Όταν η Kit (AnnaSophia Robb) στέλνεται από τη μητέρα της σε εσωτερικό σχολείο, θα μάθει να μοιράζεται το χώρο της με άλλες τέσσερις νεαρές γυναίκες με παρόμοια προβληματικές οικογένειες. Μάλιστα, στο σχολείο βρίσκονται μόνες με τη διευθύντρια Madame Duret (Uma Thurman) και τους υπόλοιπους ενήλικες, καθώς δεν υπάρχουν άλλοι μαθητές. Το Blackwood Boarding School κρύβει ένα φρικτό μυστικό και η έφηβη, Kit Gordy με τις φίλες της θα πρέπει να το αντιμετωπίσουν.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Μια ταινία βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα της Αμερικανίδας συγγραφέως Lois Duncan. Μια δραματική ταινία φαντασίας με τρομακτική διάθεση, γοτθικό στυλ και το παραφυσικό στοιχείο να πρωταγωνιστεί. Προφανώς εμπνευσμένη από τους στοίχους της Ομηρικής Οδύσσειας, μιας και εμφανίζονται στην αρχή της ταινίας και με λανθασμένη μετάφραση απ’ το πρωτότυπο, λογικά οι σεναριογράφοι διάλεξαν να συνδέσουν την νουβέλα με τους πρώτους στίχους που συναντούμε στην α’ ραψωδία.
“ Ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλὰ
πλάγχθη, ἐπεὶ Τροίης ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσεν· “
Ο πασίγνωστος αυτός στίχος της Οδύσσειας, μεταφράστηκε στην Αγγλική ως “ Sing to me Muse, and through me tell the story” και κρατώντας την έκφραση “through me” έχτισαν το σενάριο. Θα μπορούσε να γίνει μια εξαιρετική ταινία, μιας και ο θεματικός πυρήνας της είναι αρκετά ενδιαφέρον, όμως αυτό δεν συνέβη. Όλη η ιστορία αφορά το σχολείο Blackwood, που είναι υπό την διεύθυνση μιας περίεργης διευθύντριας που έχει αναλάβει να “σπουδάσει” μερικά νεαρά κορίτσια, τα οποία βρέθηκαν εκεί γιατί η συμπεριφορά τους ήταν πιο διαφορετική από των υπόλοιπων μαθητών των σχολείων τους.
Γεμάτο πολυχρησιμοποιημένες σκηνές τρόμου, με άνευρες ερμηνείες που δεν μπόρεσαν να στηρίξουν την έξυπνη ιδέα του σεναρίου. Η αλληλεγγύη είναι το κύριο χαρακτηριστικό, όπως και το αίσθημα της επιβίωσης. Δεν θέλω να σχολιάσω άλλο για την υπόθεση, γιατί θεωρώ ότι εφόσον διάλεξαν να πάρουν μια τόσο έξυπνη ιδέα και δεν την μεταχειρίστηκαν σωστά, ώστε να αναδείξουν την υπεροχή και την καταστροφή που διακατέχει έναν καλλιτέχνη όταν τον επισκέπτεται η έμπνευση του, τότε ή μιλάμε για ανίδεους συντελεστές ή ανίκανους. Ότι κι απ’ τα δυο να είναι, δεν είναι καλό για την ταινία και αυτό είναι εμφανές σε όλη την διάρκειά της.
Πάντως σίγουρα σε μερικούς θα αρέσει (γιατί δεν είναι όλα τα γούστα ίδια), γιατί προβάλλεται αυτό που έχουμε συνηθίσει όλοι από τις ταινίες του είδους.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Θα πω πρώτα τα μπράβο μου στους υπευθύνους του σεναρίου, Michael Goldbach- Chris Sparling. Σίγουρα ήταν καλή και η νουβέλα στην οποία βασίστηκε η ιστορία, όμως και οι δυο έδωσαν σεναριακά μια διαφορετική πινελιά (ως ένα σημείο). Το έκαναν 50-50 δηλαδή, το μισό αξίζει αρκετά και μετά το χαλάνε με τις τετριμμένες καταστάσεις. Η Lionsgate μαζί με τους παραγωγούς του Twighlight Saga, έδωσαν αρκετά στο οπτικό υλικό και στην γοτθική ατμόσφαιρα, αλλά δεν χρησιμοποίησαν σωστά το δυναμικό για να το απογειώσει. Αν υπήρχαν δυνατές ερμηνείες θα μιλούσαμε αυτή τη στιγμή για αριστούργημα, αλλά…
Τώρα δεν θα χαριστώ σε κανέναν, και ειδικότερα στον βραβευμένο σκηνοθέτη του, Buried, Rodrigo Cortes. Ενώ μας χάρισε μια αρκετά καλή σκηνοθεσία, με ωραία οπτικά εφέ, έμεινε πιο πολύ εκεί και έχασε την μπάλα στις ερμηνείες των ηθοποιών. Αν λοιπόν εκείνος το οραματίστηκε έτσι, τι να πω ; Δεν έχει καθόλου γούστο. Έτσι λοιπόν παρότι υπάρχει μέσα το άτομο “κράχτης” της Uma Therman, στον ρόλο της διευθύντριας, το μόνο καλό στην ερμηνεία της ήταν η περίεργη προφορά της. Όσο για την πρωταγωνίστρια AnnaSophia Robb, ήταν μέτρια στην ερμηνεία της.
Από μουσική δεν μπορώ να πω, είχε πολύ ωραία (θα καταλάβετε τι εννοώ) και γενικά στο κομμάτι της τέχνης δεν μας απογοητεύσαν.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Γιατί θες να δεις θριλεράκι χαλαρά με την κοπέλα σου, αλλά να έχει και μια ρομαντική πινελιά. Γιατί θες να δεις μια ταινία με το αγόρι σου και διαλέγεις αυτή για να χώνεσαι πολλές φορές στην αγκαλιά του, με την δικαιολογία ότι φοβήθηκες. Γιατί νομίζεις ότι θα δεις ένα ειδύλλιο σαν το Twighlight, επειδή είδες ότι οι παραγωγοί της ταινίας είναι οι ίδιοι. Τέλος, γιατί σε έψησε το γεγονός ότι παίζει η Uma Therman και λες “Αα καλό θα’ναι”. Ή γιατί δεν έχεις αφήσει ταινία για ταινία του είδους που να μην έχεις δει.