Στον φουτουριστικό κόσμο του Silas και της Nia ο πόλεμος, ο πόνος και όλες οι ασθένειες έχουν εξαλειφθεί, εκτός από μία. H “συναισθηματική αφύπνιση” που αμοιβαία θα νιώσουν και οι δύο και η ανάγκη τους για εγγύτητα και αγάπη είναι κάτι που η κοινωνία τους δεν μπορεί να αποδεχτεί. Οι ίδιοι, ωστόσο, είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν τις επιλογές τους και να υπερασπιστούν το “έγκλημα” που έχουν διαπράξει αδιαφορώντας για οποιαδήποτε συνέπεια.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Πόσο ωραίο είναι εκείνο το συναίσθημα που νιώθεις όταν μια ταινία που δεν ήξερες καν την ύπαρξη της σε εκπλήσσει τόσο ευχάριστα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε ένα προσεγμένο φιλμ με πρωτότυπο σενάριο, πανέξυπνη σκηνοθεσία που σε παρασέρνει και σου επιβάλλει απ το πρώτο λεπτό τους κανόνες του κόσμου της και δύο πρωταγωνιστές που πετυχαίνουν να αποδώσουν συναισθηματικά αλλά όχι να μπουκώσουν την ιστορία.
Το equals δεν τοποθετείται πολύ συγκεκριμένα χρονολογικά ούτε σου δίνει απαντήσεις για το τι προηγήθηκε. Σε 50, 60 ή και 100 χρόνια από τώρα η ανθρωπότητα, ύστερα από κάποιο πόλεμο ή μεγάλη καταστροφή, είναι οργανωμένη σε αυστηρές κοινωνίες όπου για να αποφευχθεί ο οποιοσδήποτε κίνδυνος ή διατάραξη της ασφάλειας κάθε είδους ύπαρξη συναισθήματος είναι απαγορευμένη. Συμπόνια, άγχος, θυμός είναι λέξεις άγνωστες ενώ όποιος έχει τις αντίστοιχες ενδείξεις στιγματίζεται και αντιμετωπίζεται ως άρρωστος. Το υπέρτατο όλων των συναισθημάτων, η ερωτική έλξη, αντιστοιχεί με θάνατο.
Αν και το περιβάλλον της ταινίας αποτελεί ένα φουτουριστικό πορτρέτο δεν βλέπουμε κανένα ρομπότ ή παρόμοιου είδους μηχανή, όπως θα περίμενε κανείς σε αντίστοιχη περίπτωση, μόνο πρόσωπα που δείχνουν να μοιάζουν απόλυτα με μας. Κατά πόσο όμως οι χαρακτήρες της διατηρούν την ανθρώπινη φύση τους έχοντας αποκοπεί από το πιο βασικό τους χαρακτηριστικό; Το ότι ο άνθρωπος διακατέχεται και επηρεάζεται από το συναίσθημα δεν είναι άλλωστε ο άγραφος κανόνας που τον διαφοροποιεί από τις μηχανές σε όλα τα φιλμ παρόμοιας ιδεολογίας; Το σενάριο με αυτό το έξυπνο υπονοούμενο θέτει εξαρχής ένα γενικό προβληματισμό και δίνει τροφή για σκέψη.
