σκηνοθεσία. Δέχομαι ότι η ιστορία είναι το τελευταίο που μας ενδιαφέρει όταν μιλάμε για μιούζικαλ και ότι, ίσως, πολλές φορές είναι τόσο ανάλαφρη σκόπιμα για να δοθεί βαρύτητα αλλού. Τα κινηματογραφικά κλισέ, ωστόσο, στα οποία έπεσε επανειλημμένα το σενάριο, ειδικά όσο το φιλμ όδευε προς το τέλος, ήταν κάτι που περίμενα να αποφευχθεί. Το ότι τα όνειρα βγαίνουν τελικά αληθινά, το όνομα του μαγαζιού του Gosling, η τυχαία αλλά καρμική συνάντηση στο τέλος είναι μόνο μερικά παραδείγματα από την ήπια αίσθηση σαπουνόπερας που, προσωπικά τουλάχιστον, μου άφησε.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Για να ζήσεις για λίγο κι εσύ το όνειρο στο Λος Άντζελες. Για τους ερωτευμένους Gosling και Stone. Γιατί, όπως και να χει, είναι μία από τις ταινίες τη χρονιάς.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ
La La Land
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ
29 Νοεμβρίου 2016
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ (GR)
22 Δεκεμβρίου 2016
ΔΙΑΡΚΕΙΑ
128 λεπτά
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
ΓΛΩΣΣΑ
ΧΩΡΑ
BUDGET
$30.000.000