I Remember You (2017)

Βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα της Yrsa Sigurðardóttir, η ταινία είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Εδώ έχουμε μια ιστορία με πλοκάμια τα οποία ενώνονται μεταξύ τους και το αποτέλεσμα είναι αρκετά ικανοποιητικό.

Παρακολουθώντας στενά ταινίες αυτού του είδους και μετά το πέρας τόσων χρόνων, είπα αρκετές φορές ότι τίποτα δεν με ξαφνιάζει πια και τίποτα δεν έχει μείνει που να μην έχω δει. Όταν λοιπόν πέφτω επάνω σε τέτοιες ταινίες, συγκινούμαι ιδιαιτέρως και λέω πως υπάρχει λίγη ελπίδα ακόμα. Δεν είναι πως παρόμοιο σενάριο δεν έχουμε ξαναδεί, είναι όμως ο τρόπος που περιπλέχθηκαν οι καταστάσεις κάνοντας την ξεχωριστή.

Θα ταξιδέψουμε στην μακρινή Ισλανδία, όπου και εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα της ιστορίας μας. Μια αυτόχειρας που κρεμάστηκε σε μια εκκλησία, είναι η αφορμή για την σωρεία αποκαλύψεων που ακολουθούν. Ένα νευρικό ανακάτεμα μας παρουσιάζεται και στο πέρας των δυο ωρών, η ιστορία γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Μια εξαφάνιση ενός αγοριού προ εξηκονταετίας, είναι ο συνδετικός κρίκος που ενώνει τους μυστήριους θανάτους μερικών εβδομηντάχρονων πολιτών, την εξαφάνιση ενός αγοριού προ τριετίας και τον τραγικό θάνατο τριών ατόμων που επιχείρησαν να ανακαινίσουν έναν χώρο, που απεδείχθη στοιχειωμένος.

Η ταινία σε μερικά σημεία πλατειάζει, αλλά δεν το κουράζει πολύ. Τα συναισθήματα που θέλει να περάσει μας βρίσκουν και νιώθουμε την όλη κατάσταση σε έναν αρκετά μεγάλο βαθμό. Η αγωνία είναι παρούσα, ενώ τ’ ανατριχιαστικά κομμάτια δεν είναι πάρα πολλά αλλά σημαντικά, ενώ ο φόβος έρχεται αργά και σταθερά. Δεν μπορείς να πεις ότι είναι ανατρεπτική, αλλά ότι είναι ποιοτική.

Μηνύματα προς παραδειγματισμό δεν αφήνει, αλλά εξηγεί την κατάσταση με ένα πολύ κινηματογραφικό και διαφορετικό τρόπο. Με ξάφνιασε ευχάριστα και δεν θα ντραπώ να σας πω ότι έκλαψα σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Ναι, έπαθα τέτοιο πράγμα σε ταινία τέτοιου είδους, ούτε κι εγώ το περίμενα αλλά έγινε! Όπως και μόνο σε ένα σημείο της ανατρίχιασα τόσο πολύ, που δεν ήθελα να τελειώσει με τίποτα η σκηνή που έβλεπα.