Ο Gregorio είναι ένας συντηρητικός και προκατειλημμένος άνθρωπος, κάτοικος της Μαδρίτης και φανατικός οπαδός της “Βασίλισσας” Ρεάλ. Κατοικεί με την γυναίκα του, ενώ ταυτόχρονα δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις με τα παιδιά του. Με τον γιο του έχει να μιλήσει δύο χρόνια από τότε που του εξομολογήθηκε ότι είναι ομοφυλόφιλος, με την μια του κόρη έχει επαφή αλλά όχι την καουτερη, καθως ο άντρας της είναι Καταλανός και ως επόμενο και οπαδός της Μπαρτσελόνα, ενώ η άλλη του κόρη έχει σχέση με έναν αριστερο και χιπι. Ο Gregorio θα υποχρεωθεί να έρθει σε επαφές με όλους, καθώς η τελευταία επιθυμία της γυναίκας του είναι να μεταφέρει εκείνος με την συνοδεία των παιδιών του τις στάχτες της στο Κάντιθ.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Η ταινία αποτελεί εισπρακτική επιτυχία στην Ισπανία και κατέφθασε στις ελληνικές αίθουσες με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και προσμονή. Η αλήθεια είναι ότι το αποτέλεσμα δεν είναι τόσο ενθουσιώδες. Η βασική πηγή του “φιλμ” για να προκαλέσει την ευθυμία στον θεατή είναι η περιγραφή ενός ιδιαίτερα γραφικού χαρακτήρα με πολλές στερεοτυπικές και προκατειλημμένες απόψεις. Όλο το χιούμορ της ταινίας στηρίζεται δηλαδή στο πώς βλέπει ο πρωταγωνιστής την διαφορετικότητα. Οι σκηνές οι οποίες θα προκαλέσουν το γέλιο είναι ελάχιστες, ενώ η ακολουθία των γεγονότων από ένα σημείο και μετά προβλέπεται πολύ εύκολα.
Επιπλέον, σε όλη αυτή την μέτρια προσπάθεια έρχεται να προστεθεί και ένα κλισέ ρομάντζο που φέρνει αρκετές φορές το θεατή σε δύσκολη θέση μέσω της προσπάθειας να εκμαιευθεί κάτι κωμικό από το φλερτ των δύο χαρακτήρων. Τέλος, ο θεατής θα έρθει αντιμέτωπος με ένα τόσο απαρχαιωμένο αστείο, εκείνο του να ζωντανεύουν εικόνες και να μιλάνε σε πρωταγωνιστές. Αν και το μήνυμα που θέλει να μεταφέρει μέσω αυτού στον θεατή είναι προφανές και όμορφο, η προσπάθεια να προκαλέσει γέλιο μέσω αυτού σίγουρα δεν θα έχει την ανάλογη απήχηση τουλάχιστον σε ηλικίες κάτω των 60 χρόνων.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Όσον αφορά τώρα το τεχνικό κομμάτι, σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Alvaro Diaz Lorenzo, ο οποίος προσπαθεί να πετύχει με την τρίτη του απόπειρα μια καλή κωμωδία. Σε σχέση με το βαρετό και αδικαιολόγητα ωμό Cafe solo o con ellas, παραθέτει μια κωμωδία με κάποιο μήνυμα και με κάποιες αστείες σκηνές, παρ’ όλα αυτά όλα γίνονται με ρηχότητα και δεν ευαισθητοποιούν. Δηλαδή η γενικότερη εικόνα της ταινίας είναι βελτιωμένη σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά του αλλά όχι αρκετή για να θεωρηθεί επαρκής και σε χιούμορ και σε μηνύματα. Σκηνοθετικά ο Lorenzo ακολουθεί γρήγορη ροή, όπως συνηθίζεται με γρήγορες σκηνές που μας πηγαίνουν από πρόσωπο σε πρόσωπο αλλά κυρίως να κινείται γύρω από ον χαρακτήρα του Gregorio.
Το σενάριο όπως προαναφέρθηκε είναι αρκετά ρηχό περιέχει κάποιες σκηνές που ίσως προκαλέσουν γέλιο αλλά κυρίως θα κάνουν τον θεατή να έρθει σε δύσκολη θέση σαν υποτιμούν την νοημοσύνη του. Τέλος οι ερμηνείες είναι κυρίως μέτριες, καθώς δεν φαίνεται οι ηθοποιοί να καταβάλουν ιδιαίτερη προσπάθεια, ακόμη και ο φαινομενικά έμπειρος Jordi Sanchez βγάζει μια νωθρότητα.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Επομένως, έχουμε μια κωμωδία με μέτριο χιούμορ, δεν σου προκαλεί ευδιαθεσία, το χιούμορ είναι είτε ανόητο είτε “αρχαίο” και γενικότερα το όλο αντιρατσιστικό μήνυμα της ταινίας περνάει απαρατήρητο και κινείται επιφανειακά. Το γεγονός ότι ήταν εισπρακτική επιτυχία στην Ισπανία έρχεται να πλαισιώσει το ελληνικό φαινόμενο με τις ανέμπνευστες και αθυρόστομες ελληνικές κωμωδίες μαζικής παραγωγής που γνωρίζουν απίστευτα νούμερα σε εισιτήρια, ενώ οποία διαφορετική προσπάθεια βελτιωμένη, με λίγο πιο σύνθετο περιεχόμενο γίνεται, περνάει σχεδόν απαρατήρητη από τις αίθουσες.
5 ΛΑΤΙΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΙΣΤΑ ΣΟΥ