Όταν η γυναίκα του εξαφανίζεται μυστηριωδώς, ο Nick Dunne παρασύρεται στον ίλιγγο μιας μιντιακής φρενίτιδας, ενώ τα στοιχεία που βγαίνουν στην επιφάνεια τον μετατρέπουν σε βασικό ύποπτο.
Ο Nick είναι ένας καταπιεσμένος άντρας από την επαρχία που έχει δεχθεί την αποτυχία του γάμου του, ενώ η Amy μια καταπιεσμένη γυναίκα γεμάτη με το κόμπλεξ της τελειότητας (αμαρτίες γονέων). Πιστεύετε πως ο γάμος τους θα αντέξει περισσότερο από μία πενταετία; Ακριβώς αυτό το κομβικό σημείο (5η επέτειος του γάμου τους) σηματοδοτεί την έναρξη της ιστορίας μας.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Το Gone Girl δεν είναι μια ταινία μυστηρίου όπως πλασάρεται από το studio, αλλά μια έξυπνη, κυνικά σέξι κοινωνική σάτιρα. Ξεκινά με τον πρωταγωνιστή της να αναρωτιέται: “Τι σκέφτεσαι; Πώς αισθάνεσαι; Τι έχουμε κάνει ο ένας για τον άλλον;” περνώντας τη συνέχεια της ως ένα ταξίδι που προσπαθεί να μας δώσει απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα που κάθε προβληματικός γάμος αναδεικνύει. Τα πάντα είναι ένα show, ο καθένας προσποιείται ότι είναι κάτι που δεν είναι, επανεξετάζοντας και ξαναγράφοντας τον ρόλο του, τόσο για το κοινό, όσο και για τη συζυγική του σχέση.
Πόσο εύκολο είναι να ξεφύγει κανείς από μια συζυγία που έχει ήδη τελειώσει, χωρίς να ζητά εκδίκηση για αυτή την αποτυχία;
Η τελευταία φορά που ο David Fincher (επίσης σκηνοθέτης στα “Fight Club” & “Seven”) πήρε μια εμπορική επιτυχία βιβλίου και την έκανε ταινία ήταν στο (απογοητευτικό) “The Girl with the Dragon Tatoo”. Στη περίπτωσή μας, μία ίδια αινιγματική femme fatale ξεπηδά από το ομότιτλο μυθιστόρημα της Gillian Flynn, με την συγγραφέα να μεταφέρει η ίδια το σενάριό της στις οθόνες μας (αυτό κι αν είναι ιδανικό).
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Ο Fincher δείχνει ξανά σε φόρμα (μου επιτρέπετε τον ποδοσφαιρικό όρο) κάνοντας ένα περίεργο μείγμα δικού του ιατροδικαστικού θρίλερ (Zodiac) και παιχνιδιού με το κοινό (The Game) για το ποιος είναι τελικά ο δολοφόνος του γάμου των δυο πρωταγωνιστών (κυριολεκτικά και μεταφορικά).
Θα ήθελα πραγματικά να αποφύγω κάποιο σχόλιο για τις ερμηνείες και να μην μουτζουρώσω τη συνολική αρτιότητα, όμως δεν μπορώ. Επιλέγοντας ένα low budget σύνολο ηθοποιών (με τηλεοπτικό κυρίως background) περιμένεις πρωταγωνιστές ρολίστες που θα απογειώσουν το ερμηνευτικό σου επίπεδο. Κι αν η Rosamund Pike τα κατάφερε επαρκώς, ο κύριος Ben Affleck κατάφερε για άλλη μια φορά να μας αποδείξει πως το μόνο ταλαντούχο στοιχείο πάνω του είναι το πιγούνι του (κακόμοιροι Batman-fans…)
Τεχνικά το φιλμ είναι γυρισμένο σε ένα λεγόμενο picture-perfect κόσμο με σκοπό να δώσει έμφαση στις σκηνές του εγκλήματος. Άριστα “ραμμένο” μοντάζ και κλασικό ρυθμό Fincher, ο οποίος είναι γνωστός για την εμμονή του στη λεπτομέρεια. Η ταινία τρέχει σαν νερό στα 149 λεπτά διάρκειάς της χωρίς να κάνει καμία κοιλιά.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Αν είσαι θιασώτης του πρωτοκλασάτου ναρκισσιστικού χιούμορ (έπιασα τον εαυτό μου να γελά πονηρά τουλάχιστον τρεις – τέσσερις φορές) τότε αυτή είναι μια must επιλογή. Αν πάλι είσαι φαν του σκηνοθέτη, μάλλον έχεις ήδη δει τη ταινία και ψάχνεις κριτικές που χαλάνε την αισθητική σου (ελπίζω να μην σου έκανα τη χάρη). All in all, που λένε και οι Αμερικανοί, μία από τις καλύτερες ταινίες του 2014.