John Wick (2014)

Εδώ έχουμε κάτι πάρα πολύ απλό. Μία ταινία η οποία, αν ξέρεις το είδος της, θα την ευχαριστηθείς μέχρι το τέλος. Ή έστω μέχρι λίγο πριν το τέλος, γιατί το πιο κλισέ και από το κλισέ μας χάλασε την γεύση. Σαν να τρως ένα ωραίο παστίτσιο, αλλά στο τέλος να σου αφήνει την καμένη γεύση της μπεσαμέλ στον ουρανίσκο!

Το στόρι της ταινίας, πιο ρηχό και από την μπανιέρα μας. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Κάθε άλλο. Διότι η ταινία δεν βασίζεται στην υπόθεση. Το στόρι είναι απλό, και οι συντελεστές έδωσαν βάση καθαρά στις σκηνές. Άφησαν το κοινό να μην σκοτίζει το κεφάλι του με βαθυστόχαστα νοήματα και εκπλήξεις της τελευταίας σκηνής, και να απολαύσει την ταινία. Ο πρώην, διάσημος, ωραίος, μετανιωμένος και προφανώς killer, επιστρέφει στην ενεργό δράση, για να πάρει εκδίκηση για τον θάνατο του σκύλου του και την κλοπή του αυτοκινήτου του. Προφανώς, δεν είναι αυτός ο λόγος. Το βαθύτερο νόημα είναι ότι ο κάθε άνθρωπος φτάνει στα άκρα, όταν κάποιος του κλέβει την ελπίδα της ζωής. Η ζωή πάντα συνεχίζεται, ενώ η ελπίδα μπορεί να βρεθεί ακόμη και στα πιο απλά πράγματα.

Η ταινία λοιπόν δεν έχει πάρει άδικα υψηλή βαθμολογία (7,3 στο imdb). Διότι μας παρουσιάζει ένα υπερθέαμα σκηνών δράσης. Θα μου πείτε σε τι διαφέρει από τόσες άλλες ταινίες; Εδώ έχουμε τον Jason Statham που έχει ξυλοφορτώσει το μισό Hollywood.

Διαφέρει το είδος της δράσης. Υπάρχει διαφορά στις ταινίες με υπερβολή, εντυπωσιακές κινήσεις, wires, special effects κτλ, και στις ταινίες με καθαρόαιμη δράση, με αληθοφάνεια και προφανώς έναν πρωταγωνιστή που δεν χρησιμοποιεί stand double.

Η δράση ήταν καλοστημένη, και το Fight Chorography μας έδειξε ότι ο Keanu Reeves ασχολήθηκε με το Judo και το CAR (Central Axis Relock). Το τελευταίο είναι το Shooting Style που διδάσκεται στις υπηρεσίες ασφαλείας. Παρόμοιες είχαμε δει σε ταινίες όπως Heat και Collateral. Γρήγορες, σε ζωτικά σημεία (δύο στην καδιά, μία στο κεφάλι) χωρίς να αφήνει επιζώντες στο τέλος.