Όλες οι παραγωγές επιστημονικής φαντασίας που αναφέρονται σε ένα κόσμο μελλοντικό μπορούν να χωριστούν χονδρικά σε δύο κατηγορίες: σε εκείνες που επιλέγουν σκηνικά αποκάλυψης με κατεστραμμένα κτίρια, άδειες πόλεις και σκληροπυρηνικούς επιζώντες που παλεύουν για τη μοίρα τους (βλέπε I am Legend και The Maze Runner) και σε αυτές που κατακλύζονται από μοντέρνες εγκαταστάσεις, αψεγάδιαστους μηχανικούς πρωταγωνιστές και μια πινελιά τελειότητας να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Το Equals κατατάσσεται ξεκάθαρα στη δεύτερη κατηγορία. Ο κόσμος του χαρακτηρίζεται από γεωμετρικά εκσυγχρονισμένα κτίρια, ανοιχτούς χώρους και μεγάλες οθόνες υπολογιστών, αυστηρούς χαρακτήρες με όμοιες στολές και συμπεριφορές και μια ηρεμία που μοιάζει αδύνατο να διαταραχθεί.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Δεν θα συμπαθήσω ποτέ τις ταινίες με ανοιχτό τέλος και αυτό είναι το μόνο ψεγάδι που καταλογίζω στη συγκεκριμένη. Ο σεναριογράφος μοιάζει να χάνει τον οίστρο του στη τελική ευθεία και πετάει ως συνήθως το μπαλάκι στον θεατή, ο οποίος καλείται να αποφασίσει αν θα είναι ρεαλιστής ή αθεράπευτα ρομαντικός. ( Ούτε τα spoiler συμπαθώ επίσης γι’ αυτό δείτε το φιλμ για να καταλάβετε τι εννοώ. )
Σχετικά με τους πρωταγωνιστές, η Kristen Stewart στιγματισμένη από το αξέχαστο Twilight Saga είναι μία επιλογή που με τη πρώτη ματιά περισσότερο σε αποτρέπει παρά σε παρακινεί να δεις τη ταινία. Ωστόσο, το στυλ ηθοποιίας της πραγματικά κουμπώνει και ταιριάζει απόλυτα στη μετρημένη και ελεγχόμενη απόδοση συναισθημάτων που απαιτεί ο ρόλος. Ο άλλος παράγοντας της εξίσωσης Nicholas Hoult καταφέρνει εξίσου να συνδυάσει τη ψυχρότητα με την ευαισθησία και έχει τις απαραίτητες εξάρσεις στο παίξιμό του αποτελώντας το ιδανικό κινηματογραφικό δίδυμο για τη Stewart.
Η μουσική στη ταινία δεν είναι συχνά παρούσα. Όταν όμως χρησιμοποιείται είναι μόνο ατμοσφαιρική και ακουστική, όπως ταιριάζει στο concept, ίσα ίσα για να φωτίσει τα σεναριακά highlights.
Για το τέλος επέλεξα να προσκυνήσω την ιδιοφυή σκηνοθεσία του Drake Doremus. Το πρώτο μαγικό που κάνει είναι ο πανέξυπνος τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί τους συμβολισμούς των χρωμάτων. Παίρνοντας σαν βάση στη παλέτα του το άσπρο και το γκρι βάφει κτίρια, δωμάτια, ρούχα και ανθρώπους με αυτό κρατώντας ουδέτερο τόνο. Προσθέτοντας όλους τους πιθανούς τονισμούς του μπλε και σε κάποιες περιπτώσεις το πράσινο χρωματίζει ακόμη περισσότερο το σκηνικό μένοντας όμως σε ψυχρές αποχρώσεις. Σαν τελευταία πινελιά επιλέγει να τονίσει σε πολύ ειδικές περιπτώσεις συναισθηματικής έντασης τα κάδρα των πρωταγωνιστών του με πορτοκαλί και κίτρινο background. Έτσι, οι εναλλαγές ψυχρών και θερμών χρωμάτων αποτυπώνουν οπτικά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις συναισθηματικές αντιθέσεις και όλο το μήνυμα που θέλει να περάσει η ταινία. Άλλη σκηνοθετική πρωτοτυπία που καταλογίζουμε στον Doremus είναι η ικανότητά του να γίνεται τολμηρός και να μεταφέρει τον ερωτισμό και την ένταση χωρίς ουσιαστικά να σου δείχνει τίποτα. Τα μακρινά επίπεδα πλάνα εναλλάσσονται με πολύ κοντινά όταν οι δύο πρωταγωνιστές μένουν μόνοι τους. Ένα από τα πιο δυνατά στιγμιότυπα της ταινίας άλλωστε είναι το κοντινό στα χέρια του Silas και της Nia όταν αυτοί διασταυρώνονται τυχαία και το οποίο μεταδίδει όλο αυτό το παιχνίδι έλξης και απαγορευμένου.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Για ένα σενάριο που θα σε βάλει σε σκέψεις. Γιατί δεν είναι σαν τα άλλα ρομάντζα και γιατί έφτασε η ώρα η Stewart να ξορκίσει το κακό του Twilight παρελθόντος της.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ
Ισότιμοι
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ
15 Ιουλίου 2015
ΔΙΑΡΚΕΙΑ
101 λεπτά
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
ΓΛΩΣΣΑ
ΧΩΡΑ
BUDGET
$16.000.000