Flatliners (2017)

Η ταινία αποτελεί ένα είδος sequel της ομώνυμης ταινίας του 1990 και πολλοί ανέμεναν να την δούν, λόγω του αρκετά υποσχόμενου trailer που κυκλοφόρησε γύρω στον Σεπτέμβριο. Η θεματολογία της ταινίας είναι ιδιαίτερη, καθώς έχει σχέση με την μεταθανάτια ζωή και ” ιντριγκάρει” εύκολα τον θεατή. Αν και η πλοκή της εξελίσσεται πολύ γρήγορα στην αρχή, η ταινία θέτει καλά θεμέλια γι’ αυτό που θα ακολουθήσει, διατηρώντας το μυστήριο της σωστά και δημιουργώντας ένταση και απορίες, όπως ακριβώς θα έπρεπε δηλαδή να κάνει μία ταινία του είδους και αυτής της θεματολογίας.

Παρ’ όλα αυτά από ένα χρονικό σημείο και έπειτα δείχνει μία αποστροφή από το φιλοσοφικό χαρακτήρα και παίρνει διαστάσεις τυπικού εφηβικού θρίλερ, χάνοντας μία και καλή την ευκαιρία που είχε να κάνει το βήμα παραπάνω, έχοντας σαν πάτημα τις ιδιαιτερότητες που την χαρακτηρίζουν. Ένα θετικό αποτελεί η καλή σκηνοθεσία της ταινίας που καλύπτει τα γεγονότα σωστά ακόμη και σε κάποια αχρείαστα jump scares που περιέχει η ταινία. Βασικό αρνητικό, η επιφανειακή προσέγγιση του τόσο φιλοσοφικού θέματος που ασχολείται η ταινία και η επεξήγηση, που ομολογεί την προχειρότητα που έχει γραφτεί η πρώτη ταινία αλλά και η ‘’συνέχεια’’ της. Το περσινό Discovery του Charlie Macdowell με παρόμοια θεματολογία αλλά και παρόμοια κατάληξη έκανε πολύ καλύτερα την δουλειά του, καθώς ανέπτυξε περισσότερο την σκέψη του, παρ’ όλο που και αυτό πέφτει στην ‘’παγίδα’’ του να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις.

Για να μην είμαστε απόλυτοι το μήνυμα της ταινίας δεν είναι κακό, ούτε ο παραλληλισμός, κατά κάποιον τρόπο, των σοβαρών σφαλμάτων που έχουμε κάνει στην ζωή μας με ‘’πληγές’’ που μας στοιχειώνουν. Αυτό που είναι κακό είναι ότι το μέρος της μεταθανάτιας ζωής είναι σχεδόν περιττό, καθώς δεν εξυπηρετεί σε τίποτα εκτός από την υπενθύμιση κάποιων γεγονότων της ζωής των πρωταγωνιστών στους ίδιους.