Στο προαστιακό Perth στα μέσα της δεκαετίας του ’80, οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι οι γυναίκες εξαφανίζονται από τα χέρια του ζευγαριού δολοφόνων John και Evelyn White.
Ύστερα από μια αθώα, έλλειψη κρίσης, η Vicki Maloney απάγεται τυχαία από το διαταραγμένο ζευγάρι.
Με τον φόνο της να επίκειται, η Vicki διαπιστώνει πως θα πρέπει να δημιουργήσει ένα χάσμα ανάμεσα στην Evelyn και τον John, αν θέλει να επιβιώσει.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Βραβευμένο με τρία βραβεία, δυο εκ των οποίων από το “Brussels International Film Festival 2016”. Το ένα καλύτερης σκηνοθεσίας, στον Ben Young, ενώ το δεύτερο καλύτερης ηθοποιού για την Emma Booth. Το τρίτο πήρε την δεύτερη θέση στο “Boston Underground Film Festival 2017”, στην κατηγορία “Best Feature” που έδωσε το κοινό στον Ben Young, η ταινία σίγουρα θα σας εντυπωσιάσει με την άριστη σκηνοθεσία, αλλά και τις ερμηνείες της.
Ετοιμαστείτε λοιπόν γιατί θα σας πάω κάπου μακριά, στην Αυστραλία του ’80 συγκεκριμένα, όπου ένα ζευγάρι ζούσε στο Perth. Ο λόγος γίνεται για τον David και την Catherine Birnie, οι οποίοι απήγαγαν και σκότωσαν τέσσερις κοπέλες, σκοπεύοντας να το κάνουν και σε ακόμα μια αλλά τα πράγματα δεν τους πήγαν τόσο καλά. Ο τύπος της εποχής αναφερόταν στο συμβάν με την ονομασία “Moorehouse Murders”, δανειζόμενο όνομα από την οδό που έμενε το φρικαλέο ζεύγος.
Η ταινία μας λοιπόν βασίστηκε στο αληθινό αυτό γεγονός, δίνοντας την δική της ερμηνεία στο τι μπορεί να έγινε με το τελευταίο θύμα τους. Ο τίτλος της στέκεται πολύ σοφά σαν χαρακτηρισμός, μιας και από την αρχή μας βάζει σε αυτή την διάθεση, δείχνοντας μας το ζεύγος να παραμονεύει για τα θύματα του. Η επιλογή των θυμάτων βασιζόταν αποκλειστικά και μόνο στις ορέξεις του John White, και η Evelyn απλά στεκόταν υπάκουή στο πλευρό του. Εμφανώς διαταραγμένοι σαν προσωπικότητες, προσέλκυαν τα θύματα πουλώντας τους “φούντα” μιας και τότε ήταν αρκετά της μόδας (όχι πως τώρα δεν είναι).
Την συνέχεια όλοι μπορείτε να την φανταστείτε. Η διαφορά όμως εδώ είναι σημαντική, διότι τα πράγματα παρεκτράπηκαν και η τροπή ήταν κάτι το μη αναμενόμενο. Η ταινία σε κρατάει σε καλή “ψυχολογική φόρμα” για να μπορεί εύκολα να σε βγάλει από τα ρούχα σου. Χρόνια είχα να νευριάσω έτσι με ηθοποιό, τόσο πολύ που να θέλω να μπω μέσα και να του σπάσω τα μούτρα.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Από το πρώτο λεπτό της ταινίας καταλαβαίνεις ότι εδώ έχουμε ποιότητα, ρωτώντας συνεχώς “Ποιος είναι ο σκηνοθέτης”; Αλήθεια λέω παιδιά και άσχετος να είσαι με την σκηνοθεσία δεν γίνεται να μην καταλάβεις την διαφορά. Ο εκπληκτικός Ben Young, είναι ο υπεύθυνος γι’ αυτό το κόσμημα. Σκηνοθεσία με αρκετά slow motion και bullet time (αυτό το ωραίο οπτικό εφέ που μάθαμε απ’ το matrix) τυλίγει με πολύ ωραίο τρόπο το σενάριο που έχει υπογράψει ο ίδιος.
Στις ερμηνείες έχουμε την Emma Booth στον ρόλο της Evelyn White, να μας γοητεύει με την απαίσια συμπεριφορά της αλλά και την ανούσια αφοσίωσή της στον Stephen Curry (John White). Εξαιρετικός στην ερμηνεία του ο Stephen, προσφέρει ποικίλα συναισθήματα. Έπιασε κόκκινο στο θερμόμετρο της απέχθειας του κοινού με αποτέλεσμα να μην μπορείς να τον ξεχάσεις εύκολα. Για το τέλος θα αφήσω την Ashleigh Cummings, στον ρόλο της Vicky Maloney. Ότι και αν πω θα προδώσει την υπόθεση, οπότε θα αρκεστώ στο ότι ήταν καταπληκτική.
Μαζί με την υπέροχη σκηνοθεσία, έρχεται να προστεθεί στο αποτέλεσμα για να το κάνει ακόμα καλύτερο, η μουσική επένδυση. Η παράνοια του ζευγαριού αποθεώνεται στα μάτια τους και στο λάγνο χορό του πασίγνωστου “Nights In White Satin” που μας βάζει πιο πολύ στο κλίμα στης εποχής. Δεν περνούν απαρατήρητα τα “Lady D’Arbanville” και “Atmosphere”.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Έχει ποιότητα (να μην λέω συνέχεια τα ίδια). Διαφορετικότητα και αισθητική που δεν την έχεις δεις ξανά σε ταινία τέτοιου είδους. Να το δεις αν είσαι έφηβη/ος για να πάρεις μερικά μαθήματα του τι μπορείς να πάθεις, αν ηλιθιωδώς τα βάζεις με τους γονείς σου. Δεν είναι αυτοί που θέλουν το κακό σου. Και επιτέλους ρε παιδιά, μην εμπιστεύεστε έτσι τον πρώτο τυχόντα. Δες το για να καταλάβεις, ότι αυτά γίνονται στην πραγματικότητα.
Υ.Γ Οφείλω να προειδοποιήσω ότι μέσα εμπεριέχεται μια σκηνή, που όσοι είστε φιλόζωοι (σαν και εμάς) θα σας κάνει έξω φρενών. Δεν μπορώ να πω περισσότερα και μάλλον όλοι καταλάβατε το τι θα γίνει, αλλά δεν θα μου το συγχωρούσε η συνείδηση μου. Έπρεπε να προειδοποιήσω. Για όσους βιαστούν να πουν ότι είμαι μαρτυριάρα, θα απαντήσω ότι “έπρεπε”.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