The Man from U.N.C.L.E. (2015)

Να ξεκινήσω με την εξής πληροφορία: Το Man From U.N.C.L.E. βασίζεται στην ομώνυμη σειρά που παιζόταν στα 60’s. Προσπάθησαν να μη βάλουν πολλά εσωτερικά αστεία και αναφορές γιατί λίγοι θα τα αντιλαμβάνονταν. Ο Guy Ritchie επιστρέφει μετά από καιρό με μια ταινία κατασκόπων όπως έκανε φέτος και το φιλαράκι του Mathew Vaugh με το Kingsman.

Οι χαρακτήρες αν και βασίζονται σε κλισέ των στερεοτύπων των κατασκόπων, δε γίνονται καρικατούρες και ταυτιζόμαστε πολύ εύκολα μαζί τους. Ακόμα και τα περίεργα gadgetάκια, που έχουμε συνηθίσει να μας τα δείχνουν σε ένα κρυφό δωμάτιο και να περιγράφουν την λειτουργία τους με ηλίθιο τρόπο, μας τα δείχνει τόσο ωραία και κομψά που απλά θα αναστενάξουμε από ευχαρίστηση.

Πολύ δυνατές και οι σκηνές της καταδίωξης στην αρχή και στο τέλος. Ακόμα δε του λείπει αυτό το χιούμορ του Guy Ritchie που ξεφεύγει από τα αγγλικά πρότυπα.

Και πάλι όμως στο σύνολο της κάτι λείπει. O Guy Ritchie μας έχει κακομάθει και περιμένουμε κάτι καινούργιο σε κάθε νέα του ταινία. Τι ωραία που μας έδειχνε τον τρόπο της σκέψης του Sherlock στην πρώτη ταινία και πόσο ωραία έπαιζε με την αργή κίνηση στην δεύτερη. Στην συγκεκριμένη όμως έκανε χρήση παλαιότερων τεχνικών αφήγησης (πολύ σωστά και προσεκτικά, βέβαια) και μας άφησε να περιμένουμε κάτι που δεν ήρθε ποτέ. Στο όλο σύνολο της απώλειας μπαίνει και η προσπάθεια του να δώσει ένα πιο groovy ρυθμό, ανάλογο με αυτό των 60’s, που δε τα καταφέρνει και πολύ.

Μπορεί η ταινία να είναι καλή αλλά δεν είναι καταπληκτική, όπως όλες οι προηγούμενες του. Εκτός από αυτή που έκανε με την Μαντόνα, δεν την έχω δει και δε θέλω. Την έκανε απλά για να μην ακούει την μουρμούρα της τότε συζύγου του.