Δαμασκός, πόλεμος στη Συρία, μια οικογένεια και οι γείτονές τους παραμένουν κλεισμένοι σε ένα διαμέρισμα. Ακολουθώντας την ιστορία τους καθώς αρνούνται να αφήσουν τον πόλεμο να τους αναγκάσει να εγκαταλείψουν το σπίτι τους, παρακολουθούμε τις συνέπειες του πολέμου εκ των έσω.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Μια κλειστοφοβική ταινία, η οποία μας μεταφέρει το “τελετουργικό” αυτών των ανθρώπων με σκοπό να επιβιώσουν ενώ ο εχθρός παραμονεύει μερικά μέτρα πιο κάτω. Πυροβολισμοί, βόμβες και εκρήξεις μας μεταφέρουν τον κίνδυνο που παραμονεύει, τον πόνο του πολέμου και την ανάγκη της επιβίωσης, μια ανάγκη που θα στιγματίσει τους χαρακτήρες και τις επιλογές τους.
Το μοτίβο του εξωτερικού εχθρού, ο οποίος εισβάλλει -είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά- σε ένα χώρο ή και σε μια ομάδα ανθρώπων και καταφέρνει να προκαλέσει σύγχυση αλλά και να καταδείξει τον εχθρό που βρίσκεται μέσα μας, κυριαρχεί σε όλη την ταινία. Οι επιλογές των ανθρώπων μέσα σε αυτόν τον χώρο φαίνεται να καθορίζονται από το ένστικτο της επιβίωσης αλλά και το αίσθημα του φόβου. Γινόμαστε μάρτυρες μερικών φρικτών σκηνών, οι οποίες μας υπενθυμίζουν τις φρικαλεότητες του πολέμου και επιχειρούν να καταδείξουν τις καθοριστικές αποφάσεις των ανθρώπων.
Το Insyriated είναι μια συνταρακτική ιστορία που καταφέρνει να συμπεριλάβει στο εσωτερικό ενός διαμερίσματος όλο το κλίμα του πολέμου: τις σκέψεις και τις επιλογές των απλών ανθρώπων αλλά και την ωμότητα που αναγκάζονται να βιώσουν. Ωστόσο, η συμπαραγωγή Βελγίου, Γαλλίας και Λιβάνου για τη δημιουργία της ταινίας, προσδίδουν ένα μάλλον πιο χολιγουντιανό χαρακτήρα σε μια κατά τα άλλα μακρινή και δύσκολη-να-καταγραφεί πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα, το σενάριο επιχειρεί να προσδώσει αγωνία και σασπένς στο θεατή χρησιμοποιώντας το στοιχείο της έκπληξης, με τα σεναριακά κενά και τις αβάσιμες αναφορές σε πρόσωπα εκτός του διαμερίσματος και επενδύοντας κάποιες φορές λιγότερο στην ιστορία των προσώπων εντός του χώρου. Αυτή η συμπαραγωγή και η επιλογή ενός Βέλγου σκηνοθέτη (ο οποίος υπογράφει και το σενάριο) ίσως αφαιρεί μέρος της εγκυρότητας των καταστάσεων και –ίσως- μειώνει τη συναισθηματική φόρτιση των θεατών. Ταυτόχρονα όμως, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως ίσως ακριβώς αυτό είναι που βοηθάει στην προώθηση και κατανόηση της ταινίας από ένα ευρύτερο κοινό.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Ξεκινώντας από τον ταλαντούχο σκηνοθέτη και σεναριογράφο της ταινίας Philippe Van Leeuw, με αυτή τη δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά μετά το The Day God Walked Away (2009) αλλά και την εξαιρετική του δουλειά ως διευθυντής φωτογραφίας για διάφορες παραγωγές με την πιο γνωστή το The Life of Jesus (1997). Το σκηνοθετικό του έργο μέχρι στιγμής φαίνεται να επικεντρώνεται σε κοινωνικά θέματα κρίσης. Με το The Day God Walked Away να παρουσιάζει μια ιστορία στο πλαίσιο της γενοκτονίας στη Ρουάντα και το Insyriated μια ιστορία στη διάρκεια του πολέμου στη Συρία, είναι προφανές πως ο Van Leeuw, αν και επιλέγει το είδος της μυθοπλασίας αντί του ντοκιμαντέρ, επιχειρεί να ρίξει φως στις αλήθειες της ανθρώπινης φύσης, πλάθοντας χαρακτήρας που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν “ήρωες της διπλανής πόρτας”. Χτίζοντας την ψυχοσύνθεση των ηρώων του με τον πιο ακριβή και ρεαλιστικό τρόπο, πετυχαίνει να αγγίξει και τον πιο απαιτητικό θεατή.
Φυσικά δε γίνεται να αναφερθούμε σε αυτή την ταινία χωρίς να μιλήσουμε για τους ηθοποιούς της και τις συγκλονιστικές τους ερμηνείες που γεμίζουν τα πλάνα της ταινίας και μεταφέρουν όλη την εσωτερική τους ένταση και την πολυπλοκότητα των καταστάσεων στα εκφραστικότατα πρόσωπά τους. Με τα βασικά πρόσωπα της ιστορίας να είναι γυναικείοι χαρακτήρες, γνωρίζουμε τρεις ταλαντούχες ηθοποιούς: τη Hiam Abbass (Oum Yazan), τη Diamand Bou Abboud (Halima) και τη Juliette Navis (Delhani), οι οποίες συμπληρώνουν ένα πολυπολιτισμικό καστ και παραδίδουν τις πιο εντυπωσιακές ερμηνείες. Παράλληλα, καταφέρνουν να καταδείξουν την γυναικεία δυναμικότητα και δίνουν φωνή στις γυναίκες, οι οποίες βρίσκονται στο παρασκήνιο του πολέμου αλλά αποτελούν πηγή ηρωισμού και έμπνευσης.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Γιατί παρέχει μια εσωτερική ματιά στη φρίκη του πολέμου, μακριά από την αποστασιοποιημένη ειδησεογραφική αναμετάδοση της κατάστασης στη Συρία.
Γιατί έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ντοκιμαντέρ για τους πρόσφυγες και αυτούς που ψάχνουν καταφύγιο μακριά από τη φρίκη του πολέμου, ενώ η συγκεκριμένη ταινία επικεντρώνεται σε μια άλλη οπτική γωνία: αυτούς δηλαδή που μένουν και καταφέρνει να ρίξει φως σε κάτι πιο προσωπικό, μια παρατήρηση εκ των έσω.
Γιατί οι γυναίκες βρίσκονται στο επίκεντρο της ιστορίας και τί πιο συγκλονιστικό από τη ματιά μιας ομάδας του άμαχου πληθυσμού.