Happy Death Day (2017)

Έχουμε μια ταινία που θέλει διακαώς να μας μάθει την έννοια της προμνησίας, το γνωστό σε όλους μας “deja vu” . Τοποθετημένο σε μια νεανική και σαφώς πιο ανάλαφρη κατάσταση παρακολουθούμε το χρονικό της δολοφονίας της Tree, την ημέρα που ξημερώνουν τα γενέθλια της. Προσπαθώντας να μας φέρουν σε μια κατάσταση φόβου ή και τρόμου, το μόνο που καταφέρνει η ταινία είναι απλά να περάσουμε καλούτσικα και ευχάριστα.

Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, μιας και αυτό είναι το ζητούμενο από μια κριτική ταινίας, το σενάριο της μας εξέπληξε ευχάριστα. Το θέμα είναι ότι ήταν τόσο ευχάριστο που μερικές φορές έφτασε στα όρια της κωμωδίας. Ανάμεικτα τα συναισθήματα που μας χαρίζει μιας και μας κάνει να πηδάμε από την βαρεμάρα, στο μυστήριο, μετά λιγάκι στο άγχος και πάλι στην προσπάθεια του να μας φοβίσει λίγο (δεν το καταφέρνει) και καταλήγει σε ένα νερόβραστο συναίσθημα, από αυτό που σου βγάζουν οι αναρίθμητες εφηβικές ταινίες με κολλέγια κτλ. Σαν κεντρική ιδέα λοιπόν, το σενάριο ήταν μια ευχάριστη έκπληξη αλλά δεν τηρήθηκε η απαραίτητη ατμόσφαιρα για να πούμε ότι άξιζε τον κόπο.

Όμως ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον να βλέπουμε μπρος τα μάτια μας να παίρνει σάρκα και οστά το τρίπτυχο της προμνησίας. Από το “déjà vécu” λοιπόν που σημαίνει ότι “αυτό το έχω ξαναδεί”, στο “déjà senti” που είναι η αποκλειστική συναισθηματική κατάσταση του “αυτό το έχω ξανανιώσει” να ολοκληρώνεται με το “déjà visité”, που σε αντίθεση με τις άλλες δυο, είναι η μόνη αίσθηση η οποία έχει συγκεκριμένες χωρικές και γεωγραφικές διαστάσεις.

Η Tree λοιπόν προσπαθεί ν’ ανακαλύψει μέσα σ’ αυτό τον κυκεώνα συναισθημάτων και γεγονότων, αν είναι στα πρόθυρα σχιζοφρένειας ή όντως της συμβαίνει όλο αυτό. Μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό προσπαθεί να γλιτώσει από τον επίδοξο δολοφόνο που την κυνηγά. Σιγά σιγά κάνοντας αλλαγές στις σταθερές αρχίζει να βγάζει μια άκρη και εν τέλει βρίσκει τον υπαίτιο όλης αυτής της παράλογης κατάστασης.

Δεν μπορώ να πω ότι δεν πέρασα καλά, γέλασα πολύ και με κράτησε να δω τι ακριβώς θα γίνε στο τέλος. Άφησε ηθικό δίδαγμα, πως πρέπει να αλλάξεις όταν όλα σου πάνε στραβά. Πως όταν αρχίζεις και χαμπαριάζεις ότι κάτι γύρω σου σε “σκοτώνει” πρέπει να γυρνάς συνέχεια στο ίδιο σημείο και κάθε φορά να αλλάζεις από κάτι, μπας και δεις λίγο χαρά στον ορίζοντα. Και παιδιά να σας πω κάτι, έχει απόλυτο δίκιο. Είναι όντως έτσι τα πράγματα, αν προσπαθήσεις και καταφέρεις να γυρνάς ξανά και ξανά σε κάτι που σ’ έχει σκοτώσει, θα βρεις όλες τις παραμέτρους, τους υπεύθυνους αλλά και τον τρόπο να το αλλάξεις όλο αυτό. Κι έτσι θα παραμείνεις ζωντανός.