Μία τυπική μέρα στη ζωή του Carlos, στελέχους μιας τράπεζας, μετατρέπεται σε εφιάλτη, όταν λαμβάνει μία κλήση στο κινητό του από έναν άγνωστο αριθμό. Ο άγνωστος άντρας στο τηλέφωνο τον παρακολουθεί στενά και τον εκβιάζει, λέγοντάς του να συγκεντρώσει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό μέσα σε λίγες ώρες, διαφορετικά η βόμβα που έχει τοποθετηθεί στο κάθισμα του αυτοκινήτου του θα εκραγεί, προξενώντας το θάνατο το δικό του και των παιδιών του που βρίσκονται επίσης στο αμάξι.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Βρισκόμαστε μπροστά στην πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Ισπανού Dani de la Torre σε ταινία μεγάλου μήκους, η οποία του χάρισε και υποψηφιότητα στα φετινά βραβεία Goya. To ισπανικό θρίλερ “El Desconocido” τρέχει στην κυριολεξία από την αρχή, τοποθετεί τα στοιχεία περιπέτειας και αγωνίας που το κατακλύζουν, ήδη από την πρώτη σκηνή με το σωστό τρόπο. Διαθέτει μεγάλες δόσεις σασπένς και σε κατακλύζει ταχύτατα εξελισσόμενο σταδιακά και χωρίς εκκεντρικότητα. Οι γρήγορες εναλλαγές του θα σε κάνουν να περιμένεις ασθμαίνοντας τι θα συμβεί στο επόμενο πλάνο και χωρίς πολλά πολλά μπαίνεις μέσα στην ιστορία, κατευθείαν στην καρδιά του φιλμ.
Φαίνεται καλοκουρδισμένο, σωστά χορογραφημένο και κλιμακώνει γεγονότα και συναισθήματα σχεδόν παράλληλα. Ρυθμός, πλάνα “γεμάτα” εκρήξεις και ανθρωποκυνηγητό δεν σ’αφήνουν σε ησυχία και ο κινηματογραφικός χρόνος φαίνεται να μην αφήνει κενά. Κάπου εκεί διακρίνει κανείς ότι ουσιαστικά η ταινία ακολουθεί ένα απλό σενάριο, που πλέκει στη συνέχεια ένα στιβαρό υπόβαθρο, με αστυνομική πλοκή και μία αύρα συνωμοσιακή.
Οι έντονες και δραματουργικά δυνατές σκηνές μεταβάλλονται από τη μέση της ταινίας και μετά σε περισσότερο συναισθηματικές και “τρυφερές”, προκαλώντας μας ένα σφίξιμο, όπως στην τελευταία όπου πατέρας και κόρη αγκαλιάζονται αναγνωρίζοντας ότι το τέλος είναι ίσως κοντά. Πέρα όμως απ’όλα τα καλά στοιχεία, μιλάμε εν γένει για μια μέτρια παραγωγή, όπου όσο και να κυνηγάει το ενδιαφέρον μας, κάπου προς το τέλος της κουράζει και πλατειάζει, για να επανέλθει στη συνέχεια, ξυπνώντας μας “με το ζόρι” με μία σκηνή-κορύφωση και τους πρωταγωνιστές να λαχανιάζουν παλεύοντας ο καθένας για τα δικά του ιδανικά και αξίες.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Ο Dani de la Torre κάθεται στη σκηνοθετική καρέκλα και δίνει μία νότα ρεαλισμού χειριζόμενος το όλο θέμα κλειστοφοβικά και οδυνηρά, με μία αφήγηση όμως που φαίνεται αρκετά απλοϊκή και αληθοφανής. Δεν επιχειρεί να εισάγει υπερβολικά μέσα εντυπωσιασμού, θέτει ερωτήματα ανθρωπιστικού χαρακτήρα για να ολοκληρώσει τη μυθοπλασία και αυτό το κάνει με έναν τρόπο ήσυχο και άρτιο μιλώντας στη νόηση του θεατή.
Με ένα cast που αντεπεξέρχεται στους εκάστοτε ρόλους όχι και τόσο ικανοποιητικά (μάλλον περισσότερο αδιάφορα θα πρόσθετα), αλλά συμπληρώνει την τυπολογία των ερμηνειών, φτάνουν οι ήρωες και εμείς(;) στην συνειδητοποίηση ενός λάθος χειρισμού των πραγμάτων και του τι μπορεί αυτό να προξενήσει στην ζωή του ατόμου, μπλέκοντάς το σε ένα ιδιάζον σχήμα θύμα-θύτη. Πρωταγωνιστούν οι Luis Tosar (που τον ξαναείδαμε στο καταπληκτικό sleep tight του 2011), Javier Gutiérrez, Elvira Mínguez, Fernando Cayo και Goya Toledo. Ο φακός εστιάζει κυρίως σε μια ηθικο-συναισθηματική πάλη του κεντρικού πρωταγωνιστή, μία εσωτερική αναζήτηση του Carlos, που τον οδηγεί τελικά στη θυσία.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Για ισπανικό θρίλερ αγωνίας, έχουμε δει και καλύτερα. Πάντως, το “El Desconocido” διαμορφώνει ένα σοβαρό σκηνικό γι’αυτό που θέλει να πει, θα σε κρατήσει σε εγρήγορση, διατηρώντας μία αγχωτική, καλπάζουσα χροιά. Nα περιμένεις μία λογική ακολουθία των πραγμάτων στο φιλμ, αλλά όχι κάτι παραπάνω.